Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet

Długo zabierałem się za recenzowanie tego, niewątpliwie można to tak nazwać - dzieła. Cała trylogia Millenium jest spreparowana genialnie, przy czym pierwsza część jest fenomenalnym wejściem w świat Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander. Co do fabuły, to wymyślona została bardzo starannie i rzeczywiście wciąga do ostatniej strony. Zarówno intryga, jak i wyraziste niepowtarzalne postaci, dodają tej książce niesamowitego uroku i wręcz namawiają do zainteresowania się Szwecją. Trudno być człowiekiem i nie polubić Blomkvista. Trudno nie być zafascynowanym postacią Lisbeth, która jest skądinąd najciekawszą chyba kobietą z książki, jaką kiedykolwiek poznałem. Drodzy wielbiciele książek, naprawdę nie warto przechodzić obok Stiega Larssona obojętnie. Obiecuję, że czytając całą Trylogię Millenium, będziecie zachwyceni.

"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" to powieść kryminalna, która stała się bestsellerem zaraz po jej wydaniu w 2005 roku i przyniosła sławę jej autorowi, Stiegowi Larssonowi. Książka została przetłumaczona na wiele języków i zdobyła wiele nagród literackich, w tym prestiżową nagrodę literacką Glass Key za najlepszą powieść kryminalną w Skandynawii.

Fabuła opowiada historię dziennikarza Mikaela Blomkvista, który zostaje skazany za zniesławienie i postanawia wykorzystać swój czas wolny na przeprowadzenie własnego dochodzenia w sprawie zbrodni, do której doszło 40 lat temu. Wraz z Lisbeth Salander, niezależną, trudną i nieprzewidywalną programistką z zespołem Aspergera, tworzy zespół, który ostatecznie odkrywa szokującą prawdę o rodzinie Vangerów, jednej z najpotężniejszych rodzin w Szwecji. Książka ta z pewnością zasługuje na uznanie ze względu na wiele jej aspektów. Po pierwsze, postaci są bardzo dobrze rozwinięte i niesamowicie interesujące.

Mikael Blomkvist to postać oparta na samym autorze i odzwierciedla jego własne wartości i przekonania. Lisbeth Salander, z kolei, to postać z zespołem Aspergera, która przyciąga uwagę swoim oryginalnym charakterem i mocno wpisuje się w całą fabułę. Jej nieprzewidywalność i trudności w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi, są przedstawione w sposób autentyczny i poruszający.Książka ta jest również niezwykle dobrze napisana, z uwzględnieniem szczegółów, które wprowadzają czytelnika w świat, który jest pełen napięcia i niepewności. Stieg Larsson potrafił stworzyć atmosferę, która utrzymuje się przez całą powieść, a szczegółowe opisy miejsc i postaci pozwalają na dokładne zobrazowanie ich w umyśle czytelnika. Jednakże, "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" jest książką, która wywołuje kontrowersje. W szczególności, sposób, w jaki przedstawia kobietę jako ofiarę i za swój mizoginistyczny ton, jest krytykowany. Wielu krytyków i czytelników oskarża Larssona o to, że jego opis kobiet jest jednowymiarowy i ograniczony do ich ciała, wyglądu i funkcji seksualnych, co jest głównym punktem krytyki.

Do przeczytania Millenium zbierałam się ładnych kilka, albo i nawet kilkanaście lat. Nie pytajcie dlaczego wcześniej tego nie zrobiłam, bo nie mam zielonego pojęcia. ...

Nie ukrywam, że nastawiłam się na wielkie wow, moje oczekiwania wobec tej historii były ogromne. Wyobraźcie sobie więc moje zaskoczenie, kiedy zaczęłam czytać i czekając na jakąś akcję zdążyłam przerzucić jakieś 300 stron! Jak może wiecie, bardzo sobie cenię dynamiczne tempo w kryminałach, którego tutaj, przynajmniej w pierwszej połowie zabrakło. Gdyby nie przyjemne pióro autora i to, jak wysoko oceniła tę książkę Beata, możliwe, że zniecierpliwiona rzuciłabym ją w kąt. Całe szczęście, że postanowiłam jednak czytać dalej, bo mniej więcej od strony 360 przez kolejne 300 stron dostawałam właśnie to, czego tak bardzo pragnęłam!

