Na ogół nie czytam tego typu książek, pozycje naukowe, biografie oraz historie opisujące choroby, nie są moją ulubioną tematyką. Tym razem jest zupełnie inaczej, gdyż w mojej rodzinie są osoby chore na psychozę maniakalno-depresyjną i choć bardzo chcę ich zrozumieć, to czasami nie jestem w stanie tego zrobić, a moja cierpliwość oraz granice tolerancji, są porządnie nadszarpnięte.
Ostatnio coraz częściej możemy zetknąć się z tematyką choroby dwubiegunowej, występuje ona w książkach oraz w filmach, może wcześniej również stale o niej mówiono, tylko ja nie zwracałam na nią uwagi, póki nie zetknęłam się z nią twarzą w twarz. Możecie znać ją między innymi z ?Poradnika pozytywnego myślenia?, czy też ?Mr Jones?
Jest to nieuleczalna choroba, z którą jedynie można nauczyć się żyć. Nie jest to łatwe zarówno dla chorego, jak i dla jego najbliższego otoczenia. Charakteryzuje się stanami maniakalnymi oraz depresyjnymi. Szczerze powiedziawszy, trudno mi powiedzieć, które są gorsze, chyba ustawiłabym je na równi. Podczas manii chory dużo mówi, często nieskładnie i bez większego ładu, jest pobudzony, nie śpi, może mieć halucynację i zawyża samoocenę. Podczas stanu depresyjnego natomiast jest osowiały, bez energii życiowej, z myślami samobójczymi i urojeniami. Występują również okresy bez objawów. W leczeniu choroby dwubiegunowej niezbędna jest farmakoterapia oraz kontrola u psychiatry.
Właśnie na tę chorobę cierpi Kay Redfield Jamison, autorka ?Niespokojnego umysłu?. Jest ona psycholożką, terapeutą oraz specjalistą w dziedzinie psychozy maniakalno-depresyjnej. W swojej książce dzieli się z czytelnikiem wspomnieniami, które etapowo dzieli na różne części swego życia. Poznajemy ją od dzieciństwa, poprzez czasy akademickie, aż po teraźniejszość. Podczas całej swojej kariery miała ona te same objawy, co jej pacjenci. Jest to dla mnie niezwykłe i fascynujące, gdyż możemy poznać tę chorobę zarówno od strony lekarza, jak i pacjenta.
?Niespokojny umysł?, jest swoistym pamiętnikiem. Podziwiam autorkę za otwartość, ponieważ nie wiem, czy sama potrafiłabym w jej sytuacji podzielić się ze światem swoimi odczuciami. Kobieta opisuje, co działo się w jej umyśle podczas kolejnych ataków. Przez dziesięć lat od wystąpienia objawów nie leczyła się, początkowo nie wiedziała co się z nią dzieje, a później próbowała radzić sobie sama, myśląc, że udanie się do psychiatry to wstyd. Całe jej życie jest walką pomiędzy nerwami, nad którymi nie może zapanować, a głęboką depresją, z której ciężko wrócić do normalnego życia. Jest to również ciągła walka z lekami ? odstawianie ich i wracanie do nich. Gdy czytam tę książkę, mam wrażenie, że każdy z chorych na chorobę afektywną dwubiegunową, zachowuje się według jednego schematu. A przynajmniej widzę podobieństwo w zachowaniu autorki, do ludzi, których znam, a którzy cierpią na to samo.
Nie jest to książka dla każdego. Poleciłabym ją osobom cierpiącym na psychozę maniakalno-depresyjną lub tym, którzy mają wśród najbliższych osobę na nią chorą i chcą zrozumieć ten problem, albo tym których po prostu interesuje taka tematyka. Niestety wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy z powagi chorób o podłożu psychicznym, wręcz ignoruje je lub się z nich naśmiewa. Książki takie jak ta powinny otworzyć im oczy i pokazać, że na przykład depresja nie jest zwykłym ?widzimisię?, które przejdzie po kilku dniach.
Jako ciekawostkę dodam, że wśród celebrytów na dwubiegunówkę cierpi między innymi Robert Pattinson, Rowan Atkinson, Britney Spears, Jim Carrey, Madonna, Sting, Mel Gibson, Hugh Laurie, Jack Nicholson, Ben Stiller i wielu, wielu innych.
książka 
