Pod kluczem

?Pod kluczem? to książka, którą ze względu na ograniczenia czasowe mogłam czytać tylko przez chwilę wieczorem i słuchać przez chwilę rano, a i tak jej fabuła sprawiła, że przez cały dzień nie mogłam przestać o niej myśleć i nie mogłam się doczekać powrotu do lektury. Główną bohaterkę poznajemy z jej listu do adwokata, którego prosi o reprezentowanie jej w sądzie. Jest bowiem podejrzana o zabójstwo. Sednem tej historii jest jednak nie teraźniejszość, a wydarzenia przeszłe, które doprowadziły kobietę do tego miejsca. Razem z prawnikiem poznajemy tę opowieść.

Rowan odpowiada na niezwykle korzystną ofertę pracy w charakterze niani. Mimo plotek i niepokojących przesądów krążących wokół domu państwa Elincourtów, dziewczyna nadal pragnie otrzymać posadę i stać się częścią tej rodziny. Nie odstrasza jej nawet fakt, że w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy z tej pracy zrezygnowały aż cztery nianie.

Kiedy Rowan otrzymuje pozytywną informację zwrotną po rozmowie kwalifikacyjnej, nie posiada się ze szczęścia. Dom na skraju miasta urządzony jest w nowoczesnym stylu z wykorzystaniem najnowszej technologii. Rowan musi opanować sztukę ?obsługi? domu w dość krótkim czasie, ponieważ już na początku zostaje na dłuższy czas sama z trójką dzieci i dwoma psami.

Niedługo po wyjeździe pracodawców w domu zaczynają dziać się dziwne rzeczy, Rowan mierzy się z niechęcią swoich podopiecznych i odkrywa podejrzany ogród na tyłach domu, z którym wiąże się tragiczna historia poprzednich właścicieli posiadłości.

Już od pierwszych stron książki czułam dziwny niepokój, a w miarę czytania napięcie wcale nie malało. Czułam w kościach, że ta historia ma jakieś drugie dno i nie mogłam się doczekać, aż odkryję co to takiego. Mimo tych podejrzeń nie udało mi się wpaść na to, czego dowiedziałam się na końcu. Teoria o drugim dnie okazała się prawidłowa, ale muszę przyznać, że to co nim było totalnie mnie zaskoczyło. Chętnie poznam inne powieści autorki, jeżeli są utrzymane w podobnym stylu.

Niania. Osoba, której powierzamy nasze pociechy. Osoba, która powinna budzić zaufanie nie tylko rodziców, przede wszystkim dzieci. Ale czy wszystkie nianie są jak Mary Poppins albo Niania Frania? Czy wszystkie są "nianiami z powołania"?
Gdy przed Równań pojawia się szansa nowej, dobrze płatnej posady dziewczyna długo nie zastanawi się nad jej zdobyciem. Podczas spotkania ze swoją przyszłą pracodawczynią, pokazuje się z jak najlepszej strony. Waży każde słowo udzielając odpowiedzi na zadawane jej pytania. I udaje się, otrzymuje posadę w Heatherbrae.
W momencie przybycia na miejsce zostaje od razu rzucona na głęboką wodę. Zostaje sama z czwórką dziewczynek, których ma być nianią. I zaczynają się przysłowiowe schody. Dziewczynki nie są początkowo skórę do współpracy, a ona sama nie wiem jak do nich dotrzeć. Ale to nie wszystko. Problemy z komunikacją z dziećmi nie są jedynym zmartwieniem Równań. Już pierwszej nocy dziwne hałasy nie pozwalają jej spać...
Zanim zaczęłam czytać "Pod kluczem", miałam co do tej książki dość duże oczekiwania. I chyba nie ma się co dziwić, bo była i jest nadal bardzo polecana.
Ja natomiast czuję lekki niedosyt. Niby wszystko było, stara posiadłość z tajemniczą przeszłością, hałasy na strychu... Ale czegoś zabrakło. Odnosiłam wrażenie, że kiedy akcja już się rozkręcała i wchodziła na wyższe obroty, a ja zacierałam ręce nagle wszystko się urywało. I tak ciągle... Miałam nadzieję na większy dreszczyk emocji. Zakończenie historii niby wszystko wyjaśniało, ale znowu zostawiło mnie w poczuciu, że nie dowiedziałam się wszystkiego.

"Duchom by się to nie spodobało..."

"W ciemnym mrocznym lesie" i "Gra w kłamstwa" to książki Ruth Ware, które zrobiły na mnie mocne dobre wrażenie, dlatego z zainteresowaniem sięgnęłam po kolejną. A "Pod kluczem" spodobała mi się jeszcze bardziej, ochoczo przechodziłam przez rozdziały, niecierpliwie zastanawiałam się, dokąd prowadzi scenariusz. Fabuła wymykała się przewidywalności, kilka elementów uniemożliwiało trafne określenie przypuszczalnej kontynuacji, stwarzało pożywne warunki do frapującego snucia rozległych tez. Chętnie weszłam w zabawę w wysuwanie interpretacji, rozgryzanie okoliczności tak, aby nie kluczyć.

