Nowi Ludzie (twarda)

li na­chy­lił się do ucha Sze­fa i coś mu szep­nął. Szef zer­k­nął na ze­ga­rek, kiw­nął gło­wą i wstał. My też wsta­li­śmy. Ogar­nął wzro­kiem ja­dal­nię, prze­je­chał rę­ką po rzeź­bio­nym opar­ciu swo­je­go krze­sła, jak­by za­mie­rzał się z nim po­że­gnać. -- Co z na­mi zro­bisz? -- za­py­ta­łem. Spoj­rzał na mnie z uda­wa­nym zdzi­wie­niem. Każ­de wy­ra­ża­ne przez nie­go uczu­cie by­ło uda­wa­ne. -- Nic. Wra­caj­cie do sie­bie. Lu­bię od­waż­nych lu­dzi, po­trze­bu­ję ich. To też ele­ment gry. Lu­dzi od­waż­nych i z fan­ta­zją. Wra­caj­cie do sie­bie, nic się nie zmie­nia, ko­niec przy­go­dy, po­wrót do nor­mal­ne­go ży­cia. -- Wy­ce­lo­wał we mnie pal­cem. -- Mo­ni­to­ring par­te­ru bę­dzie wy­ma­gał prze­glą­du, szcze­gól­nie wej­ście od Mu­zeum Tech­ni­ki. Bierz się do te­go od ju­ Nie, le­piej od po­ju­trza. Ju­tro bę­dzie tu sprzą­ta­nie. Za­brzmiał ci­chy gong i otwo­rzy­ły się drzwi do win­dy. Nie mia­łem po­ję­cia, że w War­sza­wie dzia­ła jesz­cze ja­ka­kol­wiek win­da. Szef ge­stem za­pro­sił nas do środ­ka. Oczy­wi­ście we­szli­śmy. Go­ryl wci­snął przy­cisk par­te­ru i dru­gi, naj­niż­szy. Nim za­su­nę­ły się drzwi, zo­ba­czy­łem jesz­cze po­zo­sta­łych go­ry­li wsia­da­ją­cych do win­dy po prze­ciw­nej stro­nie. An­ka mu­sia­ła oczy­wi­ście prze­su­nąć pal­ca­mi po gład­kim, zło­tym me­ta­lu pa­ne­lu kon­tro­l­ne­go, szu­ka­jąc na nim rys. Pa­trząc na zmie­nia­ją­ce się cy­fry, na czy­stą wy­kła­dzi­nę i wy­po­le­ro­wa­ne for­ni­ry, moż­na by­ło przez chwi­lę wie­rzyć, że wszyst­ko jest jak daw­niej. Bra­ko­wa­ło tyl­ko win­dziar­ki, sie­dzą­cej na wy­so­kim stoł­ku i szy­deł­ku­ją­cej sza­lik. Na par­te­rze go­ryl za­sło­nił fo­to­ko­mór­kę drzwi i spoj­rzał na nas wy­mow­nie. Wy­szli­śmy szyb­ko do hal­lu. -- A ten Przed­sta­wi­ciel rząd tym­cza­so­wy? -- za­py­ta­ła An­ka, od­wra­ca­jąc się. -- Po­li­ti­cal fic­ Chy­ba na­zwę tak ca­łą ale­ję na Po­wąz­kach. -- Szef za­śmiał się ochry­ple i mach­nął rę­ką. Drzwi za­czę­ły się za­my­kać. -- Wy­no­ście się stąd, za­nim prze­sta­nę was lu­bić. * * * Ty­le słoń­ca w ca­łym mie­ście. Ni­by wie­czór, a ja­sno jak w po­łu­dnie, tyl­ko kąt pa­da­nia pro­mie­ni in­ny - drob­na róż­ni­ca, a wszyst­ko wy­glą­da zu­peł­nie ina­czej. Gdy skrę­ca­li­śmy ze Świę­to­krzy­skiej w Ja­na Paw­ła, ką­tem oka zo­ba­czy­łem trzy cię­ża­rów­ki. Nie ta­kie, ja­ki­mi do­wo­żo­ne są to­wa­ry do skle­pu Sze­fa, ale cięż­kie, woj­sko­we Sta­ry. -- My­ślisz, że ży­je­my dzię­ki tym wszyst­kim czuj­ni­kom, któ­rych nikt nie po­tra­fi na­pra­wić? -- za­py­ta­ła An­na, nie zwra­ca­jąc uwa­gi na po­jaz­dy. Nie od­po­wie­dzia­łem. Nie mia­łem po­ję­cia. Gdy prze­ci­na­li­śmy ale­ję So­li­dar­no­ści, wy­da­wa­ło mi się, że z pra­wej, w per­spek­ty­wie uli­cy mi­gnął mi czołg wjeż­dża­ją­cy na plac Ban­ko­wy. Szef miał kil­ka czoł­gów, ale trzy­mał je w ga­ra­żach, na­wet nie wie­dzia­łem gdzie. Te, któ­rych nie po­trze­bo­wał, na wszel­ki wy­pa­dek unie­ru­cho­mił lub spa­lił. Nie lu­bi­łem mar­no­traw­stwa. Za­trzy­ma­łem sa­mo­chód. An­ka spoj­rza­ła na mnie za­sko­czo­na. Wrzu­ci­łem wstecz­ny i prze­je­cha­łem ty­łem na śro­dek skrzy­żo­wa­nia. -- Zda­wa­ło mi się, że wi­dzia­łem czołg -- po­wie­dzia­łem, pa­trząc w pra­wo i pró­bu­jąc do­strzec ja­ki­kol­wiek ruch. -- Czy to nie do­sta­tecz­ny po­wód, że­by stąd od­je­chać? -- Za­pew­ne -- Wrzu­ci­łem je­dyn­kę i skrę­ci­łem w So­li­dar­no­ści. An­ka jęk­nę­ła, ale nic nie po­wie­dzia­ła. Po­wo­li do­je­cha­łem do pla­cu Ban­ko­we­go, skrę­ci­łem i za­trzy­ma­łem się na środ­ku. W za­się­gu wzro­ku nie by­ło czoł­gu ani żad­ne­go in­ne­go po­jaz­du. Na­wet czło­wie­ka. Głu­pie uczu­cie, stać tak po­środ­ku spo­re­go pla­cu. Do­wol­ny fre­ak mógł do nas ce­lo­wać z cze­go­kol­wiek. Mi­mo to nie ru­sza­łem. Odra­pa­ny Ra­tusz, za­ku­rzo­ny Błę­kit­ny Wie­żo­wiec, wy­pa­lo­ny bu­dy­nek obok i tram­waj, wy­ko­le­jo­ny przed pię­ciu la­ty na źle prze­sta­wio­nej zwrot­ni­cy. Wbrew wła­snym za­sa­dom, otwo­rzy­łem szy­ber­dach i wy­chy­li­łem się. Przy­sia­dłem na za­głów­ku i spoj­rza­łem na na­wierzch­nię. By­ła po­szat­ko­wa­na przez gą­sie­ni­ce. Do­pie­ro co wy­rwa­ne brył­ki as­fal­tu zna­czy­