Półmorderca

Adalbert jest emerytem, który prowadzi spokojnie życie. Raz na jakiś czas spotyka się z sąsiadem, żeby porozmawiać i napić się czegoś mocniejszego. Obaj twierdzą, że się nienawidzą. Przez przypadek wracają do niego wydarzenia z przeszłości. W rozwiązaniu zagadki pomaga mu właśnie sąsiad i gadatliwa przyszywana kuzynka.

No i co by tu napisać? W sumie nie mam za bardzo co, bo książka mnie wynudziła. Strasznie się męczyłam przy jej czytaniu. Ani nie polubiłam głównego bohatera, ani nie poczułam z nim żadnej więzi. "Półmorderca" ma 250 stron a ciągnęła się niemiłosiernie. W książce pojawia się dużo ironii, specyficzne poczucie humoru, które kompletnie nie przypadło mi do gustu.

Może sam pomysł na fabułę jest ciekawy, ale wykonanie już nie przemawia do mnie. Czytając książkę, myślałam tylko o tym, żeby jak najszybciej ją skończyć.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, niestety nie udane. Ale ja jestem z tych osób co dają jeszcze jedną szansę wiec może następnym razem będzie lepiej

Tym razem niestety tej książki Wam nie polecę, co nie znaczy, że Wam się nie spodoba

?PÓŁMORDERCA?
H?kan Nesser Wydawnictwo Czarna Owca
H?kan Nesser po raz kolejny nas zaskoczył. Stworzył historię inną niż dotychczas. Fani jego mocnych kryminałów mogą się lekko zawieść. Nie ma tutaj szybkiej akcji. Ja zaliczam ?Półmordercę? do literatury obyczajowej z sensacyjno ? kryminalnymi wątkami.
Poznajemy tutaj 73 letniego Alberta. Aktualnie ma demencję. Pisze książkę, żeby nie zapomnieć tego co przeżył. W swoim życiu przeżył bardzo wiele. Jego życie odmieniło się dzięki pewnej kobiecie. Tylko czy zmieniło się na plus, czy na minus? To już ocenicie sami.
Często myli się w zeznaniach. Gubi się w faktach, ale nie ma co się dziwić. Albert to schorowany staruszek. Pisząc autobiografię cofa się o 40 lat. Jest zarówno narratorem jak i głównym bohaterem. To co przeżył może was przerazić.
?(?) W mojej głowie mieszka dwóch lokatorów. ? Nazywają się Wina i Wstyd (?)?
Za co się wini i czego się wstydzi dowiecie się po przeczytaniu. Czy miłość do kobiety może poprzewracać w głowie? Jak stał się półmordercą? Dodam tylko, że półmordercą został dzięki tajemniczej kobiecie.
Wydaje mi się, że przez pisanie tej książki Albert robi swój rachunek sumienia. Jest już w takim wieku i takim stanie, że w każdej chwili może umrzeć. Ma tylko 2 ?przyjaciół? sąsiada i swoją wygadaną kuzynkę.
Historia stworzona przez H?kana nie jest długa, to może być na plus i na minus. Dla mnie to akurat na plus. Historia Alberta może poruszyć lub całkowicie zanudzić. To nie jest typowa powieść Nessera. To co zrobił ten dziadziuś Albert może was zaskoczyć.
Powieść ?Półmorderca? czyta się bardzo szybko. Główny bohater to bardzo dobry i zarazem skomplikowany człowiek. Fabuła całkiem niezła. Czasem warto przeczytać takie historie.
Chcecie poznać odmienionego H?kana Nessera to serdecznie do przeczytania tej powieści.
Czy polecam? Polecam. Tylko nie liczcie na zapierające dech w piersiach akcje.

...

Hakan Nesser kupił mnie już od początku, w pierwszych zdaniach swojej powieści, pisząc tak: ?W mojej głowie mieszka dwóch lokatorów. Już od dawna. Nie płacą czynszu i nigdy się nie wyprowadzą. Nazywają się Wina i Wstyd, i po prostu musiałem o nich wspomnieć?. Czy to jest słabe? Ani trochę. Dla mnie to jest świetny początek mainstreamowej powieści, to jest obietnica wybornej lektury i na obietnicy się nie skończyło.


Adalbert Hanzon ma siedemdziesiąt trzy lata i postanawia napisać książkę, przelać na papier swoje wspomnienia, nim jego przeżycia zginą bezpowrotnie w mrokach pamięci. Jedyny deadline, jaki sobie narzucił to własna śmierć, a mając tyle lat co Adalbert, nikt nie wie kiedy to cholerstwo dopadnie człowieka.


Hakan Nesser napisał bardzo dobrą powieść i bardzo nietypową jak na niego. Nie spodoba się każdemu, miłośnicy kryminału mogą być zawiedzeni. Przyznam, że kompletnie nie jestem rozczarowany, bardzo lubię takie mainstreamowe powieści. Dla mnie jest świetna. Autor ma siedemdziesiąt jeden lat, może wreszcie napisał coś co sam czuł, coś co chciał. Może mógł pozwolić sobie na wydanie takiej powieści dopiero po latach. Niestety jako czytelnicy często mamy oczekiwania, że autor musi pisać dany gatunek do grobowej deski. Bo my taki gatunek lubimy i tylko tego chcemy. A może dla siedemdziesięciojednoletniego autora to jakaś próba rozliczenia się z przeszłością i pogodzenia ze starością, i tym, co się z nią wiąże (niestety ostatnim etapem jest śmierć ? deadline czekający każdego).


Książka napisana dobrym stylem i czyta się ją szybko. Głównie dlatego, że Nesserowi nie wyszło żałosne biadolenie samotnego staruszka, który tylko sączy whisky z kolegą, tylko słodko-gorzka, miejscami zabawna, pełna ironii opowieść starego człowieka, który próbuje uporządkować swoje życie. Poukładać na odpowiednich półkach z tyłu głowy wspomnienia, te dobre i złe, spotkane osoby, które kochał i które sprawiły mu ból.


?Bo jeśli nie ubierzemy w słowa ludzi, relacji, zdarzeń, to znikną pod powierzchnią i, do diabła, już nic nie będziemy mogli z tym zrobić. Bo słowa to haczyki, na które łowimy wszystko to, co gubimy w nurcie życia?.


Pretekstem do całej historii jest kobieta, którą Adalbert znał przed laty, była dla niego ważna i nagle, zupełnie niespodziewanie, po ponad czterdziestu latach pojawia się ponownie w życiu mężczyzny. Uruchamia to ciąg wspomnień, które od lat były niczym kłujący cierń. A ich źródłem są wydarzenia, które sprawiły, że wiele lat temu Adalbert stał się półmordercą. Ale co to znaczy? Jak można kogoś w połowie zamordować? Odpowiedź znajdziecie w niekryminale Nessera. Polecam szczególnie dla fanów głównego nurtu, lubiących ironię, sarkazm, czarny humor, komedię. Przytoczyłem takie poważne cytaty, ale naprawdę w tej powieści znajdziecie wiele trafnych przemyśleń i nie brak też komedii. Cieszy mnie Nesser w takim właśnie wydaniu.

Lubicie książki, które mają w sobie specyficzne poczucie humoru?
Nie znam poprzednich książek H?kana Nessera, więc to moje pierwsze spotkanie z jego twórczością.
"Półmorderca" to książka, którą da się lubić albo nienawidzić. Dlaczego? Bo nie każdemu przypadnie do gustu. Jeden czytelnik polubi historię starszego pana, który widząc swoją ukochaną sprzed lat, chce dowiedzieć się, czy to faktycznie ona i co się z nią działo przez te kilkadziesiąt lat. Wydarzenia, które doprowadziły do zerwania kontaktów dwójki kochanków sprawiły, że Adalbert żył w nieświadomości, co dzieje się z Andreą. Po zniknięciu kobiety odsiedział wyrok, za który był współwinny. Tytułowy Półmorderca. Dlaczego jest w połowie mordercą? Dowiecie się czytając tę pozycję.
Nie każdemu natomiast spodoba się styl autora, wywody i styl życia głównego bohatera. Sądzę, że znajdą się tacy czytelnicy, co znudzą się tą historią. Dla mnie była przeciętna. 250 stron opowiadania historii swojego życia, romansu z Andreą, przekomarzania się z przyjacielem przy trunkach alkoholowych i malutkim śledztwem dotyczącym ukochanej kobiety, nie jest jakoś bardzo emocjonująca. Za to sam fakt, jak główny bohater został Półmordercą, nawet mnie zainteresował.
Narratorem jest Adalbert, który opisuje swoją historię, czasami mijając się z prawdą, co też jest ciekawym zabiegiem. Jeśli lubicie historię z sarkazmem, ironią i poczuciem humoru, to możecie sięgnąć po tę książkę Ja osobiście nie odczuwam dużej satysfakcji z przeczytanej lektury, ale przyjemnie było sięgnąć po kolejną, myślę, że oryginalną historię, bo nie przypominam sobie, żebym czytała podobną ???? Czyta się bardzo szybko, co jest wielkim plusem.

