Mów do mnie

Ja wiem, że to czytadło i wiem, że w dodatku babskie. (choć tu mam pewne wątpliwości, czy aby na pewno) Wiem również, że nie jest to może najbardziej ambitna literatura na świecie. Ale powiem Wam, że nie bardzo się tym przejmuję. Przyjemność z czytania tej książki miałam ogromną i uważam, że nawet Ci, których naklejka na okładce o treści "Kobiety to czytają" w jakikolwiek sposób zniechęca, powinni spróbować.
Eric Parrish jest psychiatrą, który oprócz prywatnej praktyki jest również ordynatorem szpitala na przedmieściach Filadelfii. Prowadzi udane życie z żoną i córeczką, którą kocha nad życie. Jego życie zawodowe jest pasmem sukcesów. Do czasu. Pewnego dnia wszystko wali się Ericowi na głowę. Od naszego bohatera odchodzi żona zabierając ze sobą dziecko. Wprawdzie początkowo wydaje się, że opiekować się będą małą wspólnie, ale szybko okazuje się, że ze strony matki nie wszystko odbywa się uczciwie. Podobnie w życiu zawodowym wskutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności Eric spada z piedestału na samo dno. Cóż, na pierwszy rzut oka niewiele pozostało z dotychczasowego życia Erica. Na szczęście nasz bohater nie poddaje się i uparcie dąży do odzyskania tego wszystkiego, co utracił.
Cóż, to był jedyny moment powieści, kiedy czytałam z lekkim niesmakiem. Dlaczego? Otóż nasz bohater niczym feniks wstał z popiołów i z ogromnym zaangażowaniem rzucił się w wir prac i działań mających na celu przywrócenie swojego życia do stanu poprzedniego. Niestety - dla mnie naciągane. Nie znam ludzi, którzy mają tyle samozaparcia i siły w sobie, aby tak szybko pozbierać się po tylu klęskach. Kiedy jednak przebrnęłam przez ten moment, powieść ponownie zaczęła mnie wciągać, aby na samym końcu wystrzelić z armaty. Zakończenie jest przemyślane od samego początku, intryga tkana jest od pierwszych stron; delikatnie, ale stanowczo. Wszystkie zdarzenia, które do tej pory wydawały się czytelnikowi niezwiązane ze sobą, nagle wskakują na swoje miejsce. Świetna sprawa.
Obok perypetii Erica mamy w książce sporo wątków pobocznych, równie wciągających jak wątek główny i oczywiście przeplatających się z losami głównego bohatera. Max Jakubowski, który po utracie ukochanej babci nie może poradzić sobie z rozpaczą i wpada w odmęty własnej psychiki. Codzienność szpitala i oddziału prowadzonego przez Erica Parrisha... to wszystko kręci się wkoło siebie tworząc ciekawą i wciągającą mieszankę, gotową do podania czytelnikowi.
Dodam jeszcze, że powieść jest przepełniona wieloma szczegółami z zakresu psychologii i psychiatrii. Właściwie od samego początku widać, że autorka przygotowała się do tematu i nie ma tu nic przypadkowego. Z wielką przyjemnością, a zarazem przerażeniem śledziłam losy Maxa, który był bardzo inteligentnym chłopcem cierpiącym jednoczesne na nerwicę natręctw. To niesamowite, jak niezbadana jest ludzka psychika i z jakimi zachowaniami człowiek musi się zmierzyć.
Proza Lisy Scottoline zajmuje w mojej biblioteczce bardzo zaszczytne miejsce, a lektura "Mów do mnie" upewniła mnie w przekonaniu, że autorka w pełni na to miejsce zasłużyła.

"Nie jestem złą osobą, to tylko myśli. Nie muszę ich realizować."

Świetny thriller psychologiczny, doskonale skonstruowany, fantastycznie zaprezentowany, nie tylko dostarcza znakomitej rozrywki, ale również skłania do przemyśleń. Nietuzinkowe postaci, intrygująca fabuła z dreszczykiem, mnogość prawdopodobnych kierunków zmierzania akcji, ciekawa zabawa w ich przypuszczanie i budowanie kolejnych domysłów. Atrakcyjny styl narracji, przykuwający uwagę czytelnika, rozbudzający emocje, coraz silniej wciągający w zaskakujące wydarzenia i niespodziewane zwroty akcji. Powieść czyta się wyśmienicie, początkowo spokojna akcja nieco nas zwodzi, jednak w miarę pojawiania się kolejnych niewiadomych i tajemnic, spirala zdarzeń i okoliczności silnie nakręca się. Udało mi się przewidzieć tylko niektóre wyjaśnienia i powiązania wątków. Bardzo interesująca historia, z morderstwem w tle oraz potęgującym się uczuciem osaczenia i prześladowania.

