Mężczyzna, który gonił swój cień (twarda)

Czasami sami nie jesteśmy pewni swojego przeznaczenia, jakie wybiera nam los. W jednej chwili jesteśmy szczęśliwi i znajdujemy się pośród rodziny i znajomych, a w drugiej możemy znajdować się w ciemnym, niebezpiecznym więźniu, gdzie nawet tam nie jesteś pewny swojego bezpieczeństwa.

Taki los niestety był przeznaczony kobiecie o imieniu ? Lisbeth. Wcześniej prowadziła wolne od wszystkiego i wszystkich życie, była wolna jak ptak, chodziła tam gdzie chciała i tam gdzie jej oczy ją poniosły.
Lecz niestety obecnie odsiaduje wyrok w więzieniu dla kobiet. Mogłoby się wydawać, że akurat tam jest spokój i lepsza sytuacja więźniów niż w męskim. To wyobrażenie szybko staje się mrzonką, kiedy dowiadujemy się, że nawet kobiety są o wiele grosze od zbrodniarzy.
Panująca tam jedna wielka mafia z najgorszą kryminalistką na czele uświadamia nas w przekonaniu jaki świat jest zły, to właśnie ona ma całą władzę nie tylko pośród więźniarek, ale i także wśród władz więziennych. Najgorsze jest to, że ona pociąga za wszystkie sznurki, ma wszędzie swoje uszy i oczy, wie co i kiedy ma się wydarzyć, a swoje ofiary wybiera bardzo powoli, aczkolwiek z mistrzowską precyzją. Tym razem na swoją ofiarę wybiera sobie kobietę uległą, która praktycznie pozwala robić swojemu ciało cokolwiek tamte zechcą, jest z natury cicha niestety nie potrafi stawić czoła potworowi.
Wtedy właśnie postanawia wkroczyć do akcji Lis, nagle wszystko co w przeszłości ją nie obchodziło stało się jej priorytetem i to ona wprawiła w ruch maszynerię, postanawia zawiązać układ z jednym ze służb, staje oko w oko z więzienną mafią pokazując, że nie jest przyjacielem, a co najważniejsze bierze pod swoje skrzydła ofiarę.
Jakie jest prawdziwe przeznaczenie tej kobiety? Bo przecież nie bez przyczyny trafia tam gdzie jest.

Książka z serii ? kryminał, lecz według mnie niestety nie zasługuje na to miano. O tyle o ile wcześniejsze tomy okazywały się ogólnoświatowym hitem, to akurat ta książka jest najgorszą z nich. Oczywiście dla mnie kryminał, to książka gdzie akcja nieustannie się toczy i trzyma w napięciu, a nie wlecze się i jest tak smętