Pierwsza osoba liczby pojedynczej

To pierwsza książka, od której zaczęłam przygodę z tym pisarzem i na pewno do niego wrócę. Jest zbiorem kilku opowiadań pisanych z perspektywy autora, nie są one ze sobą powiązane, ciekawie napisane, dają do myślenia

Ta niewielka książeczka to zbiór 8 opowiadań. Każde napisane w nieco innym stylu i bardzo zróżnicowane pod względem poziomu. Część z opowiadań miała ten charakterystyczny dla Murakamiego magiczny mistycyzm np. "Wyznanie małpy z Shinagawy", w którym autor, rozmawia przy zimnym piwie z małpą. Ta zwierza mu się, że z miłości kradnie imię i nazwisko kobiety, którą pożąda.
Znalazły się też takie, które były zapiskiem młodzieńczych wspomnień w zabawnej i bardzo amerykańskiej formie np. ?Charlie Parker Plays Bossa Nova?. Bardzo muzyczne opowiadanie, w którym jawa miesza się ze snem.
Znalazły się też opowiadania wybitne. Pierwszym z nich, a zarazem pierwszym w całym zbiorze jest "Do kamiennej poduszki". Historia przypadkowej nocy z obcą dziewczyną, podszyta ogromną samotnością i bólem nieszczęśliwej miłości. Drugim pięknym opowiadaniem jest "Śmietanka", to taka kwintesencja Murakamiego. Historia o czerpaniu z życia tego co najlepsze, z pozytywnym przeslaniem. Bardzo zapadła mi w pamięć.
W każdym z opowiadań można znaleźć ciekawe historie z życia autora, smaczki, które dodają lekturze rumieńców.
Tego, kto zna twórczość Murakamiego, nie muszę przekonywać do lektury. Jeśli ktoś nie zna, a nie przemawia do niego argument, żeby czytać bo dobre, powiem: Przeczytaj teraz, bo jak dostanie Nobla, to będziesz mógł powiedzieć "czytałem Murakamiego zanim to było modne".

Ten zbiór opowiadań był moim pierwszym spotkaniem z prozą tego sławnego japońskiego pisarza. Po jednej książce trudno jest mi jednoznacznie stwierdzić czy literatura japońska to literatura dla mnie. Postanowiłam sięgnąć po inne powieści Murakamiego by wyrobić sobie lepszą opinię, gdyż po lekturze "Pierwszej osoby liczby pojedynczej" moje uczucia są ambiwalentne. Dlaczego? Już wyjaśniam.

Książka ta jest zbiorem ośmiu opowiadań. Opowiadają one o życiu autora, są swoistym spisem wspomnień z jego życia. Dla zupełnych laików, takich jak ja, którzy nie znają Murakamiego, nie wczytywali się w jego biografię, opowiadania te na pewno pozwolą odkryć ciekawostki z jego życia, to co lubi, a mianowcie, dzięki tym opowiadaniom, wiem już, że jazz, muzykę klasyczną, a także baseball. Autor opowiada także o swoich miłościach z młodości, o pewnych dziwnych i zaskakujących spotkaniach.

Każde z opowiadań mówi o czym innym. Zaskakuje styl w jakim autor snuje swoje opowieści, jest bardzo dobry, dzięki czemu opowiadania czytają się same. Mimo że zbiór ten nie jest zbyt obszerny, bo to zaledwie 221 stron, to niesie ze sobą ważny ładunek emocjonalny, nostalgiczny, życiowy. Opowieści te są jakby pamiętnikiem autora, który otwiera przed nami swą duszę, dzieli się z nami wspomnieniami ze swojego życia.

Spośród ośmiu opowiadań moją uwagę przykuło te o małpie z Shinagawy, przez wzgląd na nutę fantastyki, jaką ze sobą niesie, a także opowieść o brzydkiej, lecz na swój sposób magnetycznej kobiecie F*, i metaforach o maskach, które nosimy i kryjemy pod nimi prawdziwe oblicza, jak również opowiadanie With the Beatles, w którym wart uwagi jest starszy brat dziewczyny autora z tamtego okresu, prawdziwy z niego oryginał.

Opowiadaniami, które spodobały mi się mniej to te o miłości autora do baseballu, i jedno z początkowych, którego nie ogarnęłam, jest to opowiadanie z tych filozoficznych. A ja takiego gadulstwa filozoficznego nie znoszę.

Stąd moje uczucia do tego zbioru opowiadań są mieszane.

Podsumowując, jak na pierwsze spotkanie z piórem pana Murakamiego jestem mile zaskoczona, i choć niektóre opowieści mnie nudziły bądź nie pojęłam co autor miał na myśli, to były i takie, które mnie zaciekawiły, a nawet rozbawiły. Dlatego nie skreślam autora ani japońskiej literatury i daję im szansę, wszak jedna jaskółka wiosny nie czyni. ;)

Polecam tym, którzy tak jak ja nie mieli wcześniej do czynienia z prozą autora, bo po opiniach bardziej oczytanych w jego powieściach, wiem, że ten tom ich nudził i nie wniósł niczego nowego ani zaskakującego w ich znajomość z prozą Murakamiego.

