Noc ognia (twarda)

Trzeba umrzeć, by zmartchwywstać, trzeba upaść, by powstać ja najwyżej, trzeba się zgubić, by odnaleźć prawdę.

Dla jednych prosta historia o podróży przez pustynię, dla innych głęboka opowieść o poszukiwaniu nieogarnionego. Przemierzając pustkowia z karawaną beduinów, wielbłądów oraz podobnych sobie ludzi cywilizacji, którzy zapłacą sporo pieniędzy za możliwość doświadczania "dziczy", turysta gubi się na pustyni. Obserwujemy bohatera przez jedną tylko noc, nie zjada go skorpion nie gonią tygrysy. Cała historia dzieje się w głowie bohatera i umyśle czytelnika. Doświadczenie zbliżającej się śmierci strach, ziąb głód i pragnienie nagle zmieniają się w najcudowniejsze przeżycie. Bóg, Stworzenie, Siła Wyższa czy Kosmos, jakkolwiek nazwiemy to zjawisko objawia się zwykłemu człowiekowi. Nie w postaci płonącego krzaka, wiatru czy głębia, On pojawia się w umyśle, a doświadczenie to jest tak reale, że wręcz namacalne i nie budzi żadnych wątpliwości.

Autor oddaje w słowach to, co wydawałoby się niemożliwe d opowiedzenia. Zmusza czytelnika do chwili refleksji, sprawia wręcz, że zazdrości się dostąpienia największej tajemnicy świata. Niezależnie od wyznania czytelnika, wiary w coś wszystko czy nic, to książka którą trzeba przeczytać.To książka, wobec której nikt nie pozostanie obojętny, pokocha lub znienawidzi, ale pewne jest, że wywoła emocje.

Podróż na pustynię to dla każdego coś innego. Jedni chcą przeżyć przygodę, inni sprawdzić się, a niektórzy ? odkryć siebie na nowo. Wędrówka przez Saharę to m.in. możliwość do poznania innej krainy, ludzi, ale też samego siebie. To trudna, męcząca i wymagająca wyprawa, podczas której każdy zostaje sam na sam ze swoimi myślami. Nie inaczej było w przypadku Erica-Emmanuela Schmitta, który wędrówkę opisał w książce Noc ognia.
Autor w Epilogu przyznaje, że wiele lat dzieli wydarzenia, które opisuje, od wydania książki o tej wędrówce. Nie jest to bowiem historia łatwa, podszyta literackimi wymysłami. To przytrafiło mu się naprawdę i może właśnie dlatego tak długo zwlekał, zanim opowiedział, co stało się na pustyni i jak to zmieniło jego życie.
Podczas wędrówki grupa, która wyruszyła na Saharę, mogła nie tylko lepiej poznać jej charakter, lecz także samych siebie. Po pierwsze udało im się dokonać zderzenia informacji i wyobrażeń na temat pustyni z rzeczywistością. Po drugie dzięki temu, że męczyli się fizycznie, mieli czas na myślenie, bo głowy nie były zajęte. Dzięki temu mogli podsumować swoje dotychczasowe życie i przemyśleć to, co udało im się do tej pory zrobić.
Dla autora podróż ta była jednak czymś więcej. Dzięki niej odnalazł Boga i zaczął wierzyć. Mimo rozmów, które prowadził na jego temat, okazało się, że to, co myśli, jest niczym w porównaniu z tym, co przeżył. Dosłownie ? musiał się zgubić, by odnaleźć Boga. Odłączając się od grupy, jeszcze nie wiedział, że ta przygoda odmieni jego życie, zmieni go, pozwoli inaczej spojrzeć na świat i własne istnienie.
Książka opisuje nie tylko podróż przez pustynię, lecz przede wszystkim jest zapisem refleksji na temat wiary, miejsca człowieka w świecie i sensu istnienia. Autor nieraz zadaje sobie pytania na temat tego, kim jest. Podróż pozwoliła mu przemyśleć wiele spraw, czego efektem jest m.in. dana książka.
Noc ognia nie jest książką lekką, łatwą i przyjemną. Można wyróżnić w niej dwa główne tematy ? podróży i szukania własnej tożsamości. To pozycja o człowieku, który odnajduje Boga. Nie brakuje tu pytań filozoficznych i fundamentalnych, w tym o to, kim jesteśmy, co nas prowadzi w życiu, w co wierzyć. To książka bardzo refleksyjna, ale też wyjątkowa, bo opowiadająca bardzo osobiste doświadczenia pisarza. Jeśli lubicie Schmitta, ta książka na pewno jest dla was.

