Mroczna wieża Tom 5 Wilki z Calla

Siłą (dla niektórych też słabością) cyklu Mroczna Wieża jest jego różnorodność. Autor pisał ten cykl latami, rezygnował, rozpoczynał na nowo, przeredagowywał. Każda książka ma swój urok i każda jest inna, różnią się nawet stylem pisania, w miarę tego jak pióro Stephena Kinga nabierało wprawy. "Wilki z Calla" to kolejna gra konwencjami, tak dobrze przemielonymi przez wyobraźnię pisarza, że książka jawi się nam niezwykle świeżo. Dla mnie jest to najlepsza część cyklu. Historia zamyka się tutaj w wiosce sezonowo najeżdżanej przez tajemnicze wilki. W zamkniętej przestrzeni poznajemy aktorów widowiska, a nasi bohaterowie zażywają ostatniego prawdziwego wytchnienia przed tym, co czeka ich później (kolejne dwa tomy, oraz ostatnie sceny omawianego). Dla mnie też "Wilki z Calla" są takim wytchnieniem w czytaniu całej sagi. Zbliża się niebezpieczeństwo, a jednocześnie Roland może odnaleźć trochę normalności w ramionach kobiety. Jake odnajdzie choć na chwilę zapomniane dzieciństwo, a Susannah (choć zaczynają się kłopoty) i Eddie moment szczęścia małżeńskiego. Jednak nie będzie tu sielanki, a koniec jest naprawdę dramatyczny.

To już 5 tom Mrocznej Wieży z 7. Roland wraz z przyjaciółmi zostają poproszeni o pomoc w walce z wilkami które nękają mieszkańców wioski Calla Bryn Sturgis. Rewolwerowiec zgadza się i tym samym sposobem przerywa podróż do Wieży. Aby uchronić dzieci Roland, Edie, Susannah i Jacke oraz w pewnym sensie Ej, uczą mieszkańców walczyć aby chronić swoje dzieci.
Susannah dowiaduje sie o istnieniu Mii, Ronald musi przezwyciężyć reumatyzm. Susannah oraz Jacke zdobywają nową umiejętność dość przydatną w dalszych losach. Ten tom zawiera bardzo dużo wątków akcji i jest dużo więcej dialogów. Piąty tom Mrocznej Wieży wciąga jeszcze bardziej czytelnika niż jakiś nałóg. Tak więc zasługuje na ocenę co najmniej 9,5 na 10.
Gorąco polecam i zachęcam do czytania Mrocznej Wieży i nie tylko.