...

Haruki Murakami ? nazwisko tego japońskiego pisarza nie jest mi obce, jednak do tej pory nie miałam okazji zapoznać się z jego prozą. Czy opowiadania ?Pierwsza osoba liczby pojedynczej? to dobry wybór na pierwsze literackie spotkanie? Dla mnie tak.

Już po przeczytaniu rozpoczynającego zbiór ?Do kamiennej poduszki? poczułam, że się polubimy. W lekkim, gawędziarskim stylu autor przywołuje zdarzenia z lat swej młodości. Mówi o zwykłych sprawach, drobiazgach zapadających w pamięć, wspomnieniach, które mógł zniekształcić czas. Odegrały jednak rolę w jego życiu. Składają się na nie niczym cegiełki budujące jego tożsamość.

Jak pisze, te opowiadania są jak sceny utrwalone na papierze fotograficznym jego serca. Wspomina o osobach, które spotkał, ulubionej muzyce klasycznej i jazzowej, baseballu. Niespodziewanie dla mnie pojawia się też czynnik magiczny. Stąd ?Wyznanie Małpy z Shinagawy? o zawieszeniu pomiędzy dwoma światami i ?najwyższym stopniu miłości i najwyższym stopniu samotności? mogę nazwać moim ulubionym. Równie poruszające okazało się opowiadanie ?Śmietanka? o istocie życia, jego cr?me de la cr?me.

W tych ośmiu opowiadaniach znajdziemy nieco nostalgii, szczyptę humoru i zaskakujący element realizmu magicznego, ale przede wszystkim cząstkę duszy autora, którą przed nami odsłania. To dobry początek, po którym mam chęć poznać, którąś z Jego powieści.

Halo czy są tu jacyś fani Murakamiego ?
My czytaliśmy po raz pierwszy tego autora i zaraz opowiemy wam jak wyglądało to spotkanie z jego książką :)
Opowieść przez którą właśnie przebrnęłyśmy to "Pierwsza osoba liczby pojedynczej".
Książka według nas to połączenie rzeczywistości z czasem ogromną wyobraźnią.
Autor daje nam wiele zagadek, historii, które ciężko czasem zrozumieć, a z pewnością są to wielkie przenośnie. Wprowadza nas w swój świat, świat swojego życia, opowieści, które zatarły się w jego pamięci i które postanowił przelać na kartki papieru.
Książkę czytało się lekko i szybko, a zarazem bardzo przyjemnie, taka chwila relaksu i refleksji. Do tego wiersze, które stanowią przeplataniec z opowieściami, bardzo ciekawe, czasem dziwne, ale pozytywne.
Co do autora to można go po tej książce albo polubić albo wręcz przeciwnie znienawidzić, ponieważ emocje płynące z historii stoją na krawędzi. Nam nie spodobało się sposób w jaki autor traktuje kobiety i chociaż czasem mówi prawde, chwilami bolesną, to i tak jakoś ten fragment nie jest przyjemny. Z książki wynika, że autor jest bardzo wrażliwą, inteligentną osobą, która chce przekazać swoje odczucia i z pewnością to w tej powieści pokazał.
Jeżeli jesteście ciekawi jak wyglądało orginalne życie japończyka zapraszamy do przeczytania tej książki. Nam się ją bardzo dobrze i przyjemnie czytało, taki odrywnik od codziennych zmagań.

Życie składa się z epizodów, zapamiętanych chwil i anegdot. I tak właśnie potraktowałam zbiór opowiadań Murakamiego. To moje pierwsze spotkanie z autorem, trochę liczyłam na to, że w opowiadaniach będę mogła w szybki sposób poznać jego twórczość. Czy tak się stało? I tak i nie.

Autor pisze w sposób dostojny, a jednocześnie gawędziarski. Opowiada nam historie, które go spotkały w ciągu życia, od dzieciństwa aż do teraz. Podobał mi się styl, sposób przedstwienia wydarzeń. Ale mam wrażenie, że nie zrozumiałam o co tam chodzi. Nie wiem, czy mam się doszukiwać drugiego dna, próbować dojrzeć coś więcej czy brać całość jako pewniak. Mam wrażenie, że w żaden sposób nie udało mi się poznać autora, przekonać się do jego stylu i do tego w jaki sposób widzi świat. Nie będę ukrywać, że czasami miałam mętlik w głowie. Realne historie przeplatały się z tymi niewiarygodnymi, błahe rzeczy urastały do wysokiej rangi, a te ważne niknęły gdzieś pośród innych. Myślę że fanom ten zbiór bardziej przypadnie do gustu i odnajdą w nim sens, bo wydaje mi się, że to nie jest idealna lektura dla początkujących - takich jak ja.