Pewnego razu w Hollywood

O tym, że Quentin Tarantino wybitnym reżyserem jest wiedzą wszyscy. Jednak o tym, że potrafi również pisać mogliśmy się przekonać niedawno przy okazji książki, która nosi ten sam tytuł co najnowszy film reżysera.
Uwielbiam Leonardo di Caprio i filmy z jego udziałem nadrabiam zazwyczaj z prędkością światła. Do Pewnego razu w Hollywood zabierałam się od dawna i zebrać się nie mogłam. Kiedy już praktycznie krok dzielił mnie od kliknięcia przycisku play moim oczom ukazała się informacja o książce. To był znak bym z ekranizacją się wstrzymała i najpierw po swojemu wyobraziła sobie świat Hollywood z 1969 roku.
Co do powieści - jest dobrze napisana, ale nawet to czasami nie wystarczy. Choć rzadko to piszę tym razem to raczej film będzie znacząco lepszy ????. W książce często gubiłam wątki, postaci notorycznie mi się myliły, pewnych zależności między wątkami kompletnie nie potrafiłam połączyć. Sprawę ratuje doskonałe pióro autora i klimat jaki udało mu się nakreślić. Ode mnie 7/10.

Film znakomity, oglądałam nie raz, a książka?
Na pewno jest dopełnieniem wielu wątków, jednak nie do końca jest idealną kopią scenariusza. Jednak uważam, że warto po nią sięgnąć, przynajmniej by poczuć ten niesamowity "tarantinowski" klimat Hollywood lat 60. Autor jest jak zawsze rozbrajająco szczery i udowadnia, że nie tylko na wielkim ekranie czuje się jak ryba w wodzie. Fani filmu będą usatysfakcjonowani

LIST MIŁOSNY DO HOLLYWOOD

Quentina Tarantino chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Ten legendarny już reżyser od trzech dekad szokuje i zachwyca kolejnymi swoimi filmami. Co prawda od dwóch lat nie wypuścił do kin nic nowego, ale jego ostatni obraz, ?Pewnego razu w Hollywood? nadal pozostaje na topie. A to dzięki powieści, jaką sam autor napisał na jej podstawie. Powieści, która właśnie pojawiła się na rynku. I powiem Wam, że jeśli cenicie sobie twórczość Tarantino (i mówię to jako jego wielki fan), koniecznie powinniście poznać to dzieło.

Rok 1969. Rick Dalton niegdyś był gwiazdą serialu westernowego, teraz jego kariera chyli się ku upadkowi. Jego przyjaciel, Cliff Booth, też nie ma się najlepiej, bo chociaż jest tylko kaskaderem, po plotkach jakoby zabił swoją żonę, nie może znaleźć pracy. Obaj nie mają jeszcze pojęcia, co już wkrótce wydarzy się w tym ich powoli staczającym się życiu i jaki będzie to miało związek z ich nowymi sąsiadami ? reżyserem Romanem Polańskim i jego żoną, aktorką Sharon Tate?

Jak pisałem na wstępie, Quentina Tarantino chyba nie trzeba nikomu przedstawiać, bo jego filmy to już legendy kina. ?Wściekłe psy?, ?Pulp Fiction?, ?Kill Bill?, ?Django?? Każdy zna je choćby ze słyszenia, choć nie wierzę, by którykolwiek kinoman ich nie oglądał. Mało kto jednak wie, że Tarantino to także pisarz. Ba, swego czasu antologia z jego opowiadaniem (będącym po prostu przeniesieniem na literacki grunt monologu z ?Pulp Fiction?) ? ?Arcydzieła czarnego kryminału? ? ukazała się nawet na polskim rynku. Jakby tego było mało, reżyser zawitał też do świata komiksu i to nie tylko, jako współreżyser ?Sin City?, ale też i współscenarzysta serii ?Django/Zorro? (której filmowa adaptacja jest swoją drogą całkiem możliwa). A teraz powrócił też, jako pisarz ze swoją pierwszą (druga jest już kontraktowana) powieścią i? Właśnie, jak mu to wyszło?

