Podziemia (miękka)

czytanie.na.platanie

• 7-05-2019
• 15:19

"Żyjemy w piekle, które dla niepoznaki udaje czyściec."

Kolejny raz autorka wprowadza nas w mroczne, depresyjne klimaty, które budzą lęk i melancholię. Ma umiejętność opisywania każdej czynności, zjawiska, czy zdarzenia tak, że czytając, przechodził mnie dreszcz niepokoju i wszechogarniające przeczucie, że
nieuchronnie zbliża się coś strasznego, czemu nie można zapobiec.

Ta książka wciąga do podziemi, wysysa pozytywne uczucia i pozostawia w mroku. Czy nam i bogaterom będzie dane choć na końcu dostrzec światełko dające nadzieję?

"Pod wspaniałą fasadą domów kryją się okropności."

Czy znany profesor, wychowawca młodzieży i poważany bankier mogą okazać się potworami skrywającymi mroczne sekrety? Sekrety, które chronią przed ludzkim okiem za ścianami swych bogatych domów i we własnych wnętrzach?

To książka o podziałach społecznych. O tym jak osoby z pozycją wykorzystują zaufanie, którym je obdarzono. Pokazują drugą twarz pełną mroku, zła i perwersji. Nie ma tu miejsca na miłość radość i nadzieję. Wszelkie pozytywne uczucia są tłamszone, zgniatane i zabijane.

To podziemia ludzkiej duszy ujawniające się, gdy nikt nie widzi.

red_sonia

• 2-04-2019
• 14:31

Jest jesień 1890 roku. Na zaproszenie swego przełożonego, właściciela dobrze prosperującego domu bankowego, młody buchalter Mateusz Garstka porzuca obskurne lokum na poddaszu jednej z krakowskich kamienic i wprowadza się do starej, malowniczej willi, usytuowanej na obrzeżach miasta. Szybko jednak orientuje się, że propozycja nie była całkowicie bezinteresowna, a zabytkowy budynek kryje w sobie niejedną przerażającą tajemnicę.

Joanna Pypłacz pisze w bardzo charakterystyczny sposób, charakterystyczny dla niej samej oraz dla epoki, w której umieściła akcję powieści. ?Podziemia? to bale ? najlepsze i najwystawniejsze przyjęcia, kryształowe kieliszki, piękne suknie, a często za wytwornym uśmiechem dwulicowość, skrywana niechęć, bo dla pewnych ?spraw? warto, a może po prostu trzeba się poświęcić. Każdy z bohaterów Joanny Pypłacz ma dwie natury, która jest prawdziwa, która jest ta dobra, a która zła? Nie jest to tak oczywiste, może wiele zależy od okoliczności?

?Podziemia? zawierają elementy fantastyczne, nie rodem z horroru, ale takie, które wywołają gęsią skórkę, dreszcz grozy. Czasem, żeby wywołać pożądany efekt nie potrzeba zbyt wielu słów, a delikatnego podmuchu wiatru, poświaty, sylwetki płynącej wraz z mrokiem i... kota :) Nie od dziś wiadomo, że czarne koty mają w sobie jakiś pierwiastek magii, a Hekate, czyli kotka pani Topolskiej jest zwierzęciem niezwykłym.

Akcja ?Podziemi? jest niespieszna, tak żebyśmy mogli poczuć ten specyficzny klimat, w którym od pewnego momentu toniemy, zaczyna nas otaczać i wsiąkamy w powieść. Nie jest to książka dla każdego, właśnie ze względu na specyfikę belle époque, ale warto po nią sięgnąć, ponieważ pod otoczką blichtru skrywają się ludzkie demony. Jakie ukrywają się w willi Topolskich? Zejdźcie do podziemi i sami się przekonajcie, ale konieczne zabierzcie ze sobą lampę naftową...