Nie wiesz o mnie wszystkiego

cco. Poczuł się zmęczony, jak podróżnik w obcym kraju, który nie rozumie jego kultury ani języka. Równie dobrze mógłby pojechać do Chin. Wyciągnął notes, ten od siostry, i zaczął zapisywać. ,,Trzeba do tego podejść jak do słówek z hiszpańskiego - pomyślał. - Po prostu się tego wszystkiego nauczyć". Wszedł pod jakieś wielkie kolumny i minął galerię. Przez chwilę zapatrzył się na wiszące w środku obrazy. Jeden z nich przedstawiał trzęsącego się na zimnie kloszarda. Uśmiechnął się i zrobił zdjęcie. Po namyśle przesłał je Lei. Wysłałaś mnie na biegun - napisał. LOL - odpisała. Zobaczył, że Magda zaakceptowała jego zaproszenie, więc i jej wysłał to zdjęcie. To ja. Właśnie poznaję Warszawę. Jestem pod jakąś galerią i znalazłem swój portret! Po chwili odpisała: Fajnie. Tylko nie zamarznij na kamień! Mocno biło mu serce i trzęsły mu się ręce. ,,Może to tak trzeba, małymi kroczkami" - pomyślał. A potem poczuł się naprawdę zmarznięty, więc znów odpalił Google Maps i zawrócił w stronę domu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki fot. Piotr Kuśmierek JOANNA JAGIEŁŁO autorka powieści dla młodzieży, dorosłych i dzieci, a także wierszy i opowiadań. Ukończyła studia na Wydziale Anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Wykładała językoznawstwo na UW, pracowała jako nauczycielka angielskiego w gimnazjach i liceach, jako dziennikarka współpracująca z czasopismami ,,Perspektywy" oraz ,,Cogito" i redaktorka podręczników do języka angielskiego. Jej debiutancka powieść dla młodzieży Kawa z kardamonem została nominowana do nagrody polskiej sekcji IBBY Książka Roku 2011 i nagrody Donga oraz została wpisana na Listę Skarbów Muzeum Książki Dziecięcej; została przetłumaczona na język ukraiński oraz rosyjski i wydana przez wydawnictwo Urbino we Lwowie podobnie jak inne powieści młodzieżowe (Kawa z kardamonem jest na Ukrainie na liście obowiązkowych lektur szkolnych). Książka zapoczątkowała poczytną ,,Serię kawową", a po niej pojawiły się inne powieści, chętnie czytane i nagradzane. Za Jak ziarnka piasku otrzymała nagrodę polskiej sekcji IBBY ,,Książka roku 2018", powieść została też wpisana na listę White Ravens (Białe Kruki) 2018. Jest trzykrotką laureatką konkursu Astrid Lindgren za Zielone martensy, Urodziny i Tam, gdzie zawracają bociany. Jej największą pasją jest pisanie, ale w wolnym czasie również maluje, gra na gitarze, komponuje i podróżuje. Ma dwie córki - Julkę (ur. 1994), studentkę Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie, i Basię (ur. 2004), licealistkę oraz wnuczkę Różę (ur. 2018). Mieszka w Warszawie. . Ta książka nie powstałaby, gdyby nie rozmowa z pewnym młodym chłopakiem. Kiedy go poznałam, ujęła mnie jego wrażliwość, delikatność, urok. Dopiero później dowiedziałam się, że cierpiał i nadal cierpi ze względu na swoją inność. Oczywiście ta książka to nie jego historia lecz fikcja literacka, ale bez niego mój bohater na pewno by nie zaistniał. To on opowiedział mi o tym, jak źle żyje mu się w jego rodzinnym kraju - Polsce. O poczuciu zaszczucia, ciągłego poniżenia, nietolerancji, ostracyzmie, przemocy. I o ciągłym lęku. Cóż, nie zgodził się na imienną dedykację, nawet na jedną literkę imienia, ,,bo wiesz, będę szukał pracy, to nie wiem, wolałbym nie". To mówi samo za siebie. Ta książka nie powstałaby też, gdyby nie różne kobiece fora, które czytam z wypiekami na twarzy, i w których często pojawiały się historie pod jednym hasłem: ,,okazało się, że mój chłopak jest gejem". Oszuści? Czy może raczej zagubieni mężczyźni próbujący za wszelką cenę ,,być normalni"? Spełnić oczekiwania społeczne? Można powiedzieć, że ta książka na pewno nie mogłaby powstać w społeczeństwie o wysokim wskaźniku akceptacji dla inności, bo tam osoby o innej orientacji nie muszą się kryć, kłamać, podawać się za kogoś innego. I naprawdę żałuję, że ta książka musiała powstać, wolałabym, żeby nie było takiej potrzeby. Chciałabym też móc powiedzieć, że przemoc, której doświadczyła bohaterka mojej książki to coś, co zdarza się niezmiernie rzadko. Ale będę raczej przekonywać, że coś, co ktoś kiedyś nazwał ,,tym piekłem kobiet w moich książkach" to nie fantazja, ani przesada. Że związki toksyczne i przemocowe stają się również udziałem bardzo młodych dziewczyn. I że gwałt to nie tylko coś, co może przydarzyć ci się w ciemnym parku. Dziękuję pierwszym czytelnikom: tacie i Irence za setki poprawek i dobre słowa, całej mojej rodzinie: mojej mamie, moim córkom i mojej wnuczce, po prostu za to, że są i wciąż utrzymują mnie na powierzchni, sprawiając, że moje życie kipi radością i że czuję się ciągle młoda, i dlatego potrafię pisać dla młodych. I Piotrusiowi, za wsparcie i miłość.