Podwodne asy Pacyfiku 1941-1945 (twarda)

Europie we wrześniu 1939 r. Działania niemieckich U-Bootów do końca 1941 r. udowodniły niezbicie, że są równie groźne w zwalczaniu żeglugi handlowej, jak podczas I wojny światowej, a kontrakcje kierowane przeciwko nim (przy początkowym braku dostępnych środków i sił do Zwalczania Okrętów Podwodnych) były niewystarczająco skuteczne, w każdym razie mniej niż się przed wojną spodziewano13. Ponieważ Japonia była tak samo jak Wielka Brytania uzależniona od importu surowców strategicznych, zwłaszcza ropy naftowej, konieczność zwalczania japońskiej żeglugi handlowej w trakcie ewentualnego konfliktu i zadanie sparaliżowania transportu morskiego nasuwała się teraz sama amerykańskim strategom. 8. Admirał Isoroku Yamamoto - dowódca marynarki wojennej Cesarstwa Japonii od początku wojny na Pacyfiku do 18 kwietnia 1943 r., gdy w trakcie podróży bombowcem został zestrzelony przez amerykańskie myśliwce. Atak na Pearl Harbor przygotował niezbyt chętnie, świadomy potęgi gospodarczej Stanów Zjednoczonych i konsekwencji, jakie Japonia może ponieść, gdy wojna potrwa kilka lat. Okręty podwodne Navy miały się w ogromnej mierze przyczynić do upadku gospodarczego i militarnego Japonii. Gdy Stany Zjednoczone sprzeciwiły się brutalnej agresji sił japońskich na terytorium Chin i wprowadziły embargo na dostawy ropy naftowej do Japonii, militaryści japońscy zdecydowali, że dostęp do surowców niezbędnych do kontynuacji podbojów terytorialnych wywalczą sobie sami. Zaplanowali serię uderzeń na zajmowane przez Brytyjczyków Malaje i Holenderskie Indie Wschodnie (z obszarami bogatymi w ropę naftową), ale jednocześnie musieli zneutralizować flotę amerykańską w Pearl Harbor i zadać jej dotkliwe straty oraz uderzyć na amerykańskie Filipiny, a ponadto na Wyspy Salomona. Amerykanie już w latach 20. przewidywali możliwy atak Japonii na Filipiny. Z kolei twórca planu ataku na Pearl Harbor admirał Isoroku Yamamoto przewidział, że konflikt ze Stanami Zjednoczonymi w przypadku przedłużenia się wyniszczającej wojny na okres kilku lat może przynieść Japonii ostateczną porażkę, nawet jeśli na początku będzie ona odnosić sukcesy i osiągnie cele zakładane na pierwsze pół roku wojny. Yamamoto znał możliwości potężnego amerykańskiego przemysłu, nazywając go ,,śpiącym kolosem". Jego osobiste zdanie nie było jednak w stanie powstrzymać agresywnych poczynań japońskich polityków ani zapobiec wojnie, do której przygotowania sam ostatecznie niebyt chętnie przyłożył rękę. Atak na Pearl Harbor ostatecznie rozwiązał ręce amerykańskiemu prezydentowi Rooseveltowi w kwestii przekonania amerykańskiego społeczeństwa do udziału w wojnie. Stany Zjednoczone dzięki swojej potędze gospodarczej miały decydujący wpływ na pokonanie po kolei wszystkich państw Osi: Włoch, III Rzeszy i Japonii. Co więcej, były w stanie kontynuować i wygrać tę walkę na dwóch frontach - na Pacyfiku oraz w Europie, gdy wsparły tam w sposób kluczowy kraje sojusznicze. Stany Zjednoczone wyszły z tej wojny zwycięsko pod każdym względem - jako jeszcze większa potęga militarna i kraj mający decydujący wpływ na kształtowanie polityki w powojennym świecie. Japończycy zawiedli się w oczekiwaniach, że w pierwszej połowie 1942 r. swoimi postępami militarnymi nakłonią Amerykanów do rozejmu i jakichś politycznych ustępstw. Nastroje pacyfistyczne w Stanach Zjednoczonych po japońskim ataku na Hawaje odeszły w przeszłość. Amerykanie, walcząc na Pacyfiku, zamierzali pokonać Japończyków definitywnie i ukarać ich przywódców za skłonności do wszczynania brutalnych i agresywnych wojen. Amerykańskie okręty podwodne, działające przez całą wojnę na Pacyfiku, miały stać się jednym z najważniejszych środków do realizacji tego celu. MODYFIKACJA STRATEGII DZIAŁAŃ W początkowym okresie wojny sukcesy amerykańskich okrętów podwodnych okazały się bardzo słabe. Powodem były nie tylko ogromne problemy z wadliwymi torpedami, ale i przyjęcie niewłaściwej strategii działania, którą nakazano realizować dowódcom okrętów podwodnych. Przede wszystkim we flocie podwodnej Navy na początku postawiono na dowódców starszych i ostrożnych w działaniach, podczas gdy w U-Bootwaffe na Atlantyku na młodszych i agresywniejszych. Co więcej, gdy wysyłano amerykańskie okręty do wyznaczonych sektorów operacyjnych, nakazywano im działać mało aktywnie, aby nie narazić ich na ataki lotnicze i poszukiwania ze strony wrogich sił nawodnych. Okręty podwodne nie poszukiwały czynnie wrogich statków i okrętów, tylko czyhały w danym miejscu wiele dni, zbytnio się nie przemieszczając i nie rzucając przeciwnikowi w oczy. Czekały na okazję, gdy jakaś wroga jednostka przypłynie do nich sama. Dowódcom wpajano, żeby nie korzystali za często z peryskopu, wysuwali go przy obserwacjach najwyżej na met