Peyton od zawsze marzy aby zawodowo grać w piłkę nożną. Dostaje się nawet na swój wymarzony uniwersytet.
Myślę, że dobra passa trwa, a potem nagle zdarzy się coś złego i kolejne tragedie lecą jedna za drugą niczym domino. Tutaj szczęście się skończyło, zanim się w ogóle zaczęło. Dziewczyna dowiaduje się, że jej chłopak się szprycuje, więc postanawia z nim zerwać. Reed - to ten degenerat - reaguje agresją w wyniku czego Peyton spada ze schodów i zrywa tylne więzadło krzyżowe. Jakby tego było mało niewiele osób wierzy, że ten znany wszystkim świetny sportowiec i chłopak mógłby zrobić coś tak strasznego. Opuszczona przez przyjaciółki, nękana przez zagorzałych fanów jej byłego, ma tylko wsparcie w matce, która postanawia interweniować i przenieść dziewczynę do Tennessee.
Zamieszkanie z wujkiem (zwłaszcza takim, który ma informacje o ostatnich chwilach życia jej taty podczas misji w Iraku) i ich zwariowanymi synami bliźniakami nie napawa dziewczyny optymizmem. Wie jednak, że aby grać musi przejść rehabilitację i mieć komfort psychiczny z dala od wszelkich dramatów. Mimo początkowego sceptycznego nastawienia z dnia na dzień coraz bardziej przekonuje się do Black Waters, a przede wszystkim do Owena, który nie przestaje zaprzątać jej myśli.
"Pogodziłam się, że moje życie nie będzie już jak z bajki. Teraz chcę żyć według nowej zasady. Bądź szczęśliwa mimo doznanych krzywd. Szczęśliwa po tym, jak ktoś złamie ci serce. Szczęśliwa po tym, jak twoje marzenia zostaną zaprzepaszczone. Szczęśliwa po popełnieniu błędu, który wydaje się nieodwracalny. Nad doznanymi krzywdami wciąż pracuję. Ale znów jestem szczęśliwa"
Wszelkiego rodzaju love-story są czymś, co czyta się przyjemnie. Nawet pewne oklepane schematy mają swój urok, kiedy są dobrze wplecione w historię. Niestety jednak trafiają się nam młodzieżówki, którym daliśmy szansę tylko po to, żeby się rozczarować.
Tutaj był dobry zamysł o kontuzjowanej dziewczynie, która chce spełnić swoje marzenia, natomiast wątek miłosny, który był tutaj zdecydowanie na pierwszym planie, to delikatnie rzecz ujmując KLAPA. Ale ale... spokojnie. Nie można przecież tak od razu rzucać mięsem bez żadnego wytłumaczenia, tak więc no...
Początkowa historia wciągnęła mnie niesamowicie, jednak wraz z przeniesieniem dziewczyny do innej lokacji mam wrażenie, że autorka została przygnieciona tą zmianą. Może miała ona początkowy pomysł, a dalej wszystko leciało wraz z natchnieniem?
Kiedy dobrniemy do połowy książki znajdujemy się dopiero w drugim dniu szkoły, a nasza bohaterka już zdążyła się zadurzyć (jak na zranioną przez faceta, mając mocne postanowienie niezależności szybko zmieniła poglądy), być ze swoim obiektem westchnień w parze w zadaniu na angielskim, gdzie musi uzewnętrzniać swoje emocje, a także być pod jego opieką na rehabilitacji. Jak już przełkniemy całą gamę najróżniejszych zbiegów okoliczności, a może raczej ingerencji wszechświata, który stara się połączyć na wieki dwójkę naszych bohaterów, możemy przejść do....
Peyton jako centrum Black Waters. Dziewczyna jest nowa, a w małych miasteczkach i wioskach wszystko szybko się rozchodzi i traktowane jest jak sensacja miesiąca. Samo to ściąga na nią ciekawskie spojrzenia. Do tego dochodzą głupie żarty rówieśników. I nie to jest rażące. Natomiast fakt, że ZAWSZE gdy się coś dzieje, w pobliżu znajduje się pół szkoły i przynajmniej jeden z bliźniaków, który całą sytuację potrafi rozdmuchać do rangi próby morderstwa.
Oczywiście było jeszcze parę mniej irytujących rzeczy, ale też oczywiście plusy. Jak już wyżej wspomniałam- początek był dobry. Najśmieszniejsze jest to, że koniec też był dobry. Po prostu coś w środku nie wyszło, a chyba na środek czekamy najbardziej, prawda?
Początek to jeszcze niepewność tego, co nas czeka, a końcówka to już melancholijne pożegnanie z bohaterami. Natomiast środek to cała historia, która tutaj mnie nie porwała.
W tyle mogłam przeczytać o emocjach wchodzących w dorosłość nastolatków, ale mam wrażenie, że nie tak to wygląda.
Czy polecam? Jeszcze dość niepewnie mówię: nie. Mając wiele przeczytanych książek dla nastolatek, ta pozycja jest jedną z siedzących w kategorii poniżej przeciętnych.
Opinia bierze udział w konkursie
