Ostatni jednorożec

Na Ostatniego Jednorożca trafiłam lata temu, znalazłam go w starych zbiorach kaset VHS. Nie był to tytuł, który napawał mnie entuzjazmem, ale moja ciekawość była większa. I chyba nikogo nie zdziwi, że zakochałam się w tej animacji od pierwszych chwil. Przez lata wracałam do niej kilkukrotnie i za każdym razem mój zachwyt był coraz większy. A później historia się powtórzyła, jak to ma w zwyczaju się dziać. Natknęłam się na książkę o tym samym tytule (było to wydanie bodajże z 95 roku), ale tym razem wygrał mój sceptycyzm, bo przecież książka nie będzie lepsza niż film. Do czasu, aż w moje ręce wpadło nowe, rozszerzone wydanie. Wydanie, które zachwyciło mnie wizualnie tak bardzo, że musiałam dać szansę tej powieści. I cóż, ponownie, przepadłam! Pokochałam Jednoroginię, tak jak ją pokochałam mając lat naście. Bo ta magiczna proza płynąca z lirycznością, z posępnymi nutami, zręcznie tworzy głęboki i intensywny mit, który jest nam znany, a jednocześnie jest całkowicie unikalny. To pełna nadziei i żalu, radości i smutku cudowna opowieść, która głośno krzyczy do czytelnika silnym i mistrzowskim kunsztem autora. A pod tym, co na pierwszy rzut oka można nazwać klasyczną baśnią, kryje się tak wiele. Kryje się historia utkana z metafor i symbolizmu, z wiary, miłości i poświęcenia. Pokazuje, że w każdym z nas jest magiczne miejsce, w którym mieszka coś czystego i zachwycającego, i że czasem, by odnaleźć to miejsce potrzeba ogromnej niezłomności i ufności wobec siebie. Ale to co przyciąga do niej najbardziej, to jej ton, niemal filozoficzny, skrywający nieco mroczny i paraliżujący wydźwięk, tak silny, że wręcz przynoszący radość z naszej śmiertelności. To ten rodzaj historii, który prześladuje czytelnika cały czas. I tak zwyczajnie, po prostu jest zniewalająca i cudowna.

Historię Jednorogini poznałam już jako dziecko, oglądając film animowany. Było to dość dawno, więc sporo zdążyłam zapomnieć, jednakże kiedy dowiedziałam się o tym pięknym książkowym wydaniu i zobaczyłam tę cudowną okładkę... przepadłam, a książka stała się moim celem, must have. Podekscytowanie nie minęło, gdy w końcu ją kupiłam ani gdy zaczęłam ją czytać. Na początku czytałam z zapartym tchem, na nowo zanurzając się w poznaną przed laty baśniową historię. W pewnym momencie zwolniłam tempo, ponieważ nagle zaczęło mi się ciężko czytać; jakoś jednakże przebrnęłam przez ten trudniejszy czas, po czym ponownie pochłaniałam kolejne słowa, zdania, strony w doprawdy zawrotnym tempie.
Czytając o przygodach Jednorogini, Szmendryka oraz pozostałych bohaterów w pewnym stopniu znów czułam się jak dziecko, które śledziło wydarzenia z "Ostatniego jednorożca" równocześnie z ekscytacją i cieniem zgrozy. Tym razem otrzymałam jeszcze coś, czego dawniej mi brakowało - sequel. Wzbogacona o wiedzę na temat dalszych losów głównych bohaterów zmieniłam odrobinę swój punkt widzenia. Nie oznacza to jednakże, iż teraz tej opowieści nie lubię; wciąż jest to dla mnie wartościowa historia, do której prawdopodobnie będę jeszcze wracać.
Muszę wspomnieć również o tym, że dodatkowych wrażeń przy czytaniu dostarczają naprawdę cudowne, bardzo klimatyczne ilustracje. Mnie, osobiście, chwyciły za serce.
Naprawdę szczerze polecam lekturę tej książki; warto poświęcić dla niej trochę czasu.

Kiedy zobaczyłam okładkę książki "Ostatni jednorożec" Petera S. Beaglea, to po prostu przepadłam. Ta urokliwa oprawa sprawiła, że musiałam sięgnąć po tę lekturę. A gdy zajrzałam do środka... ilustracje zawarte w książce to coś pięknego! A że uwielbiam ilustracje w książkach, to wiadomo, co się stało. Zaczęłam czytać. Historia opowiada o Jednorogini - samotnie mieszkającej w liliowym lesie. Pewnego dnia zaczyna się ona zastanawiać, czy gdzieś na świecie nie żyją inni przedstawiciele jej gatunku. Aby to sprawdzić, wyrusza w daleką podróż w poszukiwaniu innych podobnych sobie stworzeń. Podczas swojej pełnej przygód i niebezpieczeństw podróży poznaje czarodzieja Szmendryka oraz niezwykle odważną Molly. Od tej pory wspólnie przemierzają drogę do zamku króla Nędzora, do którego to prowadzą ślady jednorożca. Czy Jednorogini odnajdzie podobne sobie istoty, czy może faktycznie jest ostatnią z rodu jednorożców? O tym przekonacie się czytając książkę. A zdecydowanie warto po nią sięgnąć, ponieważ jest przepiękną, pełną magii i ciepła baśnią. Opowiada o sile przyjaźni, miłości, traktuje też o chęci przetrwania oraz o poświęceniu. I choć mogłoby się wydawać, że jest to książka dla młodszego czytelnika, to z czystym sumieniem mogę polecić ją również i starszym. Jest idealna dla każdego, bo każdy będzie w stanie znaleźć w niej coś dla siebie. Mi "Ostatniego jednorożca" czytało się przyjemnie i niezwykle szybko. Żałowałam, że aż tak szybko, ponieważ z chęcią na dłużej pozostałabym w świecie Jednorogini oraz jej przyjaciół. Na koniec jeszcze nadmienię, że książka dodatkowo zawiera sequel "Dwa serca", w którym poznajemy dalsze losy głównych bohaterów opowiadania. Polecam Wam gorąco tę pozycję!