Pogrzeb czarownicy

Pogrzeby to wydarzenia zazwyczaj niezwykle nieprzyjemne. Dlatego po śmierci wiedźmina Geralta fani polskiej prozy fantastycznej zaciągnęli na twarze woalkę cichej żałoby. Nie na długo. Bo z czasem przyszło im się cieszyć z narodzin wspaniałych przygód Debrena z Dumayki, bohatera „Smoczego pazura” i jego kontynuacji „Pogrzebu czarownicy”. A pogrzeby, jak już wspomniałem, są pełne traumy i smutku...
...no, chyba że do niego z takich, czy innych powodów, nie dochodzi. A jak się okazuje, bynajmniej w tym przypadku, zawsze znajdzie się ktoś, kto do pogrzebu będzie usilnie dążył i z drugiej strony ktoś, kto będzie z tym zwlekał, czy wręcz wstrzymywał karawanę. Szczególnie zaś, gdy ów człowieczek w nieboszczce będzie zakochany. Debrenowi przyjdzie się znowu przekonać o tym, jak dziwny i szalony może być świat.
Zresztą on sam jest zakochany, może nie w osobie uznanej za trupa, ale z pewnością w kimś, kto cudem uniknął śmierci. No dobra, może to nie kwestia jakiegoś nadzwyczajnego cudu, gdyż Debren chyba nie bardzo w nie wierzy, wszak wszystko stara się usilnie sprowadzać do racjonalnych akcji i interakcji, z lepszym bądź to gorszym efektem. Lecz w tym świecie wszystko jest tak pokręcone (no dobra, może nie wszystko), że czasem nie wiadomo na co liczyć.
I bardzo dobrze. Bo czyni to z „Pogrzebu czarownicy” czymś bardzo nieodgadniętym, anty-schematycznym, wręcz bardzo oryginalnym. I, zaiste, bardzo wciągającym. Poświadczam to własną osobą, gdyż wiem, co przeżyłem poznając tajemnice życia i przygód czarokrążcy Debrena. To na prawdę świetna, wykwintna literatura fantastyczna, istny majstersztyk, rzemieślniczy kunszt, jeden z lepszych, jeśli nie najlepszy... od czasu „pogrzebu wiedźmina Geralta”.

Debren z Dumayki jak już wcześniej pisałam przedstawia się sam jako magun tzn. "mag uniwersytecki" lub "mag uczon naukowo". Wyraz ten zapożyczony został ze staromowy i ponoć pochodzi od słowa mogun oznaczającego osobnika obdarzonego potencją...magiczną rzecz jasna. Artur Baniewicz stworzył barwny świat, w którym Debren musi zmagać się z różnymi przeciwnościami losu. Napotyka tam między innymi emancypujące się niewiasty, kronikarzy goniących za sensacją i samonaprowadzające się bełty do katapult. Niektórzy błędni rycerze zamiast walczyć z wiatrakami tak jak ich słynny przodek Don Kichot rozprawiają o ekologii... No ale każdy ma jakieś swoje pasje. W drugim tomie cyklu wędrowny czarodziej przemierza księstwa Rzeszy Wehrleńskiej jak zwykle z pustą sakiewką. A jeść przecież trzeba. Więc nasz sympatyczny bohater bierze od razu pierwsze zlecenie z góry. Nisko płatne, lecz wydające się proste i bezpieczne. W górskim zamku zamordowano hrabinę Curdelię zmieniając ją w kamień. Trzeba stwierdzić zgon i pochować zwłoki. Ale czy aby na pewno...? Magunowi towarzyszyć będzie zabawny brat Zecheniasz zwolennik czystości i twórca... nieinwazyjnej metody planowania rodziny. Debren czekający na ciepłą posadkę na teleportnisku we Frycfurcie chciałby szybko spełnić misję i zająć wygodny, ciepły stołeczek w tamtejszym mieście. Jednak jego plany jak zwykle się komplikują... Porywająca fabuła i specyficzny język sprawiają, że książkę czyta się lekko i przyjemnie. Nawet nie zauważamy kiedy kończy się ostatnia strona. Książkę czyta się z zapartym tchem o ile nie wybucha się gromkim śmiechem z powodu dialogów czy komizmu sytuacyjnego. Utwór aż iskrzy od magii i unoszącej się ponad nią tajemnicy... Czy błyskotliwy Debren poradzi sobie z intrygą? I czy ulegnie wpływom nadpodludnika Boebbelsa? Przekonajcie się sami:) Polecam.