Stieg Larsson wykreował świetnie przemyślaną, wielowątkową historię z nietuzinkowymi bohaterami i satysfakcjonującym zakończeniem. Początkowo pozwala nam dogłębnie poznać wszystkie wątki i wyrobić sobie opinię o bohaterach, prowadząc fabułę bardzo powoli, wręcz leniwie. Kiedy już wydaje nam się, że nic w tej książce się nie wydarzy, autor podkręca tempo, serwując nam nowe fakty i zwroty akcji.

Nie będę się tym razem rozpisywać o fabule, zapewne większość z Was książkę kojarzy. Polecam miłośnikom szwedzkich kryminałów, ale jeśli lubicie dynamiczną akcję i szybkie tempo, to możecie się rozczarować. Ja, mimo początkowego zniechęcenia, teraz już wiem, że chcę więcej!

Skandynawski kryminał, który powinny na pewno przeczytać osoby lubiące ten gatunek. Mogłabym powiedzieć - lektura obowiązkowa !! Jednak też chciałabym podkreślić fakt, że jest to książka dla osób, które są cierpliwe. Wprowadzenie do całej fabuły książki jest dość długie, ale to właśnie ono powoduje, że ta lektura jest tak niezwykła. Pozwala nam to poznać dość szczegółowo życie niektórych bohaterów i po części jeszcze bardziej ich zrozumieć.

Silna kobieca postać - Lisbeth Salander. Mało kiedy to właśnie kobieta jest tą brutalniejszą i mocniejszą postacią. Tutaj mimo wszystko to ona rządzi i jest twardym charakterem. Mogłabym czytać o jej historii ciągle, bo najbardziej jej postać mnie zaciekawiła. Sama geneza postaci zostaje w głowie i chcemy dowiedzieć się dokładniej w jaki sposób ta jednostka funkcjonuje.

Sama akcja jest tak miarowo nakładana, że pozwala żebyśmy sami prowadzili swoje własne, pokręcone śledztwo.

Duża część osób mogłaby być urażona, czytając sceny znęcania się nad innymi osobami. Mimo wszystko jest to część historii, która pokazuje jeszcze dokładniej brutalność i ohydną mentalność niektórych ludzi.

1 tom trylogii Larssona mimo opasłych rozmiarów można przeczytać jednym tchem. Świetnie prowadzona narracja już od pierwszych stron wciąga czytelnika w świat tajemnic, intryg, kłamstw i zagadek, na których rozwiązanie czeka się z zapartym tchem. Niesamowicie barwni główni bohaterowie - Mikael Blomkvist i Lisbeth Salander - z pozoru zupełnie różni, z biegiem historii stają się sobie bliscy, lecz łącząca ich więź jest ciężka do sprecyzowania i staje się kolejną niewiadomą w zawiłej historii norweskiego pisarza. Książka do ostatnich stron trzyma w napięciu i nie pozwala o sobie zapomnieć.

Książka trafiła do mnie jakieś pół roku temu z półki przyjaciółki. Komentarze były wręcz powalające: Zachwycisz się! Ja nie mogłam się od niej oderwać! Prałam przy niej, gotowałam i w ogóle, póki nie skończyłam, moje życie toczyło się wokół niej! Mąż przyjaciółki: "W pracy zakazałem wchodzenia do mojego gabinetu i czytałem póki nie skończyłem!" (Jest Prezesem firmy). No dobra. Przetrzepałam blogi - rzeczywiście same plusy. Jednak, jako że książka objętościowo spora, a ja miałam "bibliotekowe musy", książka najpierw trafiła do członków mojej rodziny. Komentarze również zachęcające i to bardzo. W końcu sięgnęłam i co? Wybuchu wulkanu nie było, ale rzeczywiście warto.
"Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" to niewątpliwie kryminał dużego kalibru. Zagadka sprzed kilkudziesięciu lat, której nikomu nie udało się rozwikłać, ciekawe rozwiązanie, dobra konstrukcja, która prowadzi czytelnika od podejrzanego do podejrzanego nie dając możliwości stwierdzenia "ja już wiem". Nawet kiedy czytelnikowi wydaje się, że już wie, to nagle okazuje się że wie tylko małą cząstkę całości. W tej kwestii ogromny szacunek dla autora. Kryminalne misterium. Natomiast moim zdaniem książka byłaby lepsza, gdyby zamiast 600 stron liczyła 350, a autor dałby sobie spokój z opisywaniem dziesiątek marek i firm, które w jakiś sposób pojawiały się na kartach powieści. Drażniło mnie to okrutnie.
Oprócz wątku kryminalnego książka ma dodatkowe dwa dna.
Pierwsze dotyczy kobiet i ich bierności wobec spotykającej je przemocy. Statystyki podawane przez Larssona (jeżeli mają odzwierciedlenie w rzeczywistości) są zatrważające. Autor ciekawie rysuje bohaterów i ich zależności. W książce nie ma kobiet słabych. Każda jest inna, charakterna do bólu, każda ma swoje za skórą i budzi w czytelniku konkretne uczucia. Opisy ich zalet i wad są przejaskrawione i nie zostawiają zbyt wiele miejsca dla wyobraźni czytelnika. Inaczej ma się sprawa z mężczyznami. Poczynając od głównego bohatera poprzez adwokata rodziny, męskich pracowników redakcji "Millenium" a na kuratorze kończąc - wszyscy są przedstawieni bez przysłowiowej ikry. Nawet mężczyzna, który działa na dwa fronty - co niejako zmusza do wprowadzenia złych cech charakteru - jest opisany jakby przez mgłę. Idealnym przykładem jest para głównych bohaterów. On - zagubiony dziennikarz, bez pomysłu na życie; ona - super inteligentna dziewczyna, walcząca z przeciwnościami losu. Nawiasem mówiąc Jej postać jest moim zdaniem aż przerysowana.
Drugie dno trudno mi określić tak dokładnie. Dotyczy ono rzeki słów, umiejętności snucia powieści tak, że nie można się od niej oderwać. Często ta cecha w książkach jest niezauważalna - mnie w tej książce to właśnie zachwyciło. To tak, jakby autor przy każdej stronie mówił do mnie: "Hej to jeszcze nic, przeczytaj jeszcze kawałeczek, a dopiero zobaczysz!"
Polecam każdemu, kto ma czas zagubić się w kartach powieści.
A na zakończenie dodam, że książkę wzięłam na wakacje i to był mój błąd. Wyszukiwałam najmniejsze chwileczki i momenciki, żeby tylko móc przykucnąć i przeczytać choćby kawałeczek... A przy Starszej i Młodszym nie było to łatwe, oj nie....

I tom trylogii "Millenium" to zmiksowanie Aghaty Christie z Robertem Ludlumem. Miejscami wciągająca, miejscami potwornie nużąca. Pisana jakby z nierównym natchnieniem. W skrócie to po prostu 700-stronicowa powieść sensacyjno - kryminalno - detektywistyczna, mocno zaangażowana społecznie w problem przemocy wobec kobiet. Jak się odejmie przydługie fragmenty zbyt szczegółowo opisujące rzeczy dla powieści zupełnie nieistotne to od razu mamy przed sobą gotowy scenariusz, na podstawie którego zrobiony film odniesie gwarantowany sukces. Obsadę już zresztą kompletują. Osobiście mam poczucie straconego czasu, po tym jak dzielnie dobrnęłam do końca powieści, ale film chętnie obejrzę.

Stieg Larsson - szwedzki dziennikarz i autor powieści kryminalnych niestety nie doczekał sukcesu pierwszej części napisanej przez siebie trylogii, która sprzedała się w, bagatela, ponad ośmiu milionach egzemplarzy. Bohaterem książki jest Mikael Blomkvist, dziennikarz czasopisma Millennium. Poprzeczytaniu kilku stron dowiadujemy się, że zostaje on oskarżony i skazany za zniesławienie finansowego potentata Hansa-Erika Wennerströma. Jednak to nie kara grzywny i trzymiesięcznego pozbawienia wolności boli najbardziej. Najgorsza jest kompromitacja i utrata reputacji wśród czytelników i kolegów po fachu. W Millennium następuje kryzys, a Blomkvist postanawia na jakiś czas odejść z gazety. Kiedy wraca do domu dzwoni telefon.Okazuje się, że dzwoniącym jest adwokat Dirch Frode reprezentujący po[...]dłeo finansistę Henrika Vangera. Vanger składa Blomkvistowi lukratywną ofertę opiewającą na pięć milionów koron oraz najważniejszę - informacje pogrążające Wennerströma, dziennikarz miałby natomiast pod pretekstem pisania biografii Vangerów rozwikłać zagadkę zniknięcia bratanicy Henrika. Równocześnie z wątkiem dochodzenia prowadzonego przez Blomkvista możemy śledzić losy niejakiej Lisbeth Salander - tajemniczej reacherserki pracującej dla Milton Security, ubezwłasnowolnionej i uznanej za społecznie nieprzystosowaną. Gdy ścieżki Mikaela i Lisbeth się połączą, razem dojdą oni do zaskakujących wniosków. Książkę czyta się szybko. Lekkość pióra cec[...]ąca Stiega Larssona jest widoczna na każdej karcie powieści, której czytanie stanowi czystą przyemność. Są tu poruszane także trudniejsze tematy, takie jak przemoc mężczyzn wobec kobiet. Szczególnie fascynujące jest obcowanie z Lisbeth Salander, której po prostu nie sposób nie polubić. Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet to z pewnością jedna z najlepszych powieści kryminalnych naszych czasów i książek w ogóle.

Jest to pierwsza część trylogii Stiega Larssona. jej akcja rozpoczyna się w momencie, gdy główny bohater - szwedzki dziennikarz Mikael Blomkvist zostaje skazany za zniesławienie jednego z czołowych krajowych przedsiębiorców. Sprawa jesst wielce skomplikowana, gdyż mimo niezbitych dowodów Mikael daje się wplątać w prowakację zorganizowaną przez owego potentata finansowego, co doprowadza ostatecznie do ukazania się artykułu o wątpliwej wiarygodności. Jednak zamieszanie medialne związane z procesem wydaje się być mu wielce pomocne - kontaktuje się z nim adwokat Henrika Wangera, posiadacza upadającej sieci przedsiębiorstw, należących niegdyś do jednych z największych w całym kraju. Skałada on dziennikarzowi pewną ofertę - prosi go o napisanie biografii o jego rodzinie, a przy tym o rozwikłanie zagadki związanej ze śmiercią jego ukochanej bratanicy Harriet. W zamian oferuje Mikaelowi sowite wynagrodzenie oraz informacje mogące skompromitować biznesmena, przez którego został skazany za zniesławienie. Mimo początkowych oporów Blomkvist z coraz większym zaangażowaniem zagłębia się w śledztwo, odkrywając przy tym zaskakujące fakty dotyczące rodziny Wangerów. W sprawie śmierci Harriet dziennikarzowi pomaga szalenie utalentowana i ekscentryczna researcherka Lisabeth Salander. Razem docierają oni do pewnych szokujących faktów związanych ze zniknięciem dziewczyny. jednak im bliżej są odkrycia prawdy, tym bardziej nie bezpieczne stają się dalsze poszukiwania. Książka skierowana do wielbicieli kryminałów, którzy nie obawiają się trudnych tematów poruszanych na łamach powieści. książkę czyta się jednym tchem, a po jej zakończeniu nie dziwi fakt, że tak długo tytuł utrzymuje się w czołówkach list bestsellerów.

Po pierwszych 100 stronach myślałam: jaki do cholery bestseller?! Drzewo genealogiczne Vangerów po prostu mnie dobiło. Oczyma wyobraźni widziałam już Blomkvista przepytującego na kartach tej książki kolejnych 60 osób... Nuda i nudyści. Ale... Postanowiłam dać tej książce szansę. "Kilka milionów fanów nie mogło się mylić" - rzekł był onegdaj lider znanego w latach 80-tych zespołu muzycznego. Co prawda on się mylił - ale fani twórczości Larssona na szczęście nie. Denerwowało mnie jednak np., że wątek Blomkvista i Salander nie splata się wcześniej (choć wiedziałam z opisu, że będą razem prowadzili śledztwo). Gdzieś po setnej stronie dałam się uwieść. I to tak skutecznie, że nie spałam pół nocy czytając, a gdyby nie fakt, że musiałam następnego dnia do pracy, czytałabym dalej. Kolejne pół tej samej nocy główkowałam próbując samodzielnie rozwikłać zagadkę. Częściowo udało mi się. Ktoś powie: skoro tak, to książka jest przewidywalna. Nie jest. A poza tym autor prowadzi nas przez nią tak, że naprawdę trudno zamknąć ją nie doczytawszy ostatniej strony. Reasumując: bardzo polecam. Pokochałam Salander miłością czystą (szczególnie za zemstę na kuratorze nr 2-ale nie tylko). Teraz żałuję, że kazałam sobie tak długo czekać na przyjemność płynącą z lektury tej książki

Czas na wstawienie się na lotnisku i wejście do samolotu, który odlatuje do Szwecji. Taką podróż zapewnia Nam, czytelnikom właśnie ta książka.
Autor ukazuje nam świat przedstawiony pełnym mroku, mgły i szarości panującej w małym miasteczku gdzieś w środku Szwecji. Nie da się tego nie zauważyć, pisarz znakomicie wnika do naszej wyobraźni i ukazuje jakże zimne i przerażające fakty, zdarzenia, miejsca.
Największym zaskoczeniem dla mnie było przedstawianie bohaterów przez Larssona. Kiedy dołączamy do wyprawy wraz z Mikaelem Blomkvistem poznajemy całą rodzinę Vangerów, która składa się z kilkudziesięciu członków. I jak tu zapamiętać ich wszystkich i najważniejsze wątki z nimi związane? Przecież bez tego nie dalibyśmy sobie rady pojąć niektórych części fabuły. A jednak. Stieg Larsson wypracował swój swoisty styl, który składa się między innymi na niesamowity, jego własny sposób ukazywania postaci i natychmiastowe zapamiętywanie ich przez nas, mimo, że jest ich więcej, a niżeli trzech.
Kolejnym plusem jest objętość książki, co poniekąd dziwi jak na ten gatunek literatury. Obszerność zapewnia czytelnikowi dłuższe obcowanie z książką i samo przeżywanie jej akcji. Nawet zwykłe, nic niewzbudzające opisy danych osób nie nudzą, a zachęcają do dalszego czytania.
Nie jest to prosty, nieskomplikowany kryminał. Do samego końca nie jesteśmy w stanie wskazać, kto jest tym złym, pozostają nam jedynie spekulacje. Kolejną nowością u Larssona, w przeciwieństwie do większości powieści kryminalnych, jest dalszy bieg akcji po zawiązaniu punktu kulminacyjnego. Autor ukazuje końcowe losy bohaterów i delikatnie wprowadza, choć bardziej zaprasza do kolejnego tomu, co sprawia, że nie możemy dać sobie spokój, musimy biec do najbliższej księgarni, biblioteki, czy chociażby zalogować się na Gandalfie i zakupić kolejny tom trylogii.
Autor jak najbardziej zasługuje na gromkie brawa i pochwały, jest on przykładem indywidualisty, który samodzielnie i starannie wypracował swój własny kunszt, zupełnie wyróżniający go z otoczenia.

I jak tu się doczekać kolejnego tomu? Nie wiem.
640 stron faktycznie czyta się w dwa dni i tak mając ciągle wrażenie, że idzie za wolno, bo przecież gdzieś tam na końcu kryje się rozwiązanie zagadki.

Dziennikarz dostaje od podstarzałego własciciela pewnego koncernu dziwne zlecenie - ma jeszcze raz przekopać się przez olbrzymią dokumentację na temat morderstwa sprzed lat. Staruszek wierzy, że komuś nowemu i niezaangażowanemu w sprawę uda się znaleźć coś, czego inni nie widzieli przez lata. Mikael podejmuje się zadania bez przekonania. Zaszywa się w małym domku na północy Szwecji i stara odtworzyć ostatni dzień z życia zamordowanej Harriet. Wkrótce w poszukiwaniach prawdy o zaczyna mu pomagać Lisbeth, genialna resercherka. Choć żadne w to nie wierzyło, faktycznie znajdują w pożółkłych papierach coś, co inni przeoczyli. Na terenie Szwecji od lat zdaje się działać seryjny morderca.