Eric Parrish, ordynator psychiatrii filadelfijskiej kliniki, cieszy się dużym szacunkiem wśród pacjentów i podległych mu pracowników. Udało mu się stworzyć prężnie działający oddział pomagający ludziom z zaburzeniami osobowości. Doświadczenia Erica z depresją lękową wzmocniły jego empatię w stosunku do chorych. Pewnego dnia poznaje umierającą na raka starszą panią Virginię Teichner, usilnie proszącą go, aby objął leczeniem psychiatrycznym jej siedemnastoletniego wnuka Maxa Jakubowskiego. Chłopak jest niezwykle związany emocjonalnie z babcią, podczas gdy jego relacje z matką można określić jako patologiczne. Niezwykle inteligentny, cierpi na nerwicę natręctw, ma obsesyjno-kompulsywne zaburzenia, dręczą go koszmarne lęki. Dlaczego Max wywoła wielkie zamieszanie w życiu Parrisha? Z jakimi niebezpiecznymi wyzwaniami przyjdzie zmierzyć się Ericowi prywatnie i zawodowo? Skąd nagle spotyka go tak wiele zaskakujących i nieprzyjemnych sytuacji? Autorka niesamowicie szczegółowo przygotowała się do osadzenia fabuły na socjopatycznych zachowaniach, dylematach i problemach związanych z ich diagnozowaniem i leczeniem, etyką zawodową psychiatrów i prawem do zachowania informacji uzyskanych podczas rozmów z pacjentami, odpowiedzialności za swoje decyzje i czyny. To wzmacnia intensywność odbierania książki i pozostawia z uczuciem przeżycia satysfakcjonującej przygody czytelniczej.

Psychiatra Eric Parrish cieszy się wielkim uznaniem wśród pacjentów i kocha swoją pracę z całego serca. Sam zmagał się niegdyś w problemami natury psychicznej i wie, że niełatwo poradzić sobie z tego typu dolegliwościami. Kiedy trafia do niego zagubiony Max, doktor zaczyna się angażować bardziej niż powinien, co prowadzi go do nieprzewidzianych konsekwencji. Czy uda mu się wyjść z kłopotów i obronić dobre imię?

?Każdy z jego kolegów ma jakieś mniejsze lub większe problemy. Nie zostaję się psychiatrą bez powodu?.

Powieść ta znacząco odbiega od większości książek klubowych. Główny bohater, zajmujący się psychiatrią i jego miejsce pracy składają się na specyficzny klimat, który bardzo ciężko określić by było innym słowem. Od pierwszych stron czułam ciarki na plecach i swego rodzaju niepewność, wiążącą się z częstym niekorzystnym przedstawianiem osób chorych psychicznie i zakładów, które zajmują się ich leczeniem. Niewątpliwie to jeden elementów najbardziej magnetyzujących. Bardzo się cieszę, że autorka podjęła się tego tematu, ukazując z jednej strony trud bycia psychiatrą i pomagania chorym, którzy często mogą stanowić realne zagrożenie dla innych, a z drugiej natomiast psychikę chorego. Poradziła sobie z tym naprawdę znakomicie.

?Moja inność była dla mnie widoczna już od początku. Matka także zdawała sobie z niej sprawę, dlatego utrzymywała dystans. Patrzyła na mnie z lękiem . Potrafiła wyczytać prawdę z mojego spojrzenia. Wiedziała, kim jestem?.

Prawdziwe bum nastąpiło mniej więcej w połowie tej historii. Nagła zmiana kierunku akcji i skierowanie wątków na bardziej kryminalno- sensacyjne tory. To był dla mnie strzał w dziesiątkę. Tajemniczy, mrożący krew w żyłach klimat, kolejne tajemnice, nowi podejrzani- wyborna zabawa dla czytelników lubujących się w nieco mroczniejszych i bardziej zagadkowych klimatach. Z pewnością nie można tej książki zaliczyć do typowych kryminałów, ale wprowadzenie takiego wątku nadało powieści oryginalny charakter, nietypowy dla książek skierowanych do kobiet.

Książkowi bohaterzy to ludzie tacy jak my- z pasjami i problemami, próbujący korzystnie połączyć życie zawodowe z prywatnym. Postać pierwszoplanowa, doktor Eric Parrish wzbudził moja sympatię i zaufanie, choć miejscami ciężko było mi zgodzić się ze słusznością jego decyzji. Kwestie, na których skupia się bowiem Scottoline, nieraz nas zastanowią i doprowadzą do refleksji oraz pytań, jak zachowalibyśmy się nie miejscu bohaterów.

W tej książce nie mogło zabraknąć skomplikowanych relacji rodzinnych, będących dobrym tłem dla głównego wątku. Podoba mi się, że główny bohater tym razem jest mężczyzną, a rozwój wypadków obserwujemy z jego perspektywy, w końcu nie tylko kobietom zależy na dzieciach i rodzinie. Oni także mają serce i uczucia.

Przyznam szczerze, że ciężko mi było nie podchodzić do tej książki z dystansem, w związku z poprzednim, niespecjalnie udanym spotkaniem z twórczością Lisy Scottoline. Fakt, że dałam jej szansę wynika przede wszystkim z tego, że książka ta zasłużyła na swoje miejsce w klubie ?Kobiety to czytają?, a z doświadczenia wiem, że klubowe powieści to właściwie same hity. Mimo obaw trafiłam na prawdziwy skarb. Książkę, która zaintrygowała mnie od początku i sprawiła, że zaczęłam czuć złość, kiedy musiałam tak po prostu ją odłożyć i pójść do pracy. Szczerze polecam.