Długo dawałam się nabrać podsuwanym fałszywym tropom, nie wychwytywałam odpowiednich brzmień, co czyniło poznawanie przybliżanej historii ciekawym i atrakcyjnym. W wolnym rytmie powieści pojawiały się mocno zakręcone wiry akcji, pobudzające do śledzenia tego, co przytrafiało się głównej bohaterce. A trzeba przyznać, że zadziwiających zbiegów okoliczności i incydentów sporo się nagromadziło. Szalenie odpowiadało mi zakończenie, takiej melodii nie spodziewałam się. Myślałam, że pójdzie utartym szlakiem podobnych książek, może pojawi się nadzwyczajna nuta, a jednak doszło do mega zaskakującego obrotu, muzyka wybrzmiała czymś chrapliwym, jednocześnie łagodnym. Warto postawić na tytuł, zapewni interesującą rozrywkę z dreszczykiem.

Rowan podejmuje pracę w charakterze opiekunki dzieci. Skusiło korzystne wynagrodzenie, zagwarantowany własny pokój, rozciągające się przepiękne widoki z bogatej rezydencji na okoliczną przyrodę. Rodzina Elincourtów wydaje się wieść nieco osobliwe życie, do którego Rowan nie jest przyzwyczajona, lecz właśnie kilka bonusów posady przyciąga niczym magnes. Wśród okolicznych mieszkańców chodzą słuchy, że rezydencja jest nawiedzona, zaś jej historia bogata w tragedie. Nowi właściciele, architekci, zachowali wiktoriańską duszną przeszłość domu, ale połączyli stare z nowym, dodali kosmiczną ultranowoczesność. Już pierwszego dnia Rowan spotyka się z dziwacznymi zdarzeniami, które z każdym dniem tylko zyskują na intensywności. Sprawy przybierają niepokojące odniesienia. Wkraczamy w mroczne tajemnice przyciągające ku niebezpiecznym strefom. Zastrzeżenie mam do mało realnego zachowania Rowan jako opiekunki czwórki dzieci, kładę je na karb specyficznej sytuacji i dużego rozstrzału wieku podopiecznych.

...

Ruth Ware w tej powieści zastosowała wybieg, który czasem się spotyka, ale trudniej go, moim zdaniem, obronić. Bo czyż można utrzymać czytelnika w napięciu, sprawić by obgryzał paznokcie ze zdenerwowania kiedy od początku wie co się stanie? Czy autorce ?Pod kluczem? to się udało? Jeszcze jak! Mogę śmiało powiedzieć, że ta książka to moje letnie odkrycie.

Główną bohaterkę spotykamy w więzieniu. Zginęło dziecko, a oskarżona o jego zabicie niania czeka w areszcie na proces, twierdząc, że jest niewinna. Powieść jest specyficzną formą listu, spowiedzią kierowaną do adwokata od spraw beznadziejnych, ale i do nas. Czy uda jej się przekonać czytelnika?

A wszystko zaczyna się tak obiecująco. Młoda kobieta przyjmuje posadę niani w wiejskiej rezydencji. Opieka nad trójką młodszych dziewczynek i nastolatką przy proponowanych przez ich rodziców warunkach wydaje się ofertą zbyt piękną, by mogła być prawdziwa. A jeśli coś takie się wydaje, to w rzeczywistości z pewnością takie nie jest.

Co zataili przed nią właściciele nieruchomości? Dlaczego w krótkim czasie zrezygnowały cztery poprzednie nianie? Rowan szybko przekonuje się, że coś jest nie tak. Jakby w domu ścierały się dwie siły, jedna starająca się jej pozbyć i druga, która chce jej pomóc. Tragiczne historie związane z poprzednimi mieszkańcami dopełniają poczucia, że mimo jej początkowego zdroworozsądkowego podejścia dom rzeczywiście jest nawiedzony. Zarówno on, jak i dziewczynki nie dają się okiełznać i Rowan zaczyna tracić panowanie nad sytuacją i nad sobą.

Jak mogło jednak dojść do śmierci dziecka?

Autorka odpowiada na nurtujące nas pytania, zdradza wiele sekretów skrywanych przez bohaterów i czyni to znakomicie budując napięcie i ciekawość, wywołując uczucie niepokoju i momentami przerażenie. Jednak zakończenie to prawdziwy majstersztyk, który sprawia, że historia pozostaje w naszej pamięci długo po przeczytaniu.