Po nitce do szczęścia

Adela po śmierci męża, zostaje sama z trójką dzieci, dziadkiem i kotem. Radzi sobie jak może. Pomimo przeciwności jakich w jej życiu nie mało, nie traci wiary. Adrian samotny ojciec z czwórką synów i psem, też nie ma łatwego życia. Jednak jakoś udaje mu się utrzymać na powierzchni. Gdy nitki ich życia przetną się w połowie drogi, może z tego powstać niezła plątanina pełna barw, humoru, z nieuniknionym kolorytem szarości, uczuć, pragnień, tęsknot. Czy dadzą sobie szansę na nowy początek?

Cudownie było znów zawitać na Kaszuby. Dzięki pani Darii po raz kolejny dałam się porwać w ten obcy mi klimat mowy, zwyczajów, historii tamtego rejonu Polski.
W tych niezwykłych okolicznościach przyrody autorka osadziła cudowną, ciepłą, idealną na tę porę roku opowieść. Tutaj miłość ma wiele barw. Jej wątki przeplatają się ze sobą ,tak jak ludzki los. Tak też właśnie został spleciony los Adeli i Adriana. Ależ ja polubiłam tę dwójkę. Choć to dziadek Albert skradł moje serce. Tematem przewodnim powieści jest samotne macierzyństwo i tacierzyństwo. O tym drugim zdecydowanie mało się mówi. Autorka pokazuje nie łatwą codzienność takich rodzin, ale daje też nadzieję, że samotność nie musi mieć ostatniego słowa. Wystarczy mieć otwarte serce.

Polecam wam książkę "Po nitce do szczęścia" z którą spędziłam niezwykłe chwile, otuliła mnie troskliwie niczym ciepły koc w zimowy wieczór. Czego i wam życzę.

?Tak, jak ten dywan utkany jest z wielu kolorowych nitek, tak też my tkamy nasze życie. Każda godzina życia przypomina kolorową nitkę. Każdy uśmiech, każde dobre słowo i każde pełne fantazji spostrzeżenie sprawia, że życie staje się kolorowe, wyjątkowe i niepowtarzalne. Życie utkane z takich nitek otrzymuje typowe tylko dla niego kolory oraz własne wzór?.

Adela i Adrian. Ona wdowa, matka trójki córek, on samotnie wychowuje czterech synów czy istnieje coś, co może połączyć tę dwójkę? Ona cały czas ma pod górkę, problemy finansowe, mieszkaniowe. On nie potrafi przy sobie zatrzymać żadnej kobiety, mało tego, te, z którymi coś go łączyło, znikają w niewyjaśnionych okolicznościach. Każde z nich miało swoje marzenia. Ona marzyła, że pozna męża, zostanie mamą, będzie pracować i prowadzić dom. On marzył tylko o jednym, żeby spędzić życie z jedną kobietą. Los zadrwił z nich obojga.

"Ludzie na swoje życie patrzą przez szkło powiększające, dlatego własne sprawy zawsze wydają im się większe i ważniejsze niż cudze".

I tak dzięki przypadkowi losy Adeli i Adriana się ze sobą krzyżują. Obydwoje z wielkim bagażem doświadczeń, otwarci na życie, nie użalają się nad sobą, działają. Każde z nich marzy o bliskości, miłości i "pełnej rodzinie" jakkolwiek to w ich sytuacji może zabrzmieć. Tylko pojawia się pytanie, czy taki związek ma sens? On, ona, siódemka dzieci, dziadek, pies i kot?

Życie pisze różne scenariusze. W codziennym pędzie ludzie mijają się i nie zauważają. Droga do szczęścia bywa długa i wyboista. Czasami potrzeba bodźca, tragedii, aby dwoje ludzi się poznało. Do miłości trzeba dojrzeć.
Pani Daria Kaszubowska w kolejnej swoje powieści zabiera nas na Kaszuby. Pokazuje malownicze miejsca, zaznajamia nas z kulturą, językiem i zwyczajami tam panującymi. Snuje wielobarwną opowieść o ludziach, którzy kochają i chcą być kochani i pomimo przeciwności losu się nie poddają. Piękna, klimatyczna powieść obyczajowa na długie jesienne i zimowe wieczory, która otuli i ukoi niczym ciepły koc i malinowa herbata.

"Przez całe życie człowiek stale o kimś marzy
I za kimś tęskni i przyzywa go na głos
I nagle spotkasz go i czytasz z jego twarzy
To właśnie ja, twe przeznaczenie i twój los "Hanka Ordonówna "Szczęście"