- Głupiś, ten łobuz psu by zrobił coś złego! Właź, na to drzewo, prędzej!
Do zmory należały trzy okna, jedno od kuchni i dwa od dwóch pokoi. Żadne z nich nie było zasłonięte. Pawełek błyskawicznie wdrapał się na drzewo, Janeczka zaś równie szybko wlazła na obmurowanie wjazdu do garażu, najmniejszego ruch wewnątrz jednakże nie zdołali dostrzec. Najwyraźniej w świecie nigdzie w domu zmory nie było.
- No i gdzie ona się podziała razem z tą swoją paczką? - rozzłościł się Pawełek. - Przecie wlazła! Kominem wyleciała czy co?!
- Pies - powiedziała Janeczka w natchnieniu. - Prędzej! Chaber ją znajdzie!
Od razu na schodkach wydała polecenie.
- Chaber, gdzie zmora? Szukaj zmory! Szukaj!
Niezawodny pies zrozumiał od razu, słowo „zmora” bezbłędnie kojarzył z właściwą osobą. Bez namysłu ruszył przez hol i po schodach na górę.
- Ha! - szepnął triumfująco Pawełek, podążając za nim jak najciszej, na palcach. - Polazła na strych.! Nic dziwnego, że jej nie było widać przez żadne okno!
- Cicho! - odszepnęła niesłychanie przejęta Janeczka. - Nie trzeszcz tak przeraźliwie!
Na strychu było pusto, ale kłódka zmory wisiała otwarta. Jej właścicielka znajdowała się w swojej części. I bez kłódki zresztą byłoby to wiadomo, o jej obecności bowiem Chaber zawiadomił wyraźnie. Z największymi ostrożnościami Janeczka i Pawełek podkradli się pod same drzwi.
Za drzwiami rozlegały się jakieś ciche, nieesprecy zowane szelesty.
- Co ona robi? - wyszeptał zaintrygowany Pawełek ledwo dosłyszalnie.
- Nie wiem - odszepnęła Janeczka tak samo. - Rozdziera papier z paczki...?
- Dlaczego na strychu?
- A bo ja wiem? Może zgadła, że chcieliśmy ją podejrzeć?
Szelesty ustały. Coś trzasnęło lekko. Nagle rozległo się znajome przeciągłe szurnięcie, Pawełek puknął Janeczkę w łokieć, obydwoje wstrzymali oddech. Szurnięcie powtórzyło się, po nim dały się słyszeć jakieś lekkie trzaski.
- Żeby tylko nie wylazła nagle, bo nas tu pomorduje - szepnął Pawełek niespokojnie.
Z kolei ustały trzaski i znów rozległo się szurnięcie. Siedzący obok dzieci Chaber poderwał się, spojrzał na swoją panią, wydał z siebie jakby cichutkie piśnięcie. Janeczka walnęła w łokieć Pawełka, obydwoje zrozumieli, w mgnieni u oka odskoczyli od drzwi i rzucili się ku schodom. Zdążyli w ostatniej chwili, byli zaledwie w połowie, kiedy nad nimi brzęknął skobel i kłódka.
- Rany, co za pies! - powiedział Pawełek w podziwie, schodząc z pierwszego piętra na parter już znacznie wolniej i spokojniej. - W ogóle nie mielibyśmy życia bez niego. Czym ona tak trzeszczała, sama się zamykała w tym koszu czy co?
- To było inne trzeszczenie - odparła Janeczka w zamyśleniu. - Najpierw szurała koszem, a potem trzeszczała. Całkiem nic z tego nie rozumiem...
Z kuchni wyjrzała bardzo zdziwiona i zaskoczona babcia.
- Jak to, już tu jesteście? Wcale nie widziałam, jak wracaliście! Chodźcie prędko, rozbierajcie się, cos wam powiem...
- Już wiemy, babciu - przerwała Janeczka ponuro, wieszając kurtkę i wchodząc za babcią do kuchni. - Ta zmora poszła na spacer i odebrała swoja paczkę na ulicy.