O elegancji i obciachu polek i polaków od stóp do głów

żo wło­ży­ła sta­rań. Mia­ło to bo­ga­tow­schod­ni prze­lot. Naj­go­rzej, jak pa­nie mają aspi­ra­cje, żeby wy­glą­dać jak no­wo­jor­czan­ki albo damy z Ka­li­for­nii, a nie­ste­ty zwy­kle wy­glą­da­ją jak kur­wy z Miń­ska na Bia­ło­ru­si, wpraw­dzie luk­su­so­we, ale jed­nak tyl­ko kur­wy. No a te­raz mamy, pro­szę bar­dzo, dziew­czyn­kę z cy­klu ,,szła dziew­czyn­ka koło młyn­ka, za­swę­dzia­ła ją cy­tryn­ka". Buty wa­lon­ki - współ­cze­sne wa­lon­ki, czy­li buty typu emu, bar­dzo cie­ple, wy­god­ne, ale prze­kosz­mar­nie wy­krzy­wia­ją­ce nogi. Te buty trze­ba zmie­niać co dwa ty­go­dnie, bo się roz­jeż­dża­ją na­tych­miast. Jak są nowe, to wy­glą­da­ją zgrab­nie i sek­sow­nie, ale po dzie­się­ciu za­ło­że­niach sta­ją się łap­cia­mi i prze­sa­dza­ją syl­wet­kę. Po­nie­waż są gru­be, a Sło­wian­ki nogi mają fest, to ta łyda wy­da­je się jesz­cze grub­sza. Ta dziew­czyn­ka mia­ła ze sto czte­ry w bio­drach, za­ło­ży­ła so­bie błę­kit ka­li­for­nij­ski na ty­łek, pra­wie le­gin­sy, przy­krót­ką kurt­kę, a wszyst­kie­go ra­zem metr sześć­dzie­sią Ko­za­ki, ko­zu­ny i pod­ka­sa­ne no­gaw­ki, brrr. Buty zi­mo­we to też hi­sto­ria ab­so­lut­nie dra­ma­tycz­na. Pa­nie na­praw­dę mają pro­blem z do­bie­ra­niem ko­za­ków do swo­ich nóg, czę­sto ku­pu­ją ta­kie, co to wla­zły na nogę, i już nie za­sta­na­wia­ją się, czy to wy­glą­da do­brze. Grunt że wla­zły, grunt że cie­płe, grunt żeby nie prze­mo­kły. To nie są żad­ne ar­gu­men­ty za wy­bo­rem bu­tów. Taki but zi­mo­wy po­wi­nien być oczy­wi­ście cie­pły z sa­mej de­fi­ni­cji buta zi­mo­we­go, ale to nie wy­star­cza. Do­brze jest mieć kil­ka par, bo zi­mo­we buty do spodni mogą się­gać naj­da­lej dwa, trzy cen­ty­me­try za kost­kę (cho­le­wa we­pchnię­ta pod spodnie robi z nogi sło­nio­wą ko­lum­nę). Wiec mamy jed­ne buty do kost­ki, a do tego naj­le­piej spodnie od­po­wied­nio pod­kro­jo­ne. Zimą spodnie bru­dzą się czę­ściej, więc trze­ba je czę­ściej prać czy tam od­da­wać do pral­ni, a nie przy­osz­czę­dzać na no­gaw­kach i no­sić za krót­kie. Le­piej mieć spodnie brud­ne na dole pod wie­czór niż za krot­ką no­gaw­kę pod­wi­nię­tą na­pręd­ce od spodu, że wi­dać. A tu­taj pan ma buty trosz­kę od dAr­ta­gnan, w krat­kę, cho­lew­ka, bar­dzo faj­nie, choć co praw­da sła­ba ta cy­wil­na kur­tecz­ka, czar­na, nie­bru­dzą­ca. Mógł­by mieć ja­kiś chy­try płasz­czyk albo coś ta­kie­go. Tu zaś się pani za chłop­ca prze­bra­ła, za­ło­ży­ła so­bie pa­si­sko w ta­lii. Nie ro­zu­miem, dla­cze­go ko­bie­ty na pu­cho­we kurt­ki no­szą pa­ski w ta­lii. I to czy szczu­pła, czy gru­ba, na­gle za­kła­da pa­si­sko i to pa­si­sko opi­na ją i robi z niej ba­le­ron. I nie­ste­ty spodnie no­szo­ne na raj­sto­py, to wi­dać, bo one się bez­czel­nie przy­kle­ja­ją i opi­na­ją, do­da­jąc ob­ję­to­ści. W dzi­siej­szym świe­cie so­lid­ny wy­gląd nie ozna­cza do­bre­go wy­glą­du. Wy­gląd wą­tły ge­ne­ral­nie jest lep­szy od so­lid­ne­go. O, tu­taj pani ład­nie za­aran­żo­wa­na, buty ta­kie kow­boj­skie, wą­skie spodnie, do­brej dłu­go­ści płaszcz, wszyst­ko do­brze. Ta pani w ogó­le po­sta­wi­ła na eks­tra­wa­gan­cję i po­sta­wi­ła so­bie czap­kę z pom­po­nem jak smer­fet­ka po pupę. Tu dwie wa­le­ni­ce idą, bru­net­ka w mę­skich bu­tach. No nie­ste­ty je­sień i zima to czas prze­tra­gicz­nych bu­tów. O męż­czy­znach to już trud­no co­kol­wiek mó­wić, po­nie­waż to jest na­praw­dę tra­ge­dia. Męż­czyź­ni cho­dzą dziś wy­łącz­nie w spor­to­wych bu­tach. One są zwy­kle dość moc­no zno­szo­ne. A ko­bie­ty w kom­ple­ci­kach. Tym­cza­sem z tego, że ta­kie kom­ple­ci­ki sprze­da­ją nie wy­ni­ka, że za­raz trze­ba je no­sić. Nie mó­wię, żeby no­sić jed­ną rę­ka­wicz­kę czer­wo­ną, a dru­gą zie­lo­ną, ale prze­cież do nie­bie­skie­go be­re­tu moż­na za­ło­żyć sza­re rę­ka­wicz­ki i ja­kiś inny sza­lik, a nie za­raz kom­plet w jed­nym ko­lo­rze. Ro­zu­miem, że przez sie­dem­dzie­siąt lat nam się wy­tra­ci­ła wy­obraź­nia, ale pa­mię­taj­my, że wiek mło­dzień­czy to jest czas na eks­pe­ry­men­ty. Dużo ła­twiej się eks­pe­ry­men­tu­je w wie­ku lat dwu­dzie­stu niż pięć­dzie­się­ciu. Bo jak się ma dwa­dzie­ścia lat i po­peł­ni się błąd, to naj­wy­żej jest kupa śmie­chu, ale po pięć­dzie­siąt­ce taki błąd świad­czy o tym, że się jest nie­zgu­łą.