Pustynne odrodzenie
Eric-Emmanuel Schmitt to jeden z nielicznych pisarzy o światowej sławie, którzy nie ujawniają szczegółów dotyczących życia osobistego. Jego życie owiane jest tajemnicą, a jedyne źródło informacji o przeżyciach autora stanowią jego książki. Owa aura tajemnicy sprawia, że coraz więcej czytelników sięga po jego wspaniałe książki, by wkroczyć w świat przeżyć bohaterów, ale też by móc między wierszami dowiedzieć się więcej o autorze.
W 2012 roku na Targach Książki w Brukseli Schmitt wyznał, że momentem przełomowym w jego dotychczasowej egzystencji była jedna noc, która zmieniła jego życie na zawsze. Podczas tej jednej nocy doszło w nim do osobistej przemiany, która spowodowała, że postanowił zostać pełnoetatowym pisarzem. Niemalże cztery lata musieli czekać pasjonaci jego twórczości, by móc przeczytać o tej szczególnej nocy. 9 listopada 2016 roku na półki księgarń w całej Polsce trafiła nowa powieść autora Oscara i pani Róży zatytułowana Noc ognia, w której autor dzieli się z czytelnikiem swoimi mistycznymi przeżyciami na pustyni.
Podróż została zainicjowana lata temu i stanowiła osobiste wyzwanie Schmitta, który chcąc poznać życie Charlesa de Foucaulda postanowił udać się jego śladami. Schmitt zafascynowany tą postacią miał zamiar napisać scenariusz do filmu biograficznego. Fascynowały go szczegóły z życia de Foucaulda, który dostał objawienia i zamiast trwonić swój ogromy majątek, postanowił żyć w celibacie wśród muzułmańskiego pustynnego plemienia Tuaregów. Owa wycieczka w głąb pustyni okazała się także dla Schmitta ogromnym wyzwaniem. Surowy klimat i niesprzyjające warunki sprawiły, że zaczął snuć przemyślenia natury filozoficzno-religijnej. Jednakże nadal odczuwał pewien niedosyt, brakowało mu czegoś. Słyszał wiele opowieści o tym, jak w ludziach dokonywała się wewnętrzna przemiana po pobycie na pustyni. Aby móc jeszcze głębiej przeżywać ten niezwykły i egzotyczny świat postanowił odłączyć się od karawany i wyruszyć w samotną wędrówkę, a co za tym idzie sprawdzić, czy on też dostąpi tego zaszczytu zmiany na lepsze.
Noc ognia to niewielka ,,auto-powieść?, która opisuje osobiste przeżycia narratora, a zarazem autora tej opowieści. W tej zaledwie 170-stronicowej powieści dzieli się z czytelnikiem najbardziej osobistymi przemyśleniami i wrażeniami z samotnego przemierzania pustyni. Brak wody, ubrań, czy kompasu czyniły tę wyprawę śmiertelnie niebezpieczną, ale także bardziej skłaniającą do refleksji. W ciemności, która okrywała pustynne piaski Schmitt odnalazł sens życia i na własnej skórze przekonał się, że opowieści o zmianie wewnętrznej spowodowanej samotną wędrówką przez pustynię nie są jedynie zabawnymi opowieściami opowiadanymi przy ognisku. Bo pustynia może u nieźle namieszać w głowie. Te godziny spędzone z samym sobie i w surowym klimacie, w dodatku pośród ciemności, zmieniają człowieka na zawsze.
Oprócz tej metafizycznej drogi odnalezienia siebie podczas zagubienia, autor szczerze opowiada o szczegółach ze swej przeszłości. Mocno autobiograficzne treści zawarte w tej filozoficznej opowieści o życiu pozwalają na dokładniejsze poznanie nie tylko samego autora, ale i jego twórczości. Lektura Nocy ognia pozwala na poznanie źródeł twórczości Schmitta i głębszego odczytania motywów pojawiających się w jego dziełach.
Najnowszą powieść Schmitta mogę z całym sercem polecić przede wszystkim wielbicielom jego dotychczasowej twórczości. Noc ognia pozwala bowiem na scementowanie szczególnej więzi z pisarzem. Ponadto książka wyjawia szczegóły z jego życia, dzięki którym czytelnik przywiąże się do pisarza jeszcze mocniej i zrozumie jego postawę życiową. Noc ognia jest najbardziej osobistą ze wszystkich wydanych dotąd książek autora, która wyjawia najintymniejsze szczegóły z jego myślowej biografii. W trakcie lektury czułam się jak przyjaciel autora, któremu powierzone zostają najskrytsze tajemnice. To także bardzo wartościowa książka, która skłania ku głębszym refleksjom nad własnym życiem i wskazuje, że nigdy nie jest za późno na zmiany. Serdecznie polecam!

