Mroczniej

WTOREK, 7 CZERWCA 2011



Pieprzymy się. Ostro. Przy drzwiach do łazienki. Jest moja. Wchodzę w nią, raz za razem. Napawam się nią: jej dotykiem, jej zapachem, jej smakiem. Zaciskam pięść na jej włosach, żeby nie mogła się poruszyć. Trzymam ją za tyłek, nogami oplata mnie w pasie. Nie może się poruszyć; przygważdżam ją. Owija się wokół mnie jak jedwab. Szarpie mnie za włosy. O tak. Jestem w domu. Tu właśnie pragnę być... w niej.

Ona. Jest. Moja. Już niemal dochodzi, zaciska wokół mnie mięśnie, głowę odrzuca do tyłu. No, dalej, zrób to dla mnie. Krzyczy, a ja idę w jej ślady... och tak, moja słodka, najsłodsza Anastasio. Uśmiecha się sennie, zaspokojona - i taka seksowna. Staje i spogląda na mnie, z tym wesołym uśmieszkiem na ustach, nagle odpycha mnie i cofa się bez słowa. Chwytam ją i jesteśmy w pokoju zabaw. Przytrzymuję ją na ławce. Unoszę w ręce pejcz, żeby wymierzyć jej karę... ale ona znika. Stoi przy drzwiach i coraz bardziej się oddala. Drzwi znikają, ale ona nie przestaje. Wyciąga do mnie błagalnie ręce. Chodź ze mną, szepcze, ale wciąż się cofa, coraz bardziej niewyraźna... znika... nie widzę jej... odeszła. Nie! - krzyczę. Nie! Ale nie mogę dobyć głosu. Jestem niemy. Niemy... znowu.



Budzę się oszołomiony.

Cholera - to był sen. Kolejny wyrazisty sen.



  Tym razem jednak inny.

  Cholera.! Cały lepię się od potu. Przez chwilę czuję ten dawno zapomniany, ale jakże znajomy strach i podniecenie - jednak nie jestem już własnością Eleny.

  Przenajświętszy Jezu. Ostatni raz mi się to przydarzyło, kiedy miałem ile? Piętnaście? Szesnaście lat?

  Leżę w ciemnościach, czując do siebie obrzydzenie. Ściągam podkoszulek i wycieram się. Wszędzie jest pełno spermy. Uśmiecham się do siebie, mimo tępego bólu straty. Ten erotyczny sen wart był tego. Za to reszta... kurwa mać. Obracam się i zasypiam znowu.



Poszedł sobie. Mamusia siedzi na kanapie. Jest bardzo spokojna. Wpatruje się w ścianę i od czasu do czasu mruga. Stoję przed nią, ale ona mnie nie widzi. Macham do niej i już mnie widzi, ale mnie odgania. Nie, Robaczku, nie teraz. On robi mamusi krzywdę. Mnie też. Nienawidzę go. Jestem na niego taki wściekły. Najlepiej jest, kiedy mamusia i ja jesteśmy sami. Wtedy jest moja. Moja mamusia. Brzuszek mnie boli. Znowu jest głodny. Jestem w kuchni i szukam jakichś ciastek. Przysuwam krzesło do szafek i wdrapuję się na nie. Znajduję pudełko krakersów. Nic innego nie ma. Siadam na krześle i otwieram pudełko. W środku są tylko dwa krakersy. Zjadam je. Są smaczne. Słyszę go. Wrócił. Zeskakuję, biegnę do swojego pokoju i wdrapuję się do łóżka. Udaję, że śpię. Trąca mnie palcem. Nie ruszaj się stąd, mały gnojku. Teraz zerżnę tę twoją matkę dziwkę. Dzisiaj nie chcę już oglądać twojej paskudnej mordy. Rozumiesz? Nie odpowiadam, więc uderza mnie w twarz. Albo cię poprzypalam, ty maty fiutku. Nie. Nie. Nie lubię tego. Nie lubię, kiedy mnie przypala. To boli. Rozumiesz, debilu? Wiem, że chce, żebym się rozpłakał. To trudne. Nie mogę nawet pisnąć. Uderza mnie pięścią...



  Znowu budzę się gwałtownie i leżę w bladym świetle świtu, ciężko dysząc. Czekam, aż serce mi się uspokoi, i próbuję przełknąć kwaśny smak bólu w ustach.

  Ona cię przed tym uratowała, Grey.

  Kiedy była z tobą, nie przeżywałeś wciąż od nowa bólu tamtych wspomnień. Czemu pozwoliłeś jej odejść?

  Patrzę na budzik: 5:15. Pora iść pobiegać.



JEJ BUDYNEK WYGLĄDA ponuro, wciąż pogrążony w cieniu, niemuśnięty wczesnoporannym słońcem. Pasuje do mojego nastroju. W oknach jej mieszkania jest ciemno, ale zasłony w pokoju, któremu przyglądałem się wcześniej, są zaciągnięte. To musi być jej pokój.

  Mam w Bogu nadzieję, że śpi tam sama. Wyobrażam ją sobie zwiniętą na białym metalowym łóżku, malutką kulkę Any. Czy śni o mnie? Czy ma koszmary ze mną? Czy już o mnie zapomniała?

  Nigdy nie czułem się taki nieszczęśliwy, nawet jako nastolatek. Może kiedy stałem się Greyem... Sięgam pamięcią wstecz. Nie, nie - nie na jawie. Tego już za wiele. Z kapturem naciągniętym na głowę, oparty o kamienną ścianę kryję się w bramie budynku naprzeciwko. Straszna myśl przychodzi mi do głowy, że stoję tak za tydzień, za miesiąc... za rok? Obserwuję, czekam, byle tylko choć przelotnie ujrzeć dziewczynę, która kiedyś była moja. Co za udręka. Stałem się tym, co mi zawsze zarzucała - prześladowcą.

  Nie mogę tak dalej. Muszę ją zobaczyć. Przekonać się, że nic jej nie jest. Muszę wymazać z pamięci ten obraz, kiedy widziałem ją po raz ostatni: zranioną, upokorzoną, pokonaną... i odchodzącą ode mnie.

Muszę coś wymyślić.

(…)