Ognie niebios (twarda)

Cykl Koło czasu jest jednym z najbardziej znanych, co jakiś czas dzieła Roberta Jordana zostają wydane podobnie w bardzo atrakcyjnej oprawie. Robert Jordan był wybitnym twórcą lubującym się w fantastyce. Stworzył świat, który jest wybitny, rozległy i wyjątkowy, chociaż nie został przez autora ukończony, obecnie liczy czternaście tomów. Robert Jordan zmarł, a ukończenia Koła Czasu podjął się kolejny wybitny twórca Brandon Sanderson. ?Ognie niebios? to piąta część cyklu Koło Czasu, dzieje się z nim wiele, w końcu to kolejny grubasek liczący sobie ponad tysiąc stron. Znajdziemy w nim nieuchronne widomo tej Ostatecznej Bitwy, na którą my czekamy, jednak Smok Odrodzony z pewnością nieco mniej. Taka presja potrafi mocno podciąć skrzydła i przygnieść, kiedy tak wiele chce i powinno się zrobić. Rand ukrywa się w zakazanym mieście Rhuidean na Pustkowiu Aiel, co ciekawsze swoje własne plany zachowuje dla siebie, nie dzieli się z nimi z przyjaciółmi. To wszystko jest wręcz na wagę złota, zło nie śpi i zbiera własne siły. Rahvin nawiązuje własne sojusze, spotyka się z Sprzymierzeńcami Ciemności, a wszystko po to, aby zadać ostateczny cios Smokowi Odrodzonemu. Czy mu się to powiedzie? Czy Czarny się obudzi? ?Ognie niebios? utrzymują wysoki poziom, a autorowi udało się podtrzymać czytelnicze zainteresowanie, pomimo tylu tomów, jednak chętnie wracam do historii Smoka Odrodzonego. Nie umknęło mojej uwadze to, że nie ?spotkałam? w książce Perrina, ciekawił mnie ten wątek i miałam nadzieję, że uda mi się dowiedzieć, czegoś nowego. Nic straconego, może w kolejnej części uda się to zrobić. Robert Jordan potrafił mnie zaskoczyć kilka razy nagłym zwrotem akcji, co oceniam na duży plus. Dzieje się wiele i są to ważne wydarzenia, które potrafiły mi w głowie namieszać. ?Ognie niebios?, jak i całe Koło Czasu to przede wszystkim niebanalne postacie i bogato rozrysowany świat, w którym chce się przebywać jak najdłużej.

Ognie niebios to kolejny, bardzo dobry tom cyklu Koło Czasu, liczący ponad 1100 stron. W książce śledzimy głównie trzy wątki: Randa, Min oraz Nynaeve z Elayne. Jak się łatwo domyślić, najwięcej dzieje się w pobliżu Smoka Odrodzonego, który coraz lepiej odnajduje się w swojej roli, zmienia się i musi się zmagać z wieloma nowymi, jak i starymi wyzwaniami. Natomiast dwa pozostałe wątki są chwilami, jak na mój gust, zbyt przegadane i spokojnie można byłoby je skrócić. Wiele rozdziałów, szczególnie z Nynaeve i Elayne, nie wnosiło bowiem zbyt wiele nowego do fabuły, świata przedstawionego, czy kreacji bohaterek. Ponadto, w całej książce autor bardzo często porusza wątki miłosne, co jest przyzwoite, co nie itp., które w mojej ocenie zbyt mocno zdominowały niektóre rozdziały. Nie twierdzę, że są to niepotrzebne wątki, jak najbardziej powinny być, ale autor chwilami zbyt często poświęcał im dużo czasu.

W piątym tomie nie mamy jednego, wielkiego wydarzenia, choć zakończenie jest bardzo interesujące i wiele się w nim dzieje. Ognie niebios można zatem określić jako kolejny etap umacniania władzy przez Randa, ale również pierwsze poważne konfrontacje z Przeklętymi. W książce znów znajdziemy znakomitą kreację świata, która kolejny raz mnie niesamowicie urzekła. Mnogość różnych wątków, imion i wydarzeń w całej historii jest ogromna, więc jestem pełen podziwu dla Roberta Jordana, że wszystko bardzo dobrze połączył się ze sobą w spójną całość. Żałuję tylko, że autor w Ogniach niebios jedynie raz, czy dwa wspomina o losach Perrina, ale domyślam się, że było to podyktowane zbyt dużą liczą różnych historii obecnych w tym tomie. Mam nadzieję, że w Triumfie chaosu będzie więcej jego przygód.

Ognie niebios to kolejny bardzo dobry tom cyklu Koło Czasu. Znów dużo się dzieje i to na wielu płaszczyznach, zaś końcówka nie pozwala się oderwać od książki. Chwilami jednak niektóre rozdziały wydają się być troszkę zbyt przegadane, w szczególności te dotyczące Nynaeve i Elayne.

ZBLIŻA SIĘ POWRÓT CZARNEGO


Wydawnictwo Zysk nie zwalnia tempa i raz na jakiś czas serwuje nam kolejne tomy ?Koła czasu?, znakomitej serii fantasy, która warta jest polecenia każdemu miłośnikowi gatunku. Bo to nie tylko kawał dobrze pomyślanej, ale przede wszystkim naprawdę świetnie napisanej literatury. I w tym nowym, ujednoliconym wydaniu w twardej oprawie naprawdę pięknie wygląda na półce.



Podczas gdy Wybrani uwalniają się, by zaplanować powrót Czarnego, Smok Odrodzony, ukrywa się w zakaźnym mieście. Nikomu nie zdradza swoich planów odnośnie ataku na Shaido, ale nie tylko on i Wybrani przygotowują się do tego, co nadciąga. Zło rośnie w siłę, szykuje się starcie, a każdy musi zająć swoją pozycję w nadciągających wydarzeniach?



?Koło czasu? to jedna z tych serii, które nie wyprą się swoich inspiracji Tolkienem. Wiele już było takich opowieści, że wspomnę chociażby tylko ?Kroniki Shannary?, czy ?Fionavarski gobelin?, jednakże w przypadku serii Jordana mamy do czynienia z rzeczą naprawdę znakomitą, a przy tym naprawdę epicką. I z każdym tomem bardziej autorską, chociaż całość zaczęła się, jak kopia ?Władcy pierścieni?. Czy jest to proza na miarę tej, jaką uprawiał Tolkien? Nie, ale nie zmienia to faktu, że pozostaje świetną literaturą rozrywkową.



Poza tym doceniam fakt, że Jordan, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że nic świeżego nie wymyśli, postawił na zabawę. Zamiast silić na oryginalność, tworzy książkę złożoną z elementów, które kocha i chciał odtworzyć. Znajduje w tym coś własnego, czasem oferuje przebłyski świeżości, ale i tak dobrą zabawę stawia ponad wszystkim i to się nie tylko czuje, ale także udziela się czytelnikom. Poza tym jego powieści, a ?Ognie niebios? są takie same, to naprawdę rozległa literatura, którą za każdym razem czyta się z podobnymi odczuciami, z jakimi wyrusza się na wyprawę, wiedząc że czekają nas przygody, nowi ludzie, piękne widoki i nie wiadomo co jeszcze. I to mnie urzeka, taką intrygującą dawką dziecięcej fascynacji tym, co nieznane, połączoną z dojrzałym do tematu podejściem.



Wszystko to oczywiście podane zostało stylem lekkim i przyjemnym w odbiorze. Nie przeczę, że w tomach takich, jak ten, liczących niemal tysiąc dwieście stron, zdarzają się dłużyzny czy zbędne sceny, ale taki już urok prawdziwie epickiej fantasy. Tym bardziej, gdy ? jak w tym przecież przypadku ? mamy do czynienia z naprawdę wielką sagą (czternaście części) złożoną z opasłych tomiszczy. Ważne, że podobne dłużyzny nie zdarzają się często, a całość wciąga i gwarantuje solidną dawkę zabawy na poziomie, jaki we współczesnej fantastyce nie zdarza się zbyt często.