Ostatnia powieść Marcela

Zachęcona dobrą recenzją, którą usłyszałam w radiu, sięgnęłam po tę książkę pełna nadziei. Niestety, w trakcie byłam już rozczarowana.
Zaletą jest z pewnością potoczysty styl autorki, czyta się naprawdę szybko, dotarłam więc do końca z pewnego rodzaju ulgą.
Głównie raziło mnie powierzchowne potraktowanie kryzysu zarówno twórczego, jak i osobistego głównego bohatera, Marcela. Dygresje o pisarstwie, warsztacie pisarza oraz literaturze też były dość pobieżne i przedstawione zupełnie niewciągająco. Postać Hanny nakreślona dość nierówno, momentami irytująco naiwnie i płasko. Od momentu spotkania bohaterów nieznośnie powtarzały się rozważania, czy przerodzi się ono w romans czy też nie. Zahaczało to wręcz o napięcie rodem z telenoweli.
Od strony językowej raziły mnie wszechobecne porównania, niektóre naprawdę zupełnie niepotrzebne, gdyż nie wzmagały dramaturgii powieści, a tylko wprawiały w zażenowanie. Autorka nie ustrzegła się również powtórzeń (choćby wspomniane wcześniej rozważania czy opisy fizyczności bohaterek).
Jest jednak w moim odczuciu i wiele pozytywnych aspektów. Bardzo trafnie i przekonująco zostały opisane relacje Marcela z bratem Tadeuszem oraz z matką. Interesujący jest wątek córki pisarza, Laury oraz jej pogmatwanych relacji z ojcem. Z pewnością nie brakuje w powieści szerokiej gamy uczuć, konfliktów oraz zdarzeń, na które postaci nie mieli do końca wpływu, a które diametralnie potrafiły zmienić ich życie. Siłą tej książki są również kobiety - mocne, świadome siebie, odważne, potrafiące pozbyć się tego, co uwiera.

"Ostatnią powieść Marcela" przeczytałam w trzy dni. Dawno nie czytałam książki obyczajowej i ogromnie miło było mi zanurzyć się w takie właśnie (nie)zwykłe życie pełne (nie)zwykłych problemów i bohaterów.
Jestem pod ogromnym wrażeniem języka Autorki, który jest niezwykle plastyczny, mięsisty, barwny. Katarzyna Tubylewicz napisała szczerą, wciągającą powieść pełną realistycznych postaci, która dotyka takich tematów jak kryzys twórczy, poszukiwanie inspiracji, ciężkie i samotne przede wszystkim życie pisarza, poszukiwanie własnej tożsamości, samotność, dramat rodzin rozdartych przez emigrację.
Akcja powieści dzieje się w Warszawie i w Krakowie, co jest dużym atutem powieści, bo jest dzięki temu bardzo polska, bardzo namacalna i zrozumiała dla polskich czytelników nawet jeżeli poruszane w niej tematy nie są oczywiste i namacalne dla wszystkich.
Jej głównym bohaterem jest przeżywający kryzys twórczy autor poczytnych kryminałów, kobieciarz, który poznaje w pociągu Hannę, piękną dziewczynę, na którą z początku patrzy tylko z perspektywy kolejnej kochanki, kolejnego krótkiego, przelotnego romansu. Ku jego zaskoczeniu, Hanna jest niezwykle inteligentną i błyskotliwą kobietą, która ma ambicje zostania pisarką i widzi w Marcelu nauczyciela, mistrza, kogoś, przy kim będzie mogła szlifować swój talent, a nie kochanka wobec którego miałaby być bezkrytyczna i wielbiąca. Ich przyjaźń będzie miała ogromny wpływ na życie obojga.
"Ostatnia powieść Marcela" to historia obyczajowa najwyższej próby, którą serdecznie wszystkim polecam!