Niebo w kruszonce

Z czym kojarzy się Wam dom pachnący świeżym, drożdżowym ciastem? Mnie z ciepłem i bezpieczeństwem. Ale czy wszystko w tym domu jest idealne? Jak wiemy nie ma ideałów, czasem potrzebna jest ta kruszonka, która pokruszy się to tu, to tam. I to w tym wszystkim jest najpiękniejsze. Bo prostota jest najpiękniejsza.

Monika Oleksa zabiera nas do Lublina oraz Nałęczowa, gdzie przedstawia nam losy zwyczajnych czterech kobiet, które ma się wrażenie że można spotkać tuż obok, na ulicy, po sąsiedzku, z rożnych domów, które zmagają się z różnymi problemami i troskami. Problemy z córką, emigracja zarobkowa, przemoc w rodzinie, alkoholizm, utrata pracy to tylko przedsmak tego, czego możecie spodziewać po tej lekturze. Jednak pomimo tych codziennych kłopotów autorka pokazuje jak ważne jest, aby potrafić dostrzec pojawiające się najmniejsze radości naszego życia oraz to, jak ważni są ludzie, którzy nas otaczają oraz jak wielki wpływ mają na nasze życie. Obala przy tym wiele stereotypów.

Autorka wykazała się niezwykłą znajomością kobiecej duszy. Obnaża nasze najczulsze struny w sposób, który daje do myślenia.

"Nie ma sensu dążyć do ideału, bo po drodze tylko sam siebie człowiek rozczarowuje. Nie warto też stawiać sobie zbyt wysoko poprzeczek, bo zamartwiając się, jak je przeskoczyć, traci się to, co w życiu naprawdę cenne."

Pojawia się ciekawy wątek miłości dojrzałej, w której bohaterowie próbują odnaleźć się na nowo.

"Czasami w życiu człowieka zdarza się taka miłość, której nie jesteś w stanie do końca wyrzucić ze swojego serca. Czasami jedno uczucie powoduje, że nigdy już nie potrafisz odnaleźć siebie przy boku kogoś innego."

Akcja toczy się niespiesznie, ale wciąga, porywa w swój w świat bohaterów, który w pewnym momencie traktujemy, jak nasz własny. Dzieje się to za sprawą emocji i wspomnianych wcześniej przeze mnie problemów, jakie wypływają z powieści.

Każde wydarzenie dopracowane jest w najdrobniejszym szczególe. Pełno tu detali, a każde zdanie przepełnione jest poezją, ale poezją nie nachalną, bez zbędnego patosu, która nie nudzi, a daje powieści innego, wyjątkowego wymiaru. Po prostu zostałam oczarowana pięknem języka pani Moniki.

Ciepła, mądra i życiowa opowieść o kobiecości, sile przyjaźni, miłości dojrzałej i determinacji. To również powieść, która zmusza nad do zastanowienia się nad tym, co jest w naszym życiu ważne, nad tym jak wyglądają nasze relacje z najbliższymi. Oraz o tym, by nie zastanawiać się nad tym "co by było gdyby". Polecam każdej kobiecie poszukującej iskierki nadziei w swojej szarej codzienności.

Cztery różne historie, przesiąknięte kpiącym ze słabości ludzkiej losem, toczą się natykając na światło i mrok, mijając przeszkody bądź zderzając się z twardym murem. Wystawione na porywiste wiatry, otrzymujące tak potężne ciosy bohaterki muszą walczyć o to, by czerpać energię z pozytywnych momentów, chociaż czasami wydają się one tak nikłe, jakby nie było ich wcale. Stając przed wieloma wyborami i decyzjami pokazują to, jak ważny wpływ na życie człowieka ma drugi człowiek, który może skrzywdzić na długi czas bądź podarować wiarę, częstując okruchami nadziei pozwalającej przetrwać kolejne dni.

Przyjaźń, ciepło płynące od ludzi, umiejętność spojrzenia na świat od tej pozytywnej strony i cenne wskazówki, przy których warto zatrzymać się na dłużej. Autorka, częstując historią głównych bohaterek, w tle kreuje sytuacje skłaniające do refleksji nad naszym współczesnym życiem, w którym brakuje miejsca dla rodziny i tych najcenniejszych wartości. Pokazuje, że wybaczyć można nawet po wielu latach cierpienia i że człowiek może być szczęśliwy dając coś od siebie, a nie tylko biorąc. ?Niebo w kruszonce? to także historia o miłości, tym razem nie tak romantycznej, za to raczej dojrzałej, próbującej odnaleźć zapomniany, wspólny język od nowa. O miłości spełnionej i niespełnionej, odratowanej i nieszczęśliwej, zbawiennej i fałszywej, jednak przede wszystkim o takiej, która ma potężną moc.

Nowa powieść Moniki A. Oleksy, wyposażona w bardzo wiarygodny, niezwykle przyziemny, a jednak emocjonujący scenariusz nieco różni się od tych pozostałych książek znajdujących się w jej kilkuletnim dorobku. Być może to ze względu na fakt, że autorka w dużej mierze poświęciła uwagę przyjaźni, tylko od czasu do czasu pozwalając miłości wejść w główne światło reflektorów. Nie ma tutaj wielkiej namiętności, za to jest poszukiwanie szczęścia skłaniające do zapukanie do wielu bram. Są zwierzęta i jest sprytnie przemycona ?Miłość w kasztanie zaklęta?. Szczegółów jednak zdradzić Wam nie mogę.

?Nie ma sensu dążyć do ideału, bo po drodze tylko sam siebie człowiek rozczarowuje. Nie warto też stawiać sobie zbyt wysoko poprzeczek, bo zamartwiając się, jak je przeskoczyć, traci się to, co w życiu naprawdę cenne.?

Bohaterki tak pozytywnie zwyczajne, jakby żyły tuż obok nas. Ludzie z bagażem zalet i słabości oraz główne miejsce akcji ? sklep, który okazuje się punktem łączącym wiele przelotnych, a jednak interesujących historii. Nadając każdej osobie wyjątkowy charakter, za pomocą stylu wypowiedzi i przypisanych myśli autorka zapewnia istny kocioł różnorakich oblicz. Polecam ?Niebo w kruszonce? w szczególności tym kobietom, które pogrążone niepokojami codzienności szukają iskry nadziei. Myślę, że Monika A. Oleksa może trafić w gusta dojrzałych czytelniczek mających szansę odnaleźć samych siebie na kartach tej właśnie powieści.

Więcej na:...