Misja Ambasadora (twarda)

unk­cie. So­nea prze­ło­ży­ła kosz z prze­ście­ra­dła­mi na dru­gie bio­dro i na­cią­gnę­ła kap­tur płasz­cza głę­biej na twarz. Mimo że pa­da­ło, a pa­nu­ją­cy w po­wie­trzu chłód prze­po­wia­dał jesz­cze gor­szą po­go­dę, była bar­dzo za­do­wo­lo­na. Może za ja­kiś czas znu­dzi się jej prze­mie­rza­nie mia­sta w prze­bra­niu, na ra­zie jed­nak de­lek­to­wa­ła się wol­no­ścią, jaką da­wał jej ko­stium. Nie­da­le­ko lecz­ni­cy znaj­do­wał się warsz­tat pra­czy, gdzie zaj­mo­wa­no się więk­szo­ścią rze­czy z lecz­ni­cy. Już dość daw­no za­war­ła tę umo­wę z wła­ści­cie­lem, a od tego cza­su pral­nia kil­ka­krot­nie prze­cho­dzi­ła z rąk do rąk. Pra­nie za­wsze za­no­si­li po­moc­ni­cy z lecz­ni­cy, dla­te­go mało praw­do­po­dob­ne było, że ktoś ją tam roz­po­zna - chy­ba że le­czy­ła któ­rąś z na­po­tka­nych tam osób lub ich ro­dzin. Po­chy­li­ła się, wcho­dząc przez otwar­te drzwi, i szyb­ko po­sta­wi­ła kosz. Nie mu­sia­ła z ni­kim roz­ma­wiać, a pra­cow­ni­cy byli przy­zwy­cza­je­ni do po­śpie­chu u klien­tów z lecz­ni­cy. Obok znaj­do­wał się sklep ze sło­dy­cza­mi. So­nea wśli­zgnę­ła się do nie­go. Ku­pi­ła pacz­kę drop­sów o sma­ku owo­ców pa­chi i wy­po­wie­dzia­ła ha­sło. Sto­ją­ca za ladą ko­bie­ta w śred­nim wie­ku wska­za­ła jej drzwi do wą­skie­go przej­ścia. Kil­ka kro­ków da­lej za­pu­ka­ła do ko­lej­nych drzwi. Licz­ba stuk­nięć zo­sta­ła uzgod­nio­na kil­ka ty­go­dni wcze­śniej. Usły­sza­ła od­zew i we­szła do ma­łe­go po­ko­ju prze­dzie­lo­ne­go wą­skim biur­kiem. - Wi­taj. Ba­rył­ko­wa­ty męż­czy­zna wstał i ukło­nił się jej, naj­le­piej jak po­tra­fił w tak ma­łym po­miesz­cze­niu. - Ocze­ku­ją cię. So­nea ski­nę­ła gło­wą i po­de­szła do bocz­nych drzwi - mu­sia­ła umie­jęt­nie omi­nąć biur­ko, żeby do nich do­trzeć. Otwarł­szy je za po­mo­cą ma­gii, we­szła na scho­dy i za­mknę­ła za sobą drzwi, do­dat­ko­wo za­bez­pie­cza­jąc je ma­gicz­ną ba­rie­rą. Męż­czy­zna, któ­re­go za­sta­ła w po­ko­iku, pra­co­wał dla Ceryego. O ile było jej wia­do­mo, był mę­żem ko­bie­ty ze skle­pu ze sło­dy­cza­mi i zaj­mo­wał się ścią­ga­niem dłu­gów. Zszedł­szy wą­ski­mi scho­da­mi, So­nea we­szła do nie­wie­le więk­sze­go po­miesz­cze­nia, w któ­rym sta­ły tyl­ko dwa krze­sła. Na jed­nym sie­dział Cery, Gol i Anyi sta­li obok dru­gie­go, któ­re po­zo­sta­ło pu­ste. So­nea zdję­ła kap­tur i uśmiech­nę­ła się do sta­re­go przy­ja­cie­la i jego ochro­nia­rzy. - Cery. Gol. Anyi. Jak się ma­cie? Z cze­go się cie­szysz, Cery? Cery za­chi­cho­tał. - Za­wsze miło zo­ba­czyć cię w czymś in­nym niż te czar­ne sza­ty. Zi­gno­ro­wa­ła go i spoj­rza­ła na Anyi i Gola. Obo­je wzru­szy­li ra­mio­na­mi. Wy­glą­da­li na lek­ko zmar­z­nię­tych. W po­ko­ju pa­no­wał chłód. Za­czerp­nę­ła odro­bi­nę ma­gii i prze­kształ­ci­ła ją w cie­pło. Obo­je zmarsz­czy­li brwi, ro­zej­rze­li się i w za­my­śle­niu spoj­rze­li na So­neę. Ta zaś uśmiech­nę­ła się i usia­dła. - Mam na­dzie­ję, że masz ja­kieś po­my­sły na pod­pusz­cze­nie Skel­li­na, żeby ujaw­nił, jak da­le­ko jest od Imar­di­nu - po­wie­dzia­ła, pa­trząc na Ceryego. - Bo ja nie mam. Po­krę­cił gło­wą. - Żad­nych, któ­re nie wy­ma­ga­ły­by kon­tak­tu z ludź­mi, któ­rym nie mogę ufać, albo któ­re nie na­ra­ża­ły­by ży­cia zbyt wie­lu osób. Stra­ci­łem za dużo sprzy­mie­rzeń­ców. Na­wet moi sta­li part­ne­rzy w in­te­re­sach wy­ko­rzy­stu­ją moje kło­po­ty. Gol do­stał kil­ka ofert pra­cy. - Ja też - po­wie­dzia­ła Anyi. - Dziś po po­łu­dniu. Wła­ści­wie pod­su­nę­ło mi to pe­wien po­mysł. Wszy­scy od­wró­ci­li się w jej stro­nę. Cór­ka Ceryego wy­glą­da­ła zbyt mło­do jak na ochro­nia­rza. Jed­nak w dzi­siej­szych cza­sach koń­czą­cy na­ukę no­wi­cju­sze za­zwy­czaj wy­glą­da­li, zda­niem So­nei, zbyt mło­do, by trak­to­wać ich jak od­po­wie­dzial­nych do­ro­słych. - Mów - od­parł Cery. - A gdy­bym przy­ję­ła taką pro­po­zy­cję? - po­wie­dzia­ła z bły­skiem w oku Anyi. - Gdy­bym na przy­kład uda­wa­ła, że mam dość pra­cy dla cie­bie i że po­sta­no­wi­łam nie pra­co­wać dla mniej wpły­wo­wych Zło­dziei w mie­ście? Mo­gła­bym przy­jąć pra­cę i być two­im szpie­giem. Cery wpa­try­wał się w cór­kę. Jego twarz ani drgnę­ła, ale So­nea do­strze­gła sub­tel­ne zmia­ny w