Obiecaj, że wrócisz

Ostatni tom i zarazem najlepsza część. Moim zdaniem. Mimo że fanką mafijnych romansów nie jestem, nie czuję tego klimatu że "łobuz kocha najbardziej", to opowieść o polsko-rosyjskich mafijnych bossach całkiem mi się podobała.

Tym razem głównym bohaterem jest tajemniczy Bruno, którego mieliśmy okazję poznać w poprzednich częściach. Niewiele o nim wiemy, jednak polubiłam go najbardziej spośród męskich bohaterów. Dla równowagi Wiera nie wzbudziła mojej sympatii. Knąbrna i momentami głupia dziewczyna działała mi na nerwy. Akcja nie toczy się tylko wokół tej dwójki, dowiadujemy się więcej na temat Rafała i Nikity co też jest świetnym zakończeniem tej trylogii. Nie zabraknie typowych dla gatunku motywów - porwania, strzelaniny czy zakazanej miłości, jednak całość, a zwłaszcza zakonczenie, trochę wymknie się stereotypom. Będą emocje, trochę gorących scen i zemsta, która najlepiej smakuje na zimno.

Książka jest dobrze napisana, wydaje mi się, że mniej to głupotek niż w pierwszej części, jest poważniej i bardziej dojrzale. Myślę, że to dobre zkończenie dla tego cyklu i warto po nie sięgnąć.

Ostatnio przeczytałam trzeci tom trylogii Beaty Majewskiej "Obiecaj, że wrócisz". Bardzo byłam ciekawa finału tej historii.

Tym razem fabuła skupia się na Wierce, żonie Nikity, która ucieka od niego do jego wroga. Najpierw jest przetrzymywana gdzieś w Rosji, a później trafia pod opiekę Brunona w Polsce. Oczywiście Wierka jest kobietą rozpieszczoną i o bardzo niewyparzonym języku, więc wytrzymać z nią jest trudno. Jednak zaczęło między nimi iskrzyć i gdy los Wiery wydaje się być przesądzony, Bruno podejmuje bardzo zaskakujące decyzje by ją ochronić, jednocześnie rozprawiając się ze swoimi demonami z przeszłości.

Z przykrością muszę stwierdzić, że ta część była najgorsza. Strasznie mi się dłużyła. Główna bohaterka była mocno denerwująca, a Bruno kompletnie nijaki. Dopiero gdy wszystkie trzy historie z poprzednich części zaczęły się ze sobą łączyć powiedzmy, że dzięki temu udało mi się dotrwać do końca książki. Pierwszy tom był taki swojski, Luiza świetną babeczką, której nie sposób polubić. Porównując do tego trzecią część ma się wrażenie, że to zupełnie inna historia. Nie podobało mi się w jaką stronę to wszystko poszło. I to nie ma nic wspólnego z tym, jaki stosunek mam do mafii w książkach, bo pani Majewska poradziła sobie z tym. Nie było tutaj cukierkowo, mafia to mafia, a nie macho, którzy zniewalają swoje kobiety, a one się bronią, ale się nie bronią, chcą, ale nie chcą i zaraz się zakochują, a potem ten twardy facet jest miękki jak misiaczek. Styl autorki też jest całkiem okej. I na pewno sięgnę po inne jej książki w przyszłości. Ale mam nadzieję, że kontynuacji tej historii już nie będzie, bo podejrzewałam to co się zadziało na końcu i wcale mi się to nie spodobało.

NIESZTAMPOWE POSTACI
Widać, że nie brakowało autorce koncepcji przy tworzeniu postaci tej książki. Są wyraziste i na pewno dają się we znaki. Czy pierwszy plan podbił moje serce? Może nie do końca, choć na pewno dostarczył mi wielu wrażeń, a o to, mam wrażenie, tym razem chodziło. Bruno kryje traumatyczne wspomnienia dziecięcych lat, które ukierunkowały jego tok myślenia i wyznaczyły priorytety. Utrata bliskiej osoby i przykre traktowanie prowokowane odmiennością, która przecież nie jest wyznacznikiem wartości człowieka. Teraz pragnie zemsty, ale choć długo wzbrania się przed uczuciami, nawet taki twardziel miewa swoje słabości, które dają się we znaki. Wiera z kolei ucieka przed mężem. Upozorowane zniknięcie, współpraca z szemranym towarzystwem, emocjonalne rozchwiane i dość niestereotypowe podejście do życia. Daleko jej do cnotki- ba! Kobieta jest świadoma swoich cielesnych potrzeb. Odważna, zadziorna? - osobiście preferuję nieco łagodniejsze wersje żeńskich postaci, niemniej jednak jak wspomniałam, taka mieszanka osobowości potrafi dostarczyć wielu wrażeń.

