Niespotykane piękno

Autorka w swojej powieści zabiera nas w podróż w czasie do lat sześćdziesiątych dziewiętnastego wieku, ukazując nam bogactwo jakim szczyci się ciotka Eleonory jak również niedostatek w jakim żyją powojenne wdowy z dziećmi. Eleonora była na wojnie i opiekowała się umierającymi żołnierzami, jest pełna podziwu dla tych kobiet, że pomimo iż straciły ukochaną osobę nie poddały się i starają się żyć dalej. Poznając bliżej kobiety, które przychodzą do niej na posiłek uświadamia sobie, że to jest jej cel w życiu jaki wskazał jej Bóg, pomoc potrzebującym. Eleonora nie uważa się za piękną kobietę i jest przekonana, że nigdy nie wyjdzie za mąż, lecz przed zaangażowaniem powstrzymuje ją jeszcze strach przed stratą kolejnej ukochanej osoby, straciła brata na wojnie, jej ojciec już jej nie poznaje. Gdy spotyka Marcusa odkrywa w nim bratnią duszę tak jak on w niej. Uczucie, które ich połączy nie jest łatwe gdyż oboje zmagają się ze swoimi problemami. Eleonora jak również Marcus podejmują trudne decyzje co do swojej przyszłości, ale dzięki temu będą mogli być razem. Marcus będzie się musiał bardzo starać o rękę Eleonory czy mu się uda? Nie jeden czytelnik będzie utożsamiał się z bohaterami, każdy pragnie żyć dobrze i osiągnąć w życiu swój własny wyznaczony cel, nawet gdy jest to sprzeczne z oczekiwaniami najbliższych, każdy również zmaga się z chorobami i stratą bliskich nam osób, lecz nie każdy jest tak silny jak nasza bohaterka. W powieści mamy również styczność z pięknymi kwiatami, autorka przybliża nam jak powstają różne odmiany i kolory roślin. Eleonora jest praktyczną i zaradną kobietą i dobrze wie jak sobie poradzić z trudnościami na swojej drodze. Piękne i szczegółowe opisy miejsc, jazdy karetą, piękne suknie sprawiają, że czytelnik pozostałby na dłużej w świecie Eleonory i uciekł od całego obecnego chaosu. Autorka bardzo dobrze dobrała bohaterów, ich charakter, zachowanie. Wszystko jest na swoim miejscu w powieści, bez zbędnych nudnych opisów. Mimo iż powieść jest dość obszerna czyta się ją sprawnie i szybko, gdyż autorka ma lekki styl pisania. Czytelnik podczas lektury się nie nudzi, dialogi dobrze zbudowane, ciekawa fabuła. Przekomarzanie się głównych bohaterów dodaje powieści uroku.

?Mądrość polega na tym, aby rozpoznać moment, w którym należy odpuścić marzenia albo nawet bardziej, by wiedzieć, kiedy one opuszczają człowieka?.
Niespotykane piękno to szczera i prawdziwa powieść o potędze i sile drzemiącej w miłości. Ona jest wielka, ma moc stwórczą czynienia rzeczy niemożliwych i nierealnych. To również historia odwagi i niezłomnej wiary, obrony swoich przekonań i racji. Obraz poświęcenia dla dobra innych, bez względu na głosy i opinie innych osób, chęć niesienia pomocy i zaspokajania przyziemnych potrzeb ludzi będących w potrzebie. Nie liczę się ?ja? i moje dobro, tylko inni, pokrzywdzeni przez los, często opuszczeni przez najbliższych. Chwała, że są ludzie, którzy czują potrzebę niesienie bezinteresownej pomocy innym i w dodatku nic za to nie oczekują. Szczęście innych to ich największa radość i zapłata.
?Każdy ma swoją drogę w życiu, proszę panienki. I nie wszystkie są zawsze piękne?.
Ta powieść przeniosła mnie w odległe, tak inne od dzisiejszych czasy. Ludzie byli do siebie nastawieni przyjaźnie, chętni do wzajemnej pomocy, mili i uprzejmi. Tak bardzo dzisiaj brakuje tego poświęcenia wśród ludzi, tak rzadko jeden pomaga drugiemu, nie oczekując żadnej zapłaty. Tamten świat był taki nierealny i trudny dzisiaj do wyobrażenia.
Przy powieści Tamery Alexander spędziłam mile i ciepłe chwile, nabrałam nadziei, że być może ten świat nie jest jeszcze tak zepsuty, że nie tylko dobra materialne są ważne, ale ważniejszy jest drugi człowiek. Jak miło jest wyciągnąć pomocną dłoń do potrzebującego, nie oczekując nic w zamian, gdzie jedyną nagrodą jest uśmiech i szczere ?dziękuję?.
Polecam gorąco, piękna i subtelna powieść w każdym calu. Serdeczna i pełna nadziei na lepsze jutro, tak wielce napełniającą wiarą każde serce. Szczera lekcja pokory dla każdego i dziękczynienia za to, czym obdarza nas Pan. Ufajmy Panu, a on nas nigdy nie opuści, zawsze postawi na naszej drodze ludzi gotowych nam pomóc, zwłaszcza w chwilach zwątpienia i osamotnienia.