Miłość i śmierć Krzysztofa Kamila (twarda)

O wielu poetach i ich utworach bardzo często po raz pierwszy dowiadujemy się z lekcji języka polskiego. Wielu z nas (w tym i ja) Baczyńskiego poznało dzięki tym właśnie lekcjom, analizując "Elegię o... [chłopcu polskim]", "Deszcze", "Białą magię", "Pokolenie". Czy jednak okrojona szkolnym programem analiza wierszy jest w stanie powiedzieć nam o poecie coś więcej, niż tylko to, co znajdziemy o nim w podręcznikowej notce biograficznej? Jasne, że nie. Zwłaszcza, gdy poetą tym jest Krzysztof Kamil Baczyński, wybitny przedstawiciel Pokolenia Kolumbów, wiecznie młody, żyjący zaledwie 23 lata mieszkaniec okupowanej Warszawy, którego strasznie krótkie życie usiane było wieloma niewiadomymi.
Dla mnie Baczyński to poeta wszechczasów, mistrz nad mistrze, z którego twórczością spędziłem samotnie setki godzin poza szkołą. Gdy dawno, dawno temu jedno z pierwszych wydań ?"Miłości i śmierci Krzysztofa Kamila" trafiło w moje ręce, tuliłem je jak dziecko, ledwie panując nad rozkołatanym sercem, jakże spragnionym i głodnym wiedzy o młodym poecie. Co ciekawe, książka ta z początku nie miała być książką. Wiesław Budzyński, zafascynowany życiem Baczyńskiego, od roku 1979 spisywał relacje wielu osób, których drogi w choć najmniejszym stopniu zetknęły się z losami Krzysztofa. Ogrom zebranych materiałów, a także sprzeczność wielu relacji, zaskoczył samego autora, który z tropicielskim nosem wbitym w podłogę uznał biografię Baczyńskiego za wartą szczegółowszego zbadania i godną publikacji. W efekcie powstał, kilka razy uzupełniany, ponad 300-stronicowy zbiór wspomnień, rozkładający życie Krzysztofa Kamila na czynniki pierwsze. Dla kogoś, kto jak ja uwielbia poezję Baczyńskiego, taki zbiór jest bezcenny. Prowadzony przez Wiesława Budzyńskiego i jego rozmówców przez życie poety wzruszyłem się nie raz. Prócz faktów typowo historycznych znajdziemy tu bowiem wiele intymnych szczegółów, nostalgicznych dygresji oraz chwytających za serce czarno-białych fotografii, przedstawiających dom Baczyńskiego, Jego żonę, rodziców, tablicę nagrobną, budynek Jego szkoły, skan aktu chrztu. I nade wszystko - rysunki oraz rękopisy Jego wierszy. Spojrzeć na nie, dotknąć ich - to dla mnie wciąż przeżycie wręcz nieziemskie, pełne wzruszenia, przywołujące w pamięci obraz 23-letniego blondyna, przedwcześnie i brutalnie skreślonego z listy żywych pociskiem niemieckiego snajpera.
"Miłość i śmierć Krzysztofa Kamila" to podróż po zgliszczach okupowanej Warszawy, podróż po okruchach utraconej młodości, po niespełnionych marzeniach, po śmiertelnie rannym poetyckim geniuszu, ale z wiecznie żywą nadzieją u boku. Książkę tę trzymam na półce tuż obok tomiku poezji Baczyńskiego. I chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło się tak, bym mógł na nią spojrzeć choćby bez chwili zadumy.
:(

Krzysztof Kamil Baczyński. Niewielki blondynek z pofalowanymi włosami, w którym prócz woli walki o ojczyznę drzemała poezja. Poezja piękna, którą pisał w każdym miejscu. Poezja do bólu prawdziwa, przypominająca o tym, w jakich czasach przyszło mu żyć.
Nie mogłam przejść obojętnie obok tej biografii. Los Baczyńskiego znałam dzięki lekcjom polskiego w szkole, w liceum czytałam jego wiersze, wiersze, które wielokrotnie budziły i nadal budzą mój podziw. Odwiedziłam jego grób w Warszawie. Nie znałam jednak szczegółowego życiorysu oraz wielu faktów, które zawarte są w książce pana Wiesława Budzyńskiego.
Wydanie biografii Baczyńskiego jest przepiękne. Gruba okładka, odpowiednia czcionka oraz interlinia ułatwiająca czytanie, do treści dodana jest spora ilość czarno-białych zdjęć. Całość jest solidnie wykonana, podziwiam pracę autora nad zebraniem wszystkich materiałów, nad czuwaniem, aby każdy fakt został wytłumaczony. Nie jest to typowa biografia, w której podane są suche informacje i kilka ciekawostek. To relacja rozmów z bliskimi Baczyńskiego, którzy go wspominają, opowiadają, co się działo, to cytowanie ich wypowiedzi. Język książki jest wspaniały, autor starał się go "stylizować" na język czasów wojennych, co w ogóle nie przeszkadza w odbiorze i jest to bardzo subtelny zabieg.
Pan Budzyński bardzo rzetelnie i dokładnie podszedł do napisania tej książki. Jego wkład w nią jest bardzo widoczny, postać Baczyńskiego stała się poniekąd celem jego życia, widać, że jest nim zafascynowany i chce oddać całą jego osobowość przez pryzmat wspomnień innych osób. Bardzo spodobało mi się umieszczenie w książce rysunków Baczyńskiego oraz jego rękopisu. Mam jednak zastrzeżenie co do przypisów, które umieszczone są na końcu książki, a nie na dole strony. Było ich sporo i aby się do nich dostać musiałam wertować całą książkę. Domyślam się jednak, że było to praktyczniejsze rozwiązanie z tego względu, iż treść przypisów jest rozległa.
Z książki dowiemy się informacji nie tylko o życiu Baczyńskiego, ale także poznamy inne osobistości i ich historie (m. in. pana Deczkowskiego). Autor przybliżył nam również czasy w jakich przyszło żyć Baczyńskiemu, a także czasy cenzury, zatrzymań w więzieniach, torturach... Wiesław Budzyński docieka, jak naprawdę wyglądała śmierć Baczyńskiego, ponieważ otrzymuje sprzeczne relacje kilku osób. Wspomina także o ekshumacji, o tym, jak doszli do tego, gdzie jest pochowany, jak rozpoznała go matka, co się stało z realizacją testamentu Stefani Baczyńskiej. Autor poświęca także uwagę Basi, żonie Baczyńskiego, która wspierała i wywierała duży wpływ na swojego męża.
Z kart książki ukazuje się wyraźny portret Krzysztofa Kamila Baczyńskiego - skromnego poety, który był lubiany, lecz niewiele osób wiedziało, że pisze wiersze, dowiedzieli się o tym po wojnie, a nawet i później. Poeta mimo swojej wątłej postawy, astmy i niezdolności do walki walczył, nie poddał się; mimo tego iż się bał.
Nie powinniśmy zapominać o takich wspaniałych ludziach, o żołnierzach, którzy walczyli o Polskę w powstaniu. Myślę, że tę książkę powinien znać każdy z nas, przecież to my mogliśmy być na jego miejscu. Zawiera ona wiele ciekawych faktów, opisów sytuacji, głębiej poznamy Baczyńskiego i jego środowisko. Tym bardziej polecam Wam tę książkę, gdyż jest solidnie i rzetelnie napisana. Biografie czasami mają to do siebie, że potrafią nudzić, z tą jednak tak nie jest, o czym Was zapewniam.