SPLOT HISTORII TRYLOGI
Jako że niniejszy tom wchodzi w skład trylogii, zaznaczam, że koniecznie należy sięgnąć po poprzednie części przed rozpoczęciem przygody z ?Obiecaj, że wrócisz?. Być może niektóre serie udaje się obejść bez znajomości wcześniejszych tomów, tutaj się nie obejdzie. Ponieważ autorka zdecydowaną część historii przeznacza dla swoich ?starych? bohaterów. Są osobowości z poprzednich części i to nie tylko wspomniane z imienia. Autorka sprawie zwieńcza ich losy, jak na wielki finał przystało ? jest Rafał, Luiza czy jest i Weronika. Należałoby uczciwie przyznać, że książka należy do tych zaskakujących. Jeśli liczycie na słodki happy end, możecie się przeliczyć. Gangsterskie tło, czarne owce, konszachty zawierane z niebezpiecznymi personami. Sporo się dzieje.

WĄTEK MIŁOSNY I PODSUMOWANIE
Beata Majewska potrafi pokierować akcją w zdecydowanie nieprzewidywalnym kierunku i tak też było. Akcja jest dynamiczna, postaci sporo, w efekcie czego zdarzało mi się odczuwać pewien chaos, w szczególności w pierwszej połowie. Jest namiętność, wszak autorka nie obawia się opisu odważnych scen, choć pomiędzy głównymi postaciami zabrakło mi emocji przyprawiających o przyjemny dreszczyk. Jeśli chodzi o sam wątek miłosny, mam wrażenie, że ta część wypadła na tle pozostałych najsłabiej, choć jak wspomniałam, zdecydowanym atutem powieści jest jej nieprzewidywalność i za to wielkie brawa. Bo przecież w dzisiejszych czasach, kiedy zdaje się, że napisano już wszystko, nie tak łatwo o powiew świeżości. Szukacie sztampowego mafijnego romansu i głębokiej, miłosnej relacji? Nie tędy droga. Ale jeśli macie ochotę na coś nieprzewidywalnego i dynamicznego, książka zdecydowanie może przypaść Wam do gustu.

....

To ostatnia część serii Majewskiej. Pierwsza i druga były świetne, każda na swój sposób miała to coś. Trzecia jest zupełnie inna. Niejako podsumowanie wszystkiego. Spodziewałam się romansu jak w pierwszej czy drugie. Romans był ale nie zakończył się happy endem jak w poprzednich.

Historia Wiery jest strasznie pokręcona. Zmuszona do małżeństwa z własnym przyrodnim bratem. Młoda dziewczyna, która urodziła się w mafijnej rodzinie. Nie miała łatwego dzieciństwa. Ucieka i trafia jak to się mówi z deszczu pod rynnę. Tak poznaje Bruna, który miał ja przechować.

Bruno człowiek, który pojawia się już w części pierwszej. To opiekun Snarskiego, który jest świadkiem koronnym. W części drugiej poznaliśmy go bardziej jako tajemniczego opiekuna, który nie koniecznie działa dobrze dla Snarskiego. Kim jest więc Bruno? Młody policjant, który jak się okazuje mia swój plan zemsty. Zemsty za śmierć ojca, który zginął przypadkiem. Obecnie współpracuje z rosyjską mafią. Okazuje się także, że wszystko, co robi to nic innego jak realizacja własnego planu. Tak poznaje Wierę, która wszystko zmienia.

Majewska dał tu niezły popis z fabułą. Wszystko się miesza. Nie w złym sensie. Historia Luizy i Snarskiego z historią Weroniki i Nikity oraz Wiery z Brunonem. Akcja łączy wszystkich razem w jedną historię. Pokazuje nam świat rosyjskich układów, powiązań, wyrównywania rachunków oraz tego jak działa "kodeks honorowy" rosyjskiej mafii.

Książka ma dość dynamiczną fabułę, ale zdarzają się momenty dość nudnawe. Akcja nabiera tępa w połowie książki. Pewne elementy wskakują na swoje miejsce. Cała układanka ma w końcu swój finał. Zarówno pierwsza jak i druga część, miały swoje nie jasności. Np. czemu Bruno zdradził Luzie miejsce pobytu Snarskiego? Czemu Zmusił Weronikę do pojawienia się na wyspie? Jaki miał plan?

Jeśli chodzi o braki. To zabrakło mi kontynuacji historii Bruna i Wiery. Była chemia i pikanteria i ...się skończyło. Mimo że Wiera znalazła potem szczęście (chyba bo ten wątek słabo rozwinięty) jakoś tak żal, że tak to się potoczyło.

Epilog daje sporo do myślenia. I znów autorka nas zaskoczyła i znów pozostawiło domysły. Co z tym Brunonem?
#KONKURSZNP