POD SŁOŃCEM TOSKANII

Frances Mayes jako bogata amerykanka (a przynajmniej bogata na włoskie warunki) postanawia spełnić swoje marzenie, czyli kupić swój własny przytulny domek w Toskanii. Jednak czy cała ta historia jest taka piękna? Jest piękna, ale nie myślcie, że opowiada ona o zakupie domku i opływaniu w luksusach na jego terenie! Jest to barwna opowieść o różnych problemach wynikających z remontu owego domku, a problemy te wynikają choćby z różnic kulturowych pomiędzy Amerykanami a włoskimi pracownikami. Pojawiają się tutaj też polscy robotnicy, którzy na autorce pozostawiają bardzo dobre wrażenie. Jest to książka niezwykle zabawna, choć niejeden raz powieje grozą, choć może nie grozą rodem z horroru, ale grozą, że jednak cały domek się zawali i już nie będzie taki piękny. Ta opowieść jest na szczęście piękna, zabawna i przyjemna dla czytelnika. Aż zachęca do sięgnięcia po kolejne książki Frances Mayes... i chyba to uczynię. A Ty najpierw sięgnij po tę książkę.

Nie każdego stać na swój własny prywatny toskański domek o głęboko zapuszczonych w historii korzeniach, nie każdego stać własną winnicę... Ale każdego stać na odrobinę toskańskiego relaksu zaaplikowanego doustnie przez smaki (ale i zapachy, pejzaże, odczucia...) opisywane przez F. Mayes w książce Pod słońcem Toskanii. A że opisywane są soczyście, to ślinka cieknie istnymi wodospadami. Lecz ta książka to nie jedynie księga toskańskich smaków i zapachów, ale i przygód w tej pięknej krainie, przygód z temperamentnymi Włochami, ale i... pracowitymi Polakami. Jest to jedna z przyjemniejszych pozycji pośród książek o charakterze autobiograficznym. Niekiedy zabawna, niekiedy nostalgiczna, ale nieustannie pełna normalnej ludzkiej tęsknoty za podążaniem ku szczęściu...

Pożyczyłem książkę, mając nadzieję, że jest ona taka jak film, że przypomina romans połączony z przewodnikiem po Toskanii, chciałem więc, by wszystko w tej książce było jak w filmie, samotna kobieta, długi wątek z polskimi robotnikami, włoska rodzina z uroczym dziewczęciem, w którym zakocha się polski młodzian, babcia romansująca przez Internet i niespełniona aktorka; by było wszystko to, co spodobało mi się w filmie (nie jest to arcydzieło - film - ale nie czaruję, nie zasypiam z Kantem pod poduchą i nie budzi mnie rano Mozart - chyba że jego czekoladki) chciałem po prostu romansu, by unieść się ponad tę szarość naszego polskiego pośpiechu i pochmurnego sposobu bycia. A tutaj co? Zero małostkowości i taniego romansu w stylu włoskim. Tutaj Herbert w spódnicy pisze kobiecą wersję Barbarzyńcy w ogrodzie... A robi to z taką finezją, pieczołowitością, że możemy dotknąć wszystkich zabytków, poczuć smak i zapach przygotowywanych przez autorkę potraw, razem z nią zaglądać do małych toskańskich sklepików… I aż zawstydziłem się sam, że książkę, opiewającą małe radości życia, książkę, będącą pochwałą życia spokojnego i płynącego nad wyraz leniwie, czytam w takim polskim pośpiechu, bo na stoliku jeszcze mnóstwo lektur obowiązkowych…