Dawca przysięgi I

yj­skim monar­chą. - Co by powie­dział twój ojciec, gdyby usły­szał, że tak mówisz? - Pew­nie uda­łoby mi się spra­wić, by zro­zu­miał. Inte­re­so­wało go jego dzie­dzic­two. Stwo­rze­nie cze­goś, co prze­trwa wiele poko­leń. Cele miał szla­chetne, ale cóż, nasze kró­le­stwo trudno utrzy­mać. Król rzą­dzący ogniem i mie­czem łatwo może utra­cić wszystko, kiedy osłab­nie. Porów­naj to z azir­skim sys­te­mem, w któ­rym zły Pierw­szy nie jest w sta­nie samo­dziel­nie osła­bić ich rządu. - A dobry nie może osią­gnąć zbyt wiele. - Dali­nar uniósł dłoń, by powstrzy­mać dal­szą dys­ku­sję. - Rozu­miem, co mówisz. Ale dostrze­gam szla­chet­ność w sta­rym spo­so­bie rzą­dze­nia. - Po zapo­zna­niu się ze źró­dłami histo­rycz­nymi sądzę, że szla­chet­ność, którą sobie wyobra­żasz, jest wytwo­rem opo­wie­ści o żyją­cych w daw­nych dniach, ale owi żyjący rzadko byli nią obda­rzeni. Żywoty tam­tych kró­lów były krót­kie i bru­talne. Nie­ważne. Kiedy zwy­cię­żymy w tej woj­nie, spo­dzie­wam się, że będę miała całe dzie­się­cio­le­cia, by cię prze­ko­nać. Niech Kelek się nad nim uli­tuje. Dali­nar nalał sobie wię­cej poma­rań­czo­wego wina. - Zasta­no­wię się nad tym, co powie­dzia­łeś o swo­ich mocach, i zoba­czę, czy uda mi się udzie­lić ci jakich­kol­wiek rad na temat dal­szego postę­po­wa­nia - stwier­dziła Jasnah. - Na razie, wuju, wiedz, że ufam two­jemu osą­dowi w tej kwe­stii i wesprę Norkę, jeśli posta­no­wisz odgry­wać mniej­szą rolę w pla­no­wa­niu dzia­łań wojen­nych. Masz rację, a ja popeł­ni­łam błąd, że wąt­pi­łam. - Wąt­pie­nie ni­gdy nie jest błę­dem. Ty mnie tego nauczy­łaś. Z sym­pa­tią pokle­pała go po ramie­niu, po czym ode­szła, by przyj­rzeć się mapom na stole, na któ­rych Norka robił notatki. Tref­niś został i uśmiech­nął się do Dali­nara. - Zga­dzam się z nią - szep­nął. - A w kwe­stii monar­chó musisz wie­dzieć... oso­bi­ście uwa­żam cię za ujmu­ją­cego despotę. Jesteś tak sym­pa­tyczny, że nie­mal nie czuję prze­ra­że­nia na myśl, że żyję wśród ludzi goto­wych powie­rzyć jed­nemu czło­wie­kowi nie­mal abso­lutną wła­dzę nad życiem setek tysię jed­no­cze­śnie cał­ko­wi­cie igno­ru­jąc sto­sowne mecha­ni­zmy ogra­ni­cza­jące jego poten­cjalną chci­wość, zazdrość albo ambi­cję. - Naprawdę musia­łeś przy­być tu z nami, Tref­ni­siu? - Dali­nar urwał, po czym pokrę­cił głową. - O co cho­dzi? - Nie­ważne. Gdy­bym powie­dział cokol­wiek, dał­bym ci tylko wię­cej kamieni, któ­rymi mógł­byś we mnie rzu­cać. - A podobno jesteś tępy. - Tref­niś wyszcze­rzył zęby. - Ale czy ja kie­dyś z cie­bie szy­dzi­łem? - Przez cały czas, Tref­ni­siu. Szy­dzisz ze wszyst­kich. - Naprawdę? Naprawdę? - Postu­kał się w brodę. - Zosta­łem zatrud­niony jako Tref­niś kró­lo­wej, a ona spo­dziewa się, że zapew­nię jej wyłącz­nie naj­lep­sze szy­der­stwa, w jej imie­niu. Muszę być ostrożny i nie roz­da­wać ich za darmo. Po co kupo­wać krowę i tak dalej. Dali­nar zmarsz­czył czoło. - Co to jest krowa? - Duża, soczy­sta, sma­ko­wita. Szkoda, że nie mogę na­dal ich jeść. W tych oko­li­cach chyba ich nie macie, co uwa­żam za zadzi­wia­jące, bo jestem pewien, że wśród przod­ków Sade­asa była jakaś. Może dzia­dek od strony ojca. Obser­wuj arcy­ksią­żąt. Z całą pew­no­ścią doj­dzie do pokazu. - Odszedł, by zająć zwy­cza­jowe miej­sce obok Jasnah. Obser­wo­wać arcy­ksią­żąt? Co to zna­czyło? W więk­szo­ści oka­zali się uży­teczni. Ala­dar wciąż potwier­dzał zaufa­nie, jakie pokła­dał w nim Dali­nar, został więc wysłany, by nad­zo­ro­wać odwrót z Ale­th­karu. Hatham się pod­po­rząd­ko­wał i Dali­nar pole­cił mu nad­zo­ro­wać łań­cuch dostaw z Azi­miru. Bethab udo­wod­nił swoją przy­dat­ność jako amba­sa­dor w Thay­len - cóż, to jego żona była przy­datna, ale oboje oka­zali się poży­teczni. Roion zgi­nął z hono­rem, a jego syn został sta­ran­nie wybrany, by nie spra­wiać kło­po­tów. Ostat­nimi czasy nawet Seba­rial odgry­wał pewną rolę. Z Dali­na­rem w Emulu prze­by­wał obec­nie jeden arcy­książę. Ruthar. Dali­nar sku­pił się na krzep­kim, bro­da­tym męż­czyź­nie. Był naj­gor­szym z tych, któ­rzy pozo­stali - uwa­żał się za żoł­nie­rza, ale w życiu nie wło­żył porząd­nego mun­duru. Tego dnia trzy­mał się bli­sko dru­giego końca baru, przy moc­nych winach. Przy­naj­mniej nauczył się, by nie zaprze­czać sło­wom Dali­nara przed innymi monar­chami. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki