Pokolenie Ikea. Kobiety

uwielbiam uwielbiam uwielbiam.gosciu miazdy i jest tak najlepszy w swiecie. Idealnie oddane relacje damsko-meskie, zupełnie szczerze pokazane co i jak i o co komu chodzi. Humor najlepszy i wszystko o nas i naszym zyciu wspolczesnie. Czasami trochę az zbyt bezczelnie. Nie jest to ksiazka dla babci, ale dla siostry, brata, kumpla, koleżanki, dziewczyny jak najbardziej. Chyba przeczytam jeszcze raz i licze na kolejna czesc :D.

Jakbym życie swoje i 90% moich znajomych zebrała w jedną historię. Bardzo fajnie skrojony obrazek naszych czasów, który przy okazji jest wyśmiany i ma wytknięte palcem swoje błędy i głupotę. Wszystko w pokoleniu jest przezabawne i opisane raz, że w dobrym stylu, dwa, że z poczuciem humoru na najwyższym poziomie. SUPER SUPER SUPER! Dla każdego kto trzeźwo myśli w zyciu.

Dużo się nie pomylę jeśli tego gościa nazwę polskim Hankiem Moodym. To jak pisze to po prostu Kalifornia w Polsce. Idealnie pokazuje głupotę naszą, naszych czasów i naszych wielkich miast. Życie na kredyt, wyścig korporacyjnych szczurów, wieczne niezadowolenie z życia i kupowanie czegoś, co nie jest nam potrzebne za pieniądze, których nie mamy, że pozwolę zacytować sobie klasyka z Fight Clubu. Po mimo tego, że śmiesznie to jednak trochę boleśnie pokazuje obraz naszej współczesnej kultury i społeczeństwa, w którym na szczęście lub nieszczęście przyszło nam żyć czy może raczej egzystować. Trochę wyśmiewa nas, trochę samego siebie, ale robi to z takim uszczypliwym poczuciem humoru, że ciężko się nie zaśmiać. I bardzo dobrze, bo najpierw pękałem ze śmiechu, a potem zastanowiłem się nad swoją głupotą. Taki trochę Dzień Świra i jakby tragikomedia. Wielki plus za dystans do świata i samego siebie dla autora i jeszcze większy za tak lekki pióro, którego przyznam szczerze - strasznie mu zazdroszczę.

Czasami czyta się coś, co jest wydawałoby się lekkie, przyjemne i zabawne. Niby nic takiego, żartobliwa powieść o codzienności. A jednak to coś zostawia potem trochę bałaganu w głowie, jakąś dziwną potrzebę wyjaśnienia tego i owego z samym sobą. To coś jest najczęściej ostrą szpilką wbitą trochę po cichu w najczulsze punkty, o których wygodnie nie myśleć, za trudno zmienić. Tak jest z "Pokoleniem Ikea. Kobiety". Druga część, która w moim skromnym odczuciu przebiła o głowę poprzedni tom autora.
Tajemniczy Piotr, trzeba mu przyznać i czapki z głów panie i panowie, pisze zaskakująco konkretnie i dobrze. Cała książka jest zbiorem opowiadań niby tylko o codzienności, ale pomiędzy wersami pisarz przemyca sporo głębszych informacji. Trafne określenia i umiejętne nazywanie rzeczy po imieniu nie jest w ogóle próbą oceniania kogo- lub czegokolwiek. To raczej fantastyczna umiejętność opisania kondycji współczesnego społeczeństwa. Naszej kondycji, niestety. A ta jest zatrważająco słaba. Wszystko, co czyta się w "Kobietach" jest jakby żywcem wyjęte z codzienności statystycznego pracownika korpo, który od czasu do czasu pozwoli sobie na odrobinę szaleństwa w postaci seksu dla sportu lub niezakręcenia butelki ze średniej jakości whisky na czas. Wszystko wydaje się zabawne do momentu, gdy ustalimy już jako czytelnicy, że ta książka nie jest o nich. Ta książka jest o nas. O mnie, o tobie, tobie i tobie. Tak samo o kobietach, jak i facetach. O tym jak życie przelatuje nam przez palce, a współczesny świat zmiksowany z popkulturą wymaga od nas rzeczy, które robi, a których do końca robić nie chcemy.
Nie jest to jednak książka w ogóle dołująca. Pomimo tego, że dotyka czułych punktów współczesnego, statystycznego Polaka z dużego miasta, to bardziej motywuje do zmiany wytykając od czasu do czasu głupotę naszych problemów, zmartwień i wyborów. A same problemy ujęte w ten właściwy dla autora, ironiczny sposób stają się trochę bardziej błahe i możliwe do szybkiego ułożenia na półce z napisem "minęło".
Warto docenić także ten "właściwy dla autora sposób", o którym piszę kilka linijek wyżej. Czytając pierwszą jego książkę, a teraz jej kontynuację mam wrażenie jakbym czytał warszawskiego Hanka Moody?ego. Gościa, który wie bardzo dużo i ma ogromną świadomość tego jak i czym żyjemy. Przy czym użycie liczby mnogiej w pierwszej osobie jest tutaj jak najbardziej wskazane, bo autor ani razu nie próbuje być poza opisywaną grupą. Świadomość tego kim jesteśmy, jest jego własną samoświadomością i sam dopisuje się do grupy lemingów, która żyje po to, by zarabiać po to, by spłacać kredyty, za które mają kupić coś, co kultura określa jako "szczęście". No może Piotr jest trochę bardziej świadomy, bo odkrył już, że to pozorne szczęście wcale nim nie jest, co nie znaczy, że nie istnieje w ogóle. Jest po prostu w trochę innym miejscu - gdzieś pomiędzy tym, co musimy, a tym kim jesteśmy w ramach zawiązania zgody z samym sobą. I o takim szczęściu właśnie jest ta książka. Bardzo, bardzo mocno polecam, bo nie powstało jeszcze nic aż tak aktualnego jak "Pokolenie Ikea. Kobiety".

Mam szczerą nadzieję, że autor nie zawiedzie mnie kolejną częścią swoich trafnych uwag na temat świata, w którym przyszło nam żyć. Śledzę go na facebooku, więc miałam okazję rzucić okiem na kilka fragmentów książki, ale to jednak nie to samo. Za ironię i czarny humor powinnam być raczej na pisarza obrażona, ale trzeba mu przyznać - wytyka nam wszystkie błędy, głupoty i problemy, z którymi i my i on się borykamy. Chyba warto spojrzeć czasami na to wszystko z takiej perspektywy. W każdym razie - czekam!