Niejednokrotnie deklarowałam w różnych miejscach w osferze (na blogu, na portalach czytelniczych, na platformach społecznościowych) swoją miłość do Erica-Emmanuela Schmitta. Trudno nie zafascynować się autorem, który w prosty sposób, bez zbędnego patosu czy rozpaczy potrafi pisać o rzeczach najbardziej skomplikowanych w Wszechświecie (czyli przede wszystkim o ludziach, emocjach, umiejętności rozróżniania dobra od zła). Jednak jego najnowsza książka wydana w Polsce jest wyjątkowa jeszcze pod dwoma innymi względami. Po pierwsze, opowiada o jego własnym doświadczeniu, które sprawiło, że został pisarzem; po drugie, część wydania zajmują puste, białe strony, które zachęcają czytelnika do spisania swojego własnego momentu granicznego.

(...)

...

Nowa książka Erica Schmitta to tak naprawdę powrót do źródeł. Historia, w której autor cofa się o 25 lat, ma miejsce w sercu algierskiej pustyni. To na niej pewnego dnia gubi drogę do obozu i na noc pozostaje sam w nieznanym miejscu. Choć sytuacja wyglądała groźnie i perspektywy rysowały się nieciekawie to właśnie ta noc odmieniła całe życie pisarza.
To właśnie tam, na bezkresnym pustkowiu, otoczony piaskiem i skałami odbył transcendentalną podróż poza swoim ciałem. To tam dostąpił objawienia. Poczuł, zobaczył i zachwycił się czymś czego po powrocie do swego ciała nie potrafił zdefiniować. Czy to była Moc, Światło, Bóg. To dla pisarza mniejsze znaczenie, nie słowa są ważne. To czego doświadczył uzmysłowiło mu, że istnieje w świecie pewna Energia, która jest doskonała, która daje spokój i szczęście, do której dążymy.
Te bardzo intymne zwierzenia wzruszają. I nawet mimo, iż Schmitt po swoich przeżyciach pozostał agnostykiem to na pytanie "czy Bóg istnieje?" odpowiada, "nie wiem, ale wierzę, że tak". I dodaje:"To, co wiem, nie jest tym w co wierzę. A to, w co wierzę, nigdy nie stanie się tym, co wiem" czym daje wyraz swojej skromności, dystansu.
Cała niedługa książeczka jest bardzo ciekawa i inspirująca, ale to Epilog jest jej sednem. To w ostatnich słowach Schmitt odsłania się, przyznaje się do czegoś co skrywał przez długie lata, daje Świadectwo.
Dla mnie Schmitt pozostanie niedoścignionym wzorem!