Ojciec odchodzi

Powieść Piotra Czerskiego należy przeczytać przede wszystkim dlatego, że traktuje o ważnym wydarzeniu. Jest zjawiskiem na polskim rynku kulturalnym w reakcji na ważny moment historyczny, społeczny, religijny(?) i zjawisko to warto znać. Prozatorską narrację uzupełniają ilustracje Anny Okrasko-młodej, zdolnej, zafascynowanej reakcją użytkowników internetu na śmierć Jana Pawła II. Oto, umiera papież-Polak a prozaik-Polak, co ciekawe młody i obiecujący pisze o tym książkę, którą uzupełniają słowa wyrzucane na forach i czatach a na nowo ułożone przez absolwentkę ASP-Polkę rzecz jasna. Czerski pisze tę książkę tak jak napisałabym ją ja, jak napisaliby moi znajomi (gdyby chcieli, gdyby zdobyli się na to żeby pisać). Bohater-autor przyjeżdża do Krakowa akurat wtedy gdy umiera papież, gdy telewizja, naród, ludzie zwykli i niezwykli, deklarują żałobę. On też czuje że odszedł ktoś ważny nie tylko dla całego tego „ogółu” ale i ważny dla niego samego. Za razem przecież musi żyć, nie daje zwariować się zbiorowej manifestacji odczuć. Chodzi do klubów, pije wódkę, dzwoni do dziewczyny, rozmawia z ludźmi, wspomina pierwszą komunie ale i wspomina sto tysięcy innych zdarzeń z życia. Żyje. Cudowny człowiek umarł ale my żyjemy, zdaje się mówić nam Czerski a jego głos jest istotny o tle, że podjął temat, który podjąć nie łatwo. Zmierzył się z postawą zbiorowości która piękna acz jak słusznie zauważa wydawca w notce zamieszczonej na okładce książki potrwała zaledwie tydzień.