Zacznijmy od tego, że ?Pewnego razu w Hollywood? nie jest najlepszym filmem Tarantino. Co nie znaczy, że jest filmem złym, wręcz przeciwnie, to kawał bardzo dobrego, momentami rewelacyjnego kina, nieco odmienionego, bo niebędącego opowieścią o zemście i pozbawionego typowych dla Tarantino zabaw z chronologią (porzuconych zresztą po ?Kill Billu?). I taka sama jest też powieść, jaką napisał na podstawie własnego scenariusza. Książka to, jak film, historia po raz kolejny sklejona z tych samych elementów, z tych wszystkich filmowych klisz wyssanych z mlekiem popkulturowej matki, ale podlanych wielką ilością sentymentu. Właściwie ten film to taka laurka wystawiona kinu młodości Tarantino, a jednocześnie list miłosny ? do westernów, do kina sztuk walki, do ludzi kina, a wreszcie do samej Sharon Tate, której w powieści jest więcej. I to się czuje na każdym kroku, szczególnie gdy Tarantino odtwarza swoje ukochane filmy.

Jak w filmie ? cóż, powtarzam to, ale dzieło to nie uniknie porównania z kinowym pierwowzorem ? tak i tu w kulminacyjnych momentach napięcie nie jest tak duże, jak mogłoby być, ale czy o nie chodzi? Tarantino serwuje nam tu list miłosny skierowany do okresu w kinie jakże dla niego ważnego, ale i baśń. Baśń brutalną, przerysowaną, a zarazem, paradoksalnie, pełną łagodności, niepiorącą brudów Hollywood, a chcącą podtrzymać magię kina, jaką czują dzieci chodzące na seanse. Dzieło Tarantino zmienia to miejsce w niemal mistyczną krainę, gdzie zdarzyć może się wszystko, z cofnięciem czasu i innym potoczeniem się wstrząsających wydarzeń włącznie. Przez czyny swoich bohaterów, reżyser, scenarzysta, pisarz, a przede wszystkim wielki miłośnik filmów, może dokonać tego, co niemożliwe: odwrócić bieg wydarzeń i uratować to, co kocha ? w kinie, w aktorach, w dziejach. I robi to znakomicie. Może mistrzem pióra nie jest, bo w powieści nadal pobrzmiewają scenariuszowe echa (widać to szczególnie w opisach), ale okazuje się zadziwiająco sprawnym literatem, który nie musi mieć kompleksów na tym polu.

Poza tym powieść i film różni wiele zasadniczych elementów. Na okładce dostajemy zapowiedź tego, że wątek z filmu czy Cliff zabił swoją żoną zostanie w końcu wyjaśniony i trak dzieje się w rzeczywistości, ale to tylko jeden z elementów. Czasem mamy tu drobne rzeczy (jak puszczanie oka do fanów przez umieszczenie wzmianek Tarantino o samym sobie; w swoich filmach zresztą ciągle się pojawia), czasem duże. Z tych istotnych warto wymienić choćby odmieniony finał, łącznie z dodaniem sceny, którą Tarantino uwielbiał, ale nie pasowała do finalnej wersji filmu, więcej jest tu Trudi czy Sharon, a także poznajemy więcej faktów z życia Cliffa. Do tego parę scen w wersji książkowej nie występuje (choćby impreza czy konfrontacja w siedzibie sekty). A to jedynie część tego, co czeka na Was w powieści.

Wszystko to razem wzięte składa się na kawał świetnej książki. Może nie wybitnej, ale udanej. Książki, którą śmiało mogą przeczytać miłośnicy kina czy niebanalnych thrillerów, za to poznać koniecznie powinni miłośnicy Tarantino. Oni będą zachwyceni.