Wkręciłam się w szwedzkie kryminały. A ten - uważam za jeden z tych innych, wyjątkowych. Myślałam, że będzie to książka taka typowo kryminalna, natomiast, ta pozycja jest kroniką głównego bohatera.

To on opowiada nam historię tak, jakby przelewał swoją po prostu historię na papier.

Historia życia Adalberta, który po prostu zakochał się w nieodpowiedniej kobiecie. Ale jaka to była historia? Lektura jest krótka, ale obfita w treść i to, co najważniejsze. Pozycja na jeden wieczór, która zapewni niesamowitą rozrywkę, z wieloma znakami zapytania.

"Kto powiedział, że życie to równanie, które musi dać wynik.?

?Półmorderca?, najnowsza książka jednego z najbardziej znanych szwedzkich autorów kryminałów. To moje pierwsze spotkanie z tym autorem i musze przyznać, że było ono interesujące.
Adalbert, w chwili gdy go poznajemy, ma 73 lata i lekkie problemy z pamięcią. Miał w życiu zezowate szczęście. Jako dziecko został sierotą. Przeżył wielką miłość z tak zwanymi komplikacjami. Trochę czasu spędził w więzieniu za czyn, który definiuje człowieka na całe życie. Teraz mieszka samotnie, wstaje o tej samej godzinie, je codziennie to samo na śniadanie, włącza radio na poranne wiadomości i prognozę pogody, potem kanapka na drugie śniadanie i popołudniowa drzemka. Czasami przeczyta książkę, rozwiąże krzyżówkę, od czasu do czasu spotka się z przyjacielem którego nie lubi na alkoholowy wieczór przy whisky. Sam siebie uważa za starego i tłustego mizantropa, a swoje życie za rupieciarnię. Jest przekonany, że jest już w poczekalni śmierci, że zostało mu tylko kilka lat wegetacji, utrata nadziei, zdrowia, rozumu, a potem świadomości i wzroku. No i w końcu spotka kostuchę.   
Adalbert pewnego dnia postanawia zakupić kilka zeszytów i w jesieni swojego życica z braku laku spisać kronikę swoich wzlotów i upadków.. opowieść o pogodni ślimaka za uciekającym żółwiem, historię jak to się wlókł przez życie jak motocykl, który złapał gumę.
Snując kawalkadę wspomnień stara trzymać się prawdy. Czasami jednak grzęźnie w szwankującej pamięci. Bohater i narrator tej epickiej opowieści uważa, że WINA i WSTYD to grzechy główne jego życia, które jak wpajał mu ojciec i tak jest nic nie warte. Choć z perspektywy Adalberta miało ono nie tylko swoje cienie, ale i blaski.
Gdy pewnego dnia spotka nie widzianą od 45 lat kobietę, serce i ból jego życia, jego miłość, słodko-gorzki los i gwóźdź do trumny ? kierunek jego zwierzeń nieoczekiwanie nabiera rumieńców.
Czy życie Adalberta jeszcze go zaskoczy?
Czy będzie mu dane poznać szczegóły przeszłości, które wpłynęły na jego marny los?
?Półmorderca? to oryginalny, specyficzny thriller z wątkiem kryminalny. Niebanalny. Nasycony ironią, sarkazmem i osobliwym poczuciem humoru.
Ja bawiłam się świetnie.  
Polecam.