Nikt nie słucha starych ludzi

Iwona Wilmowska zachwyciła mnie swoją twórczością dzięki powieści Zostawić ślad. W końcu przyszedł czas na to, bym mogła zapoznać się z kolejną powieścią tej autorki. Pierwszy tom serii Prywatne śledztwo Agaty Brok okazał się idealnym wyborem nie tylko ze względu na chęć poznania kolejnych tworów autorki, ale również ze względu na ogromną chęć lektury wciągającego kryminału. Czy mój wybór był słuszny? O tym za chwilę powiem.

Agata Brok jest pracującą trzydziestolatką z ogromnym talentem do rozwiązywania zagadek. Z tego też powodu jej wujek Antoni zwraca się do niej z pewną, dość nietypową prośbą. Ma ona sprawdzić, co tak naprawdę wydarzyło się w mieszkaniu pani Leokadii i co, być może, przyczyniło się do jej śmierci. Policja uznała to za zwyczajne samobójstwo, ale pan Antoni w tę wersję nie chce uwierzyć. Tak więc Agata ma teraz twardy orzech do zgryzienia. Bo co, jeśli to rzeczywiście starsza pani targnęła się na swoje życie? Na jaw jednak zaczynają wychodzić kolejne fakty z życia pani Leokadii. Czy kobiecie i jej towarzyszowi uda się odkryć, co tak naprawdę się wydarzyło?

Główna bohaterka tej powieści, czyli Agata, to kobieta, którą polubiłam już od samego początku. Nie mam pojęcia, jakim cudem się to wydarzyło, ale naprawdę tak się stało. Agata to naprawdę sympatyczna postać, która na swój sposób jest ambitna, w pewien sposób zawzięta i ciekawska. Są to cechy, które idealnie sprawdzą się między innymi przy prowadzeniu śledztwa. Mogę więc śmiało napisać, że autorka bardzo dobrze wykreowała tę postać, ze względu na ?profesję?, jakiej główna bohaterka się podejmuje.

Równie ciekawą postacią okazał się wujek Agaty, pan Antoni. Cieszę się, że autorka nie przedstawiła go jako kolejnego starszego i schorowanego pana, który jest okrutnie ciekawski. Wujek Antoni to równie sympatyczny, uroczy bohater, którego nie da się nie lubić. Osobiście mam nadzieję, że w następnych częściach również go nie zabraknie.

Jednakże należy przejść teraz do głównego tematu, który przewija się w tej pozycji. Samobójcza śmierć starszej pani jest dość przykrym wątkiem, ale autorka zadbała o to, by był on również tym tematem, który poprzez kolejne zwroty akcji sprawi, że czytelnik nie będzie mógł domyślić się zakończenia. Przyznaję, że Iwonie Wilmowskiej wyszło to po mistrzowsku.

Bardzo dobrze równoważył się tutaj komizm oraz powaga i dzięki temu lektura tej powieści to prawdziwa przyjemność. Nie było ani przesadnie poważnie i smutno, a także nie wyszła komedia kryminalna pisana na siłę - Nikt nie słucha starych ludzi to po prostu kryminał, który mogą czytać zarówno miłośnicy tego gatunku samego w sobie, jak i czytelnicy wszelkich powieści zahaczających w pewnym stopniu o komedię.

Styl autorki jest rewelacyjny i po raz kolejny przekonałam się, że Iwona Wilmowska potrafi pisać i potrafi czytelnika zaciekawić. Jestem szczęśliwa, że mogłam poznać tę powieść i szczerze nie mogę doczekać się kolejnego spotkania z Agatą Brok - już teraz wiem, że z pewnością nie będę się nudzić. No, a jeśli Wy poszukujecie ciekawej powieści, z którą moglibyście spędzić jesienny wieczór - to jak najbardziej polecam Wam właśnie tę pozycję.

Każdy, nawet największy fan danego gatunku musi sobie zrobić od niego chwilę oddechu, w końcu co za dużo to niezdrowo. Ja odskocznię od ciężkich kryminałów znalazłam w tych lekkich ? komediach lub obyczajowych z trupem w tle. Tak poznałam książki Iwony Wilmowskiej z serii o Agacie Brok. na I tom ?Nikt nie słucha starych ludzi".

Agata to pracująca samotna trzydziestolatka, z dużym talentem do rozwiązywania zagadek. Kiedy jej ukochany wujek Antoni prosi ją, by przyjrzała się bliżej śmierci jego sąsiadki i przyjaciółki Leokadii, Agata postanawia mu pomóc. Policja uznała co prawda jej śmierć za samobójstwo, ale pan Antoni w tę wersję nie wierzy. Młoda dziewczyna z zapałem przystępuje do śledztwa, w którym pomaga jej kolega z pracy, Kermit.

Książka ?Nikt nie słucha starych ludzi? to moje pierwsze spotkanie z autorką i jej stylem, który jest lekki i niewymuszony. Akcja może nie pędzi na łeb na szyję, a płynie w miarę jednolitym tempem, to nie brak w niej kilku zwrotów i zaskoczeń. Bohaterowie to zwyczajni ludzie, myślę, że każda osoba, która nie mieszka w domku jednorodzinnym, ma za sąsiada takiego pana Antoniego. Dobroduszny, poczciwy starszy pan z poczuciem humoru, u którego zawsze w miłej atmosferze można napić się herbaty.

?Nikt nie słucha starych ludzi? na pewno jest to trochę komedią, trochę obyczajem, a kryminałem na samym końcu. Mamy bardzo dużo odniesień do życia głównej bohaterki Agaty, możemy ją poznać i zrozumieć, dlaczego wujek Antoni zajmuje w jej życiu tak ważne miejsce. Dlaczego godzi się na to prywatne śledztwo, choć doświadczenia jako detektyw nie ma żadnego. U jej boku pojawia się Kermit, bo od czego ma się przyjaciół? A może jednak kogoś więcej niż przyjaciela?

Samo śledztwo jest bardzo typowe dla takich powieści, bohaterka wplątuje się w różne sytuacje, z których zgrabnie wychodzi, szuka, drąży i w końcu znajduje. Co, a może kogo? O tym przekonacie się, sięgając po ?Nikt nie słucha starych ludzi". Na jedną rzecz chciałabym zwrócić Waszą uwagę, bo mimo że to komedia to jednak porusza dość istotną kwestię, otóż samotności starszych ludzi. Jak sam tytuł wskazuje, mało kto chce ich słuchać, a przecież dzięki swojemu doświadczeniu mają do powiedzenia bardzo dużo.
?-Ech, pani Bożenko, co ja będę panią zanudzał swoimi problemami. Pani taka młoda, niech się pani cieszy życiem, a nie traci je na słuchanie narzekań takiego starego piernika jak ja.
- Panie Antoni. Bez takich ludzi jak pan, ten świat dawno zszedłby na psy?.

Z przyjemnością będę śledziła dalsze losy bohaterów!