Książkę najlepiej zrozumieją Ci którzy kochają film, znają wielu aktorów z wcześniejszych lat. Jest ona dla tych, którzy chcą zaczerpnąć wiedzę o tym jak wygląda świat aktorski od strony kulis. Momentami jest wiele opisów, które dla przeciętnego widza niekoniecznie są istotne. Na początku kusiło mnie, żeby je pominąć, bo wiele nazwisk kompletnie mi nic nie mówiło, a opisy były dość długie. Jednak główne wątki mnie wciągały, dlatego chętnie przeczytałam całą pozycję.
Musze się przyznać, że byłam w kinie na tym filmie, ponieważ to wyjątkowy reżyser, który zawsze mnie zaskakuje. W trakcie czytania przypominały mi się jego wątki. W filmie wbiło mnie w fotel zakończenie, którego tutaj nie było. A to była taka wisienka na torcie.
Ogólnie książka jest ciekawa, choć na początku wymaga troszkę cierpliwości. Dal fanów kina la 60-tych to na pewno gradka. Wiele ciekawych wątków z Hollywood, które obnażają ten niekoniecznie kolorowy świat biznesu i filmu. Takich wyrazistych bohaterów jakich mamy w książce nigdzie nie znajdziemy, a dialogi czasami wbijają w fotel. Ciekawa i niebanalna powieść.

?Pewnego razu w Hollywood? Quentina Tarantino to prawdziwa gratka dla fanów filmu o tym samym tytule. Zarówno wersja książkowa jak i kinowa opowiadają o aktorze Ricku i jego przyjacielowi Cliffie, który wykonuje za niego sceny kaskaderskie. Rick ? niegdyś gwiazda westernów, teraz zmaga się z nadchodzącym upadkiem swojej kariery. Akcja dzieje się w roku 1969 i jest wariacją wydarzeń jakie miały wtedy miejsce w domu państwa Polańskich w Los Angeles. Oba dzieła reżysera są momentami trochę nudne, ale czasami bardzo ciekawe. W powieści mamy sporo ciekawostek dotyczących Hollywood tamtych czasów, więc dla fanów kina będzie to dodatkowy atut, jednak dla tych, którzy filmoznawstwem aż tak się nie interesują, niektóre informacje będą zbędne. Historię tę czyta się z przyjemnością, dowiadujemy się nieco więcej o postaciach pojawiających się w filmie, poznajemy także ich przemyślenia.

Quentin Tarantino napisał świetną powieść na podstawie filmu, który został nagrodzony Oskarem. Osobiście filmu nie oglądałam, bo na co dzień zdecydowanie wolę czytać książki niż oglądać filmy, jednak po przeczytaniu tej powieści mocno zastanawiam się, czy nie warto byłoby poznać także pierwowzoru książki. Muszę przyznać, że to niesamowite uczucie cofnąć się do lat 60. w Hollywood i poznać choć część tamtejszych zwyczajów i tajemnic. Mam nadzieję, że nie jest to pierwsza powieść Tarantino, ponieważ chętnie sięgnę po kolejne.
Książkę czyta się przyjemnie i szybko, bo autor napisał ją w szczery i często zabawny sposób. Czytelnik przenosi się tamtego miejsca i czasu i jest uczestnikiem wszystkim wydarzeń. Ja niejednokrotnie miałam wrażenie, że wystarczy tylko wyciągnąć dłoń i będę mogła dotknąć bohaterów. Nie sposób nie polubić tych ludzi. Część z nich podziwiałam, innym troszkę współczułam, ale zdecydowanie mogłam poznać prawa rządzące Hollywood w latach 60. I trzeba przyznać, że rzeczywistość niejednokrotnie bywa brutalna, a fakt, że dziś ktoś znajduje się na szczycie wcale nie oznacza, że jutro z niego nie spadnie.
Opisywany świat jest tak barwny i porywający, że chciałoby się tam być i doświadczyć wszystkiego na własnej skórze. Jak różne jest to od wszystkiego, czego doświadczamy na co dzień. Uważam czas spędzony z tą książką za owocny i muszę przyznać, że pomimo jesiennej aury autor zdecydowanie wprawił mnie w dobry humor. Liczę na więcej.

Ciekawa propozycja dla fanów Tarantino. W książce znajdują się sceny znane z filmu. Część z nich jest bardziej rozbudowana. Wydanie z ładną okładką, jednak moim zdaniem czcionka jest trochę za mała. Utrudnia to czytanie wieczorem.