Przerażający obraz świata elitarnych, prywatnych szkół i przedszkoli obnaża przed nami Karen Quinn w książce „Opowieści Ivy”.
Jeśli wcześniej myślałam, że świat wielkich korporacji to prawdziwa dżungla, gdzie należy się kierować zasadą „zjeść albo być zjedzonym” tak teraz wiem, że się myliłam. Zawiłości systemu nauczania i kulisy placówek edukacyjnych to prawdziwy przedsionek piekieł pilnowany przez cerberów – komisje ds. naboru.
Umieszczenie dziecka w odpowiedniej szkole warunkuje całą jego późniejszą edukację, wywiera wpływ na kierunek rozwoju i przyczynia się do osiągania życiowych sukcesów. Tak zwana „kariera”, ukochane słowo rodziców, powoduje zaślepienie i całkowita utratę rozsądku w większości przypadków.
O tym, jak bardzo liczy się dobry start przekonuje się Ivy Ames, energiczna mieszkanka Park Avenue, mama dwóch córek. Choć w wyniku rozwodu rodziców zmuszona była w dzieciństwie porzucić luksusy, to ciężką pracą doszła do wysokiej pozycji w jednym z wiodących banków. „Przełykając” upokorzenia pięła się po szczeblach kariery, a jej życie osobiste i stan konta budziły zazdrość. Jak kruche są to podstawy szczęścia i jak mało znaczy człowiek dla tego elitarnego środowiska przekonuje się po utracie pracy. Dodatkowo przyłapuje męża na zdradzie co przekreśla sens dalszego ich związku. Z długami, bez żadnych dochodów Ivy zmienia branżę i zostaje doradcą w zakresie umieszczania dzieci w ekskluzywnych szkołach. To trywialne z pozoru zajęcie jest kopalnią pieniędzy, ale tez i brutalną rozgrywką, gdzie stawką jest przyszłość dzieci.
W „Opowieściach Ivy” nie brakuje humoru, ciętych ripost i romantycznych wątków z bohaterką Ivy w roli głównej. Czym głębiej jednak wchodzimy w ten światek wielkich pieniędzy, żądań i rozdmuchanego ego, tym większy czujemy niesmak.
Ostra rywalizacja o miejsce w szkołach to powód korupcji, nieczystych zagrywek, gdzie zasada fair play dawno odeszła do lamusa. Fundowanie stypendiów, siedmiocyfrowe darowizny, zastraszanie – to tylko część z bogatego asortymentu narzędzi wpływu używanych przez rodziców wobec członków szkolnych komisji.
Już czterolatki poddawane są ostremu treningowi, a musztrujący je rodzice zapominają w tym pędzie do przyszłej kariery o okazywaniu miłości. Wysyłane na rozliczne zajęcia dodatkowe, zabierane do kosmetyczek, uczone wystąpień publicznych dzieci mają może lepszy start w życiu i roztaczają się przed nimi lepsze perspektywy rozwoju, kim jednak będą jako dorośli? Bez dzieciństwa, bez oznak czułości, zabaw i przyjemności zarezerwowanych dla tego przedziału wiekowego, mają duże szansę stać się wierną kopią swoich rodziców. Zimnych, wyrachowanych, cynicznych choć bogatych snobów.
„Opowieści Ivy” to krzyk Karen Quinn, wezwanie skierowane do rozsądku rodziców, apel o miłość do dzieci, do drugiego człowieka. I co najważniejsze o życzliwość niezależną od stanu konta i ilości posiadanych domów.
