Miasto zagubionych dusz (twarda)

laptopów? Clary zajrzała do sypialni matki. Przez chwilę wydawało się, że przynajmniej ten pokój jest nietknięty. Własnoręcznie przez Jocelyn zrobiona narzuta w kwiaty leżała na kołdrze starannie wygładzona. Znad stolika nocnego uśmiechała się do Clary jej własna twarz, pięcioletnia, szczerbata, w koronie marchewkowych włosów. Z piersi dziewczyny wyrwał się szloch. Mamo, co się z tobą stało? Odpowiedziała jej cisza. Nie, nie cisza. Z głębi mieszkania dobiegł dźwięk, od którego Clary zjeżyły się włoski na karku. Coś zostało przewrócone, ciężki przedmiot uderzył o podłogę z głuchym łoskotem. Następnie rozległ się odgłos ciągnię Zbliżał się do sypialni. Z żołądkiem ściśniętym ze strachu Clary odwróciła się powoli. Gdy zobaczyła, że w drzwiach nikogo nie ma, poczuła falę ulgi. Potem spojrzała w dół. Na podłodze siedziała przycupnięta długa łuskowata istota ze skupiskiem czarnych oczu osadzonych z przodu sklepionej czaszki. Wyglądała jak skrzyżowanie aligatora ze stonogą, miała gruby spłaszczony pysk i kolczasty ogon, którym groźnie uderzała o boki. Liczne nogi były ugięte, jakby stwór szykował się do skoku. Z gardła Clary wyrwał się krzyk. Zachwiała się do tyłu, potknęła i upadła w chwili, gdy potwór zaatakował. Przetoczyła się na bok i napastnik chybił o cal. Z rozpędu przejechał po śliskiej drewnianej podłodze, żłobiąc w niej pazurami głębokie bruzdy. Z jego krtani wydobyło się ciche warczenie. Clary zerwała się i wybiegła na korytarz, ale gad okazał się szybszy. Skoczył znowu i wylądował nad drzwiami. Zawisł tam jak gigantyczny złośliwy pająk i łypał na nią licznymi oczami. Gdy rozwarł szczęki, ukazał się rząd kłów ociekających zielonkawą śliną. Zaczął charczeć i syczeć, wysuwając długi czarny jęzor. Ku swojemu przerażeniu, Clary uświadomiła sobie, że stwór coś do niej mówi. - Dziewczyna. Ciało. Krew. Jeść, och, jeść. Gdy powoli ruszył w dół po ścianie, zamiast przerażenia Clary poczuła coś w rodzaju lodowatego spokoju. Istota stała teraz na podłodze i pełzła w jej stronę. Cofając się, Clary chwyciła stojące na biurku ciężkie zdjęcie w ramkach - ona, matka i Luke wsiadali do samochodzików na Coney Island - i cisnęła nim w potwora. Pocisk trafił gada w środek tułowia, odbił się i spadł na podłogę pośród dźwięku roztrzaskującego się szkła. Potwór chyba nawet tego nie zauważył, bo zbliżał się do niej, miażdżąc stopami szklane odłamki. - Kości, kruszyć, wysysać szpik, wypijać żył - syczał. Clary dotknęła plecami ściany. Nie mogła już dalej się cofać. Gdy poczuła wstrząsy na biodrze, omal nie wyskoczyła ze skóry. Wsadziła rękę do kieszeni i wyłowiła z niej tajemniczy przedmiot, który zabrała Jaceowi. Sensor drżał jak wibrująca komórka. Twardy plastik niemal parzył ją w rękę. Clary zamknęła urządzenie w dłoni i w tym momencie stwór skoczył. Rzucił się na nią i zbił ją z nóg, tak że głową i ramionami uderzyła o podłogę. Próbowała przekręcić się na bok, ale napastnik był zbyt ciężki. Siedział na niej, przygważdżając oślizłym cielskiem, od którego robiło się jej niedobrze. - Jeść, jeść - zawodził. - Ale nie wolno. Połykać, żreć. Gorący oddech, który owiewał jej twarz, cuchnął krwią. Clary nie mogła zaczerpnąć tchu. Miała wrażenie, że zaraz popękają jej żebra. Ramię miała unieruchomione między sobą a stworem. W dłoni ściskała Sensor. Zaczęła się wiercić, próbując uwolnić rękę. - Valentine się nie dowie. Nic nie mówił o dziewczynie. Valentine nie będzie zły. - Bezwargie usta zadrżały, paszcza się otworzyła powoli, fala cuchnącego gorącego oddechu buchnęła jej prosto w twarz. Clary w końcu udało się oswobodzić rękę. Z dzikim wrzaskiem uderzyła potwora. Chciała roznieść go na strzępy, oślepić. Niemal zapomniała o Sensorze. Kiedy gad rzucił się na nią z rozdziawioną paszczą, wbiła mu Sensor między zęby i poczuła gorącą ślinę na nadgarstku. Żrące krople rozlały się po nagiej skórze jej twarzy i szyi. Jakby z oddali usłyszała własny krzyk. Napastnik wyglądał na zaskoczonego. Szarpnął się gwałtownie z Sensorem między zębami. Zawarczał głucho i gniewnie, odrzucił głowę do tyłu. Clary zobaczyła ruch jego przełyku. Będę następna, pomyślała w panice. Będę... Nagle stwór wpadł w drgawki, stoczył się z niej na plecy i zaczął wierzgać w powietrzu licznymi nogami. Clary prawie dotarła do drzwi, kiedy usłyszała świst powietrza koło ucha. Próbowała się uchylić, ale było za późno. Jakiś przedmiot trafił ją w tył czaszki. Upadła do przodu. W ciemność. *** Światło kłuło ją przez powieki, niebieskie, białe, czerwone. Wysoki zawodzący dźwięk przypominał krzyk przerażonego dziecka. Clary zakrztusiła się