Niewidzialne granice

Kilian Jornet to pochodzący z Katalonii biegacz długodystansowy, który uprawia również szereg innych sportów ekstremalnych, w tym biegi górskie, corssduathlon i kolarstwo górskie. Jest wielokrotnym rekordzistą, jeśli chodzi o zdobywanie szczytów górskich w biegu. Dlatego w pierwszej kolejności możemy mieć wrażenie, że Niewidzialne granice to będzie kolejna książka o sukcesach wyjątkowego sportowca. Jednak sięgając po tę publikację otrzymujemy coś zupełnie innego?

W 2012 r. Kilian Jornet wraz ze swoim wieloletnim towarzyszem wypraw górskich ? Stephanem Brossem wyruszyli na Mont Blanc. Niestety wyprawa zakończyła się tragicznie śmiercią Brosse?a. Po tych wydarzeniach Jornet przeżył duży szok, był dręczony wyrzutami sumienia i szukał ukojenia. Postanowił wyruszyć do Nepalu, by zdobyć tamtejsze szczyty ? najwyższe szczyty górskie świata, które wyznaczają dla wielu osób granice nie do przekroczenia.

Niewidzialne granice to swoisty dziennik z tej wyjątkowej wyprawy. Kilian Jornet wraz z grupą kilku innych wspinaczy wyruszają w góry Nepalu, by odnaleźć spokój i ukojenie, a także poznać granice własnej wytrzymałości. Książka jest pełna przemyśleń autora dotyczących życia codziennego, spraw prozaicznych oraz ważkich. Są tu też wspaniałe opisy przyrody i ciekawe historie oraz wspomnienia towarzyszy Jorneta.

Mimo dość trudnej i ciężkiej tematyki książkę czyta się dość przyjemnie i szybko. Czytając możemy na chwilę zatrzymać się i zastanowić nad granicami, jakie sami sobie nakładamy i czym tak naprawdę jest szczęście oraz komfort życia.

W książce znajdują się również fotografie będące zapisem wspomnianej wyprawy w góry Nepalu ? jest kilka zdjęć kolorowych i kilka czarno-białych.

...

Kilian Jornet, postać legendarna w świecie biegów ultra i skyrunningu po raz kolejny odkrywa przed nami swój świat. Podobnie jak w książce "Biec albo umrzeć" przedstawia realizowane przez siebie projekty.
Jednak tym razem owładnięty i wstrząśnięty śmiercią przyjaciela, który na jego oczach zsunął się w przepaść skupia się bardziej na duchowym wymiarze swoich podróży.
Wydarzenia, których był świadkiem każą mu zastanowić się nad swoim życiem i tym dokąd ono zmierza. Wyrusza na poszukiwanie tytułowych granic. Szuka ich robiąc to co najlepiej potrafi, biegając, wspinając się, jeżdżąc na nartach.
Świetna książka, która każdego kto ją przeczyta skłoni do chwili zastanowienia nad tym dokąd zmierzamy.
Gorąco polecam tą pozycję jak również wcześniejszą książkę Kiliana "Biec albo umrzeć"!

Ta książka to istny Rollarcoaster. W jednym momencie, gdy autor a zarazem bohater zmaga się z przeciwnościami, aby osiągnąć wymarzony cel, jakim jest zdobycie szczytu, przechodzi do opisu poranka dnia codziennego. W innym momencie przy opisie przeraźliwego mrozu, który przenika do każdej komórki ciała widnieje opis mądrości jakie płyną ze znajomości lokalnych mieszkańców. Z opisu emocji, których nie można okiełznać w sobie, następuje opis przyrody niczym pejzażu iście z obrazów van Gogha. Przy takich opisach autor przytacza niezwykłość i wielkość otaczającego świata. Jego poczucie bycia niezwyciężonym, jak gdyby świat poza nim nie istniał, pozostawia w czytelniku niezapomniany wydźwięk. Jedyne czego brakowało autorowi w czasie opisywanej wyprawy, to minimalne ciepło, które wszystko zmienia i czuje się, że się żyje. Jego lenistwo, jak sam przyznaje, ?zawsze zatrzymuje go w łóżku, kiedy świta, a kiedy wstaje, [...] ma poczucie, że stracił ważną, zasadniczą część tego co mógł zrobić w ciągu dnia, który niestety nie jest tylko przyszłością?. Wszystko to jest z wiązane z poczuciem wolności, które wyzwala się w nim w czasie wędrówek i zmagań z samym sobą daleko w górach. Jego poczucie wolności i niezależności to nie pieniądze, samochody, praca, dom, które dają tylko iluzje fałszywej wolności. To coś więcej, czego nie da przeliczyć na rzeczy materialne. Jednak ciągła rywalizacja w wyścigach sportowych również nie daje mu pełnej wymarzonej swobody. Ciągła presja na wynik powodują ograniczenie wolności, która można poczuć w samotnych wyprawach w wysokie góry. ?Na wysokości znikają maski i wtedy widać prawdziwą osobę?. Osobę, która nie jest niczym ograniczona, ale też prawdziwa, niezakłamana.

Autor ma poczucie, że jest osobą poszukującą swojego miejsca na ziemi. Czy nie jest to coś bliskiego, naszemu obecnemu konsumpcjonizmowi? Pędzie, który zaczynamy od najmłodszych lat? W książce nie chodzi o opis konkretnego zdobycia szczytu, o którym pisze autor w pierwszej części książki. To książka o przekraczaniu granic, aby móc odnaleźć swoje prawdziwe ja. Aby móc wysiąść z pędzącego pociągu, ?móc spokojnie odpocząć, obudzić się rano i wreszcie rozpakować walizkę, którą ciągnie się ze sobą przez całe życie?