Myszy i ludzie (twarda)

A mogło być tak pięknie... Czy George i Lennie naprawdę,tak wiele chcieli od życia? Własny kawałek ziemi, który zapewniłby im niezależność, wyżywienie i spokój? Najbardziej zależało im na spokoju,szczególnie George dużo o tym myślał,żeby schować się z Lennym gdzieś,gdzie nikt nie będzie ich zaczepiał, a on sam będzie mógł odetchnąć, od obowiązku ciągłego pilnowania Lenniego. Bo Lennie to chłop jak dąb, siła niedźwiedzia,ale umysł małego dziecka, który pragnie zabawek. Po kilku nieudanych próbach pracy na różnych farmach,z których byli wyganiani, bądź sami uciekali, najczęściej z powodu nieświadomych wybryków Lenniego, trafiają na farmę,gdzie spotykają starego Candyego,który pragnie razem z nimi kupić małą farmę i ma na to odłożoną sporą kwotę pieniędzy. W końcu szczęście uśmiechnęło się do Georga Miltona i Lenniego Smalla. Ich marzenie zaczyna nabierać realnych kształtów. Znacie,to powiedzenie - "chcesz rozśmieszyć Pana Boga,opowiedz mu o swoich planach"? Ja w Boga nie wierzę, ale w przewrotny los jak najbardziej. Chociaż w dzisiejszych czasach podobno, chcieć,to móc i cały Wszechświat pomaga nam w spełnianiu marzeń. Bohaterom "Myszy i ludzie" , ani los, ani Wszechświat nie pomogli, usłyszeli jedynie szyderczy śmiech i odgłos wystrzelonej kuli. Tak wali się świat i upadają marzenia. Trudno się nie Wszyscy się dziwią, dlaczego George nie zostawi Lenniego, który jest głównym źródłem jego nieszczęść? Czemu ciągnie ze sobą tego półgłówka? Wiecie dlaczego? Bo taki Lennie jest lepszy niż samotność, brak obok siebie drugiego bijącego serca,to gorsze od kłopotów,które sprawia duży. Żyją w swoistej symbiozie, którą można nazwać rodzajem przyjaźni. Na tych mężczyzn nikt by nie postawił w wyścigu z szarfą. Od pierwszej kartki czujemy,że ta opowieść źle się skończy,bo dla takich jak oni nie ma happy endu. Możemy ulać parę łez nad ich losem, powkurwiać się na ten niesprawiedliwy świat, krwiożerczy kapitalizm, złodziejskie korporacje. Ale nie poczujemy się lepiej,nic a nic.

Książka nie musi mieć kilkuset stron, by fabuła dawała nam poczucie pełności i kompletności.
Książka nie musi mieć kwiecistych opisów, by oddziaływała na wyobraźnie.
Książka nie musi mieć rozbudowanej fabuły, by poruszyła, wzruszyła i została na długo w pamięci.

Książka może mieć lekko ponad 100 stron i swoją prostotą i dosadnością wywołać w czytelniku wzruszenie.
Książka może wywołać ogrom emocji opisem sytuacji, w której dorosły mężczyzna głaszcze mysz..
Brzmi dziwnie?
Nie dla osoby, która przeczytała "Myszy i Ludzie". Ta książka jest tak ogromnie niepozorna. Z rodzaju tych, gdzie jeden powie "o czym to było? bez sensu..", a drugi będzie ze zbolałym sercem i oczami pełnymi łez odkładał książkę na półkę wiedząc, że kiedyś jeszcze do niej powróci..
Chyba nie muszę Wam mówić, do której grupy ja się zaliczam.

Twórczość Steinbecka jest moim odkryciem roku! Biorę wszystko w ciemno i chcę doświadczać jego stylu, pióra, historii i kreacji bohaterów.

To po prostu Steinbeck.

George i Lennie są przyjaciółmi. Lennie jest lekko opóźniony w rozwoju, ale jest do granic możliwości dobry. George z kolei jest mózgiem duetu i opiekunem Lenniego. Obaj różnią się także fizycznie. George jest drobny, niepozorny, ale sprytny i obrotny. Lennie z kolei jest zwalisty, silny, ale jest też dużym dzieckiem nie zdającym sobie sprawy ze swojej fizyczności. Chłopaki wędrują po Stanach Zjednoczonych w poszukiwaniu pracy, snując codziennie opowieści o wspólnym bogactwie, własnej ziemi, a przede wszystkim stabilności finansowej. Któregoś dnia trafiają na ranczo, które od początku wydaje się podejrzane i od pierwszej nocy George miał obawy co do tego miejsca. Czuł, że tutaj coś złego się wydarzy. I miał rację.

Niestety tutaj na temat fabuły wiele nie można powiedzieć, bo to właściwie nowelka ? ma trochę ponad 100 stron ? i wszystko, co powiem, zepsuje zabawę z czytania. Natomiast jedna istotna rzecz ? ta książka uderza emocjonalnie. Jak to Steinbeck. Umie bardzo dobrze budować postacie i łamać serca czytelników. Powieść powstała w 1937 roku, co nie jest bez znaczenia w tej sytuacji. Czasy Wielkiego Kryzysu odbiły się mocno na Amerykanach, do tego silny segregacjonizm nie pomaga w budowaniu silnej gospodarki. Biedni są wszyscy. Poza tymi, którzy naprawdę mają ogromne pieniądze. George i Lennie mają swój mały rytuał i tak jak my opowiadamy dzieciom bajki na dobranoc, tak George opowiada Lenniemu jak to kiedyś będą mieli ogromny dom, farmę, na której będą hodować króliki, co jest szczególnie ważne dla Lenniego, miłośnika zwierząt. Obaj próbują uczciwie zarabiać na życie i odkładać pieniądze na swoje marzenia.

Ja uwielbiam Steinbecka. To jest wielka literatura amerykańska, którą powinien znać każdy, komu bliskie są te tematy. Największe powieści pisał w latach 30., tak trudnych dla świata. Ówcześni krytycy zarzucali mu sentymentalizm, ale właśnie on spowodował, że te powieści są ponadczasowe. Steinbeck mówi o problemach społecznych (bieda, niepełnosprawność, rasizm, samotność) w normalny, naturalny sposób. Nie szuka dla niczego usprawiedliwienia. Niczego nie koloryzuje. Ale też nie dramatyzuje tych pojęć. Pokazuje, że świat właśnie taki jest.

W Myszach i Ludziach znajdziecie historię przyjaźni, która zaskakuje innych bohaterów (i autor to podkreśla). Znajdziecie opowieść o dwóch chłopakach, którzy mimo problemów wierzą, że świat do nich należy. Nie dzisiaj. Nie jutro. Ale kiedyś. Przecież Ameryka każdemu daje szansę. Znajdziecie ciepło płynące nie tylko od dobrodusznego Lenniego, cudownie naiwnego, ale też pragmatycznego George?a (a może głównie od niego), dla którego Lennie jest najważniejszy na świecie. Który jest jego kompasem. I nie tylko ich. Tam (mimo niewielkich gabarytów książki) jest też kilka postaci drugoplanowych, które mają swoją rolę do odegrania. Ważną rolę.

Czytajcie Steinbecka, bo to kawał historii. Twórca trudnych historii ludzi w wirze wielkich wydarzeń. Mistrz opowiadania o emocjach między wierszami. Polecam!

4.5 gwiazdki i milion wylanych łez na koniec.
Krótka, emocjonująca historia o samotności, przyjaźni i marzeniach trudnych do spełnienia, ale trzymających ludzi przy życiu jak kotwica.
Autor porusza dobitnie ważne społecznie tematy. Choroby psychiczne, rasizm i po prostu trud codziennego życia. Kreacja bohaterów - mistrzostwo. Postać Lenniego chwyta za serce, wraz z Georgem tworzą oni niesamowity obraz przyjaźni, a końcówka każe nam się nad tą relacją jeszcze bardziej zastanowić.
Mnie takie historie zawsze łapią za serce.

Jestem takim śmieciem emocjonalnym, że nie wiem, co piszę, a wszystko we mnie krzyczy, że chcę JUŻ ZARAZ ZA CHWILĘ powiedzieć o tej książce ludziom, choć nie wiem jak, więc...

Lennie patrzy na świat z wrażliwością oraz naiwnością dziecka. Kocha głaskać wszystko, co miękkie, najchętniej małe myszki, ale giną one pod ciężarem jego wielkich dłoni. Marzy o gospodarstwie, w którym mógłby doglądać królików, a niektórzy ludzie napawają go lękiem, choć jest od nich większy i silniejszy. W oczach innych jest ?przygłupem", ale George widzi w nim przyjaciela, z którym łączy go trudna relacja. Mężczyzna wie, że jego życie byłoby prostsze, gdyby był sam i nie raz wścieka się przez problemy, których przysparza im Lennie, a jednak trwa przy jego boku. Opiekuje się nim tak, jak umie i to z nim podróżuje za pracą po stanach pogrążonych w Wielkim Kryzysie.

Śledząc wycinek z ich życia stajemy się świadkami rasizmu i nierówności społecznej. Ludzie, którzy chodzą od gospodarstwa do gospodarstwa w poszukiwaniu pracy, zarabiają przez miesiąc, a po tym czasie niemalże wszystkie pieniądze wydają na alkohol i domy publiczne. Czują się przytłoczeni, chcą żyć pięknymi marzeniami, ale ich spełnienie zdaje się być poza zasięgiem ich rąk. Jest w tym samotność, zgryzota i pogodzenie z losem, ale też zaufanie, proste przyjemności i siła marzeń.

Zamknęłam książkę z łzami w oczach i przytuliłam ją do serca, bo tyle w niej było piękna i bólu. Steinbeck potrzebował niewiele ponad sto stron, by zniszczyć moje serce i zmusić mój mózg do wysiłku, by mieć pewność, że jak najmniej mi umknie. A to w towarzystwie opisów natury i ciągłego widma zagrożenia. Jestem zachwycona. Oczarowana. Załamana. Chciałabym powiedzieć więcej, ale przy minipowieściach każdy dodatkowy szczegół staje się już spoilerem. Dlatego skupmy się na jednym ? Steinbeck to WIELKI pisarz i pragnę poznać wszystko, co nam po sobie zostawił. Czytajcie.

przekł. Zbigniew Batko