Jestem już po premierze poprzedniej książki tej Autorki i właśnie wtedy się zakochałam. Dziennik przetrwania sprawił, że zapomniałam o całym bożym świecie. Ja z tą książką się bawiłam, śmiałam się, współczułam bohaterce i wiecie co? W tym jej zwariowanym świecie dostrzegłam maleńki skrawek mnie. Zdałam sobie sprawę, że pokochałam tę serię gdyż jestem w pewien sposób bardzo podobna do bohaterki.
Pod pewnymi względami Od jutra dieta jest bardzo podobna do poprzedniej książki. Chociażby właśnie przez wzgląd na to, że jest prowadzona w formie pamiętnika. Bohaterka w bardzo łatwy i szybki sposób przedstawia nam swoje dylematy życia codziennego. To typowe problemy normalnej kobiety, jestem pewna, że osiemdziesiąt procent z nas tak ma. Ta bohaterka to Baśka, kobieta która nieuchronnie zbliża się do czterdziestki. Najgorsze jest dla niej jednak to, że ma całkiem sporą nadwagę z którą stara się już od dłuższego czasu walczyć.
Ogromny plus dla kochanej Autorki za lekkość, za te wspaniałe dialogi, za przemyślenia bohaterki. W pewnym momencie miałam dosłownie wrażenie, że Baśka jest moją przyjaciółką, kimś bardzo dla mnie bliskim. Myślę, że o to właśnie chodziło Autorce, o fakt utożamienia się z główną bohaterką.
Najlepsze jest to, że książka wydaje się zabawna, śmieszna i niezobowiązująca, ale prawda jest taka, że pomiędzy tą historią jesteśmy w stanie odkryć i znaleźć naprawdę fajne i ciekawe porady dietetyczne. Nie są to może typowe przepisy, to fakt, ale raczej powiedziałabym, że pewne nawyki, które mogą każdej z nas ułatwić życie i nieco pomóc.
Baśka to według mnie postać idealna, to kobieta w której odbiciu każdy z nas znajdzie jakiś ułamek siebie. To dziewczyna, która ciągle chce dążyć do bycia idealną, stale narzucając sobie wymogi ze świata zewnętrznego. To troche przykre, ale podejrzewam, że ponad połowa kobiet właśnie tak robi... Na szczęście Małgorzata Mroczkowska odwala tutaj kawał dobrej roboty, bo pokazuje jak naprawdę powinna funkcjonować prawdziwa kobieta. Nie pod wpływem presji otoczenia, znajomych, telewizji, internetu. Każda z nas, niezależnie od tego ile ważymy, jak wyglądamy i jakie jesteśmy, powinna siebie doceniać i szanować.
Przyznam, że ciężko byłoby mi streścić tę książkę, ponieważ nie jest to w zupełności spójna historia. To raczej jakieś urywki życia Baśki zapisane w pamiętniku, nie są one raczej chronologiczne. Ogólnie Małgorzata chciała pokazać nam Baśkę, kobietę która po ciąży walczy z kilogramami. Ma już około trzydziestu dziewięciu lat i nie jest zbyt chuda, no ale to całkiem normalne jak na ten wiek i po dwóch porodach.
Może jedyne co mnie nieco zasmuciło to brak większej ilości dialogów. Książka składała się raczej z siedemdziesięciu procent przemyśleń bohaterki. Po pewnym czasie to zaczyna nieco męczyć czytelnika, ale jeżeli jednak już wczujemy się w tą historię, pokochamy bohaterkę i zapoznamy się z nią tak na poważnie, to nie sposób będzie porzucić w połowie...
Nie można również pominąć tego, że Baśka ma dobre i udane życie. Dwójkę wspaniałych dzieci, dobrego męża, który ją wspiera, dobrą pracę, znajomych... To po prostu typowa, zakompleksiona kobieta.
Baśka stale mówi, że walka z dietą to jej zmora. Codziennie rano zaczyna odchudzanie, ale już pod wieczór je kończy, bo przychodzi głodna z pracy i opróżnia lodówkę. I tak prawie codziennie. W sumie stwierdza, że gubi ją to, że po pracy trzeba wracać do domu. Ah ten dom i lodówka, to dwie zgubne rzeczy!
