„Herodot z Halikarnasu przedstawia tu wyniki swych badań, żeby ani dzieje ludzkie z biegiem czasu nie zatarły się w pamięci, ani wielkie i podziwu godne dzieła, jakich bądź Hellenowie, bądź barbarzyńcy dokonali, nie przebrzmiały bez echa, między innymi szczególnie wyjaśniając, dlaczego oni naw[...]m z sobą wojowali”, słowa, którymi Herodot zaczyna swoje „Dzieje” są kluczem do twórczości Ryszarda Kapuścińskiego. Wzorując się na „wielkim” Greku, Kapuściński pragnie zrelacjonować przyszłym pokoleniom wydarzenia, których był świadkiem, pragnie podzielić się spostrzeżeniami na ich temat.
„Podróże z Herodotem” przede wszystkim ukazują czytelnikowi dojrzewanie zawodowe autora oraz wędrówki śladami swojego mistrza. Kapuściński dostrzega powtarzalność historii, odwieczny podziała świata na zantagonizowany Wchód i Zachód. Za motto książki należałoby uznać słowa ukazujące mentalną przemianę autora: „...podobnie jak kiedyś pragnąłem przekroczyć granicę w przestrzeni, tak teraz fascynowało mnie przekraczanie granicy w czasie”. Przemiana ta zapewne nie była tylko efektem ziszczonych marzeń o wyjeździe z zamkniętego, totalitarnego państwa; była głównie podyktowana dociekliwością i ciekawością świata. Świata nie tylko współczesnego autorowi, ale również tego sprzed dwóch i pół tysiąca lat. Ponadto na szczególną uwagę zasługują często wplatane i komentowane fragmenty „Dziejów”, dzięki, którym książka nabiera szczególnej wartości i skłania do sięgnięcia po Herodota. Konkludując, Herodot z Halikarnasu i Ryszard Kapuściński to historycy i dziennikarze, których twórczość pomaga w poznaniu i zrozumieniu otaczającego nas świata.
