Okrucieństwo

Jason Bourne... w wersji damskiej.

Dokładnie tak by to można było streścić w jednym zdaniu. Ale jedno zdanie to stanowczo zbyt mało :) ... Książka powiela, siłą rzeczy, pewne dobrze znane schematy dobrych powieści sensacyjnych, jednak... jednocześnie wywraca je do góry nogami, czyniąc głównym bohaterem nie faceta - maszynę do zabijania, lecz... dziewczynę, która z przemocą nie miała dotąd kompletnie nic wspólnego, jednak, by ratować ojca, jest w stanie poważyć się na wiele. I taka "obsada w roli głównej" to jest naprawdę coś!

Można by kręcić nosem, że to i tak powielanie schematów... Ok, na pewno można by tak uczynić... ale czy warto? Może jednak dać tej książce szansę? Ja jej tę szansę dałem - i nie żałuję. Kobieta w męskiej roli wypada arcy ciekawie :) A sama akcja też bynajmniej nie rozczarowuje - mamy fabularne zwroty, emocje, walkę z samym sobą i z bezwzględnymi wrogami, a wszystko jest tym bardziej jaskrawe (a przez to wciągające!), że oparte jest na bohaterce, która w ogóle na pierwszy rzut oka nie pasuje do roli, w jakiej postawił ją los. To fascynujące widzieć, jak z niewinnej dziewczyny wychodzi na światło dzienne ktoś tak pełen determinacji, uporu i... skuteczności w działaniu. To się naprawdę znakomicie czyta :)

"Okrucieństwo" jest pierwszym tomem zaplanowanego cyklu. Już nie mogę doczekać się następnych :) Pierwszy tom każe oczekiwać od kolejnych naprawdę wiele. Szalony rajd po Europie w poszukiwaniu ojca będzie miał, mam taką wielką nadzieję, godne kontynuacje. Oby :)

Polecam!

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las oraz Forever Young Books za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:
https://cosnapolce.blogspot.com/2017/08/okrucienstwo-scott-bergstrom.html

Och, jakże lubimy odważne i waleczne bohaterki! Takie, które w obronie swych bliskich zdolne są do największych nawet poświęceń, którym niestraszny jest ból i które nożem posługują się lepiej niż sam Sweeney Todd. Bohaterki, które walczą wręcz lepiej niźli Bruce Lee i które z łatwością dogadałyby się z Katniss Everdeen. Naprzeciw tym oczekiwaniom wychodzi Scott Bergstrom, debiutujący "Okrucieństwem" i powołujący do życia Gwendolyn Bloom.
Gwendolyn, będącą odpowiednikiem osławionej Katniss w bardziej realistycznym świecie niż dystopijne Panem.



Ma siedemnaście lat, zabitą matkę i ojca-dyplomatę, z którym przemierzyła pół świata.
Zna pięć języków, podstawy akrobatyki i doskonale wie, jak nie zwracać na siebie uwagi.
Żyje w miarę spokojnie - jeśli nie liczyć prześladującej jej w szkolnych murach Astrid.
Jest bystra, silna i bezpieczna.
Do czasu.
Kiedy w trakcie jednej z misji jej ojciec (a właściwie ojczym) ginie bez śladu, a śledztwo zostaje umorzone równie szybko jak się zaczęło, Gwen postanawia wziąć sprawy we własne ręce.
Nie cofnie się przed niczym, by odnaleźć ukochanego ojca.
I albo go znajdzie, albo sama - bardzo skutecznie i okrutnie - wymierzy sprawiedliwość.




"Okrucieństwo" Scotta Bergstroma oparte zostało na dokładnie takim samym schemacie jak każdy film sensacyjny - główny bohater zostaje wyrwany ze swojego bezpiecznego świata i gnany żądzą zemsty (czy też chcąc odnaleźć bliską swemu sercu osobę), rozpoczyna własną krucjatę przeciwko oprawcom. Przechodzi oczywiście krótki, acz intensywny trening, mający nauczyć go nowych reguł, w efekcie którego staje się maszyną do zabijania, która nie cofnie się przed niczym.
O tym właśnie jest "Okrucieństwo". Trzeba jednak przyznać Bergstromowi, że starał się stworzyć coś nowego, świeżego - jego Gwen nie jest zwalistym, silnym i dojrzałym mężczyzną, a drobną 17-latką, której obce są jakiekolwiek sztuki walki i która nigdy nie ucieka się do przemocy (nawet wtedy, gdy jest dręczona przez szkolną gwiazdę). Starannie ukazuje jej przemianę - zarówno zewnętrzną, jak i wewnętrzną - co uważam za duży plus. Z drugiej jednak strony prowadzi fabułę zawsze na jej korzyść, co - jeśli mam być szczera - trochę mi przeszkadzało. Rozumiem, że zabicie głównej bohaterki w pierwszej scenie jest idiotyzmem, ale prowadzenie akcji tak, jak to zrobił Bergstrom, odbiera całej powieści autentyczności. Bo proszę Was, jaka 17-latka po króciutkim treningu będzie w stanie obezwładnić olbrzymiego zabijakę z wieloletnim doświadczeniem czy pokonać grupę uzbrojonych mężczyzn? Żadna...? Pudło, moi drodzy, Gwen robi to bez problemu :/
W całej historii można znaleźć kilka kwiatków, które prawdopodobnie wynikają z niedoświadczenia autora jako pisarza - o ile na samym początku Bergstrom bardzo dba o to, by nikt nie rozpoznał naszej bohaterki i by zostawiała ona po sobie jak najmniej śladów, to im dalej w las, tym coraz mniej się tym przejmuje. Oczywiście Gwen sprzyja fortuna, a poszlaki, które zostawia, są nieistotne - ani dla niej, ani dla tropionej przez nią zwierzyny.
Muszę przyznać, że pomimo paru błędów (czy może raczej "nieścisłości"), "Okrucieństwo" czyta się naprawdę przyjemnie. Scott Bergstrom sprawnie manipuluje kolejnymi wydarzeniami, a język, którym operuje, jest bardzo dynamiczny. Sprawia to, że jego powieść, choć przecież nienajkrótszą, czyta się błyskawicznie i z zaciekawieniem, i że - kolokwialnie mówiąc - ma się ochotę na więcej.





Jeśli lubicie pełne akcji historie z konkretnymi głównymi bohaterami; jeśli z wypiekami na twarzy oglądacie filmy sensacyjne i jeśli nie odstrasza Was młody wiek postaci, to śmiało sięgajcie po "Okrucieństwo". Co prawda nie nazwiecie jej najlepszą przeczytaną w Waszym życiu książką, ale "dobrą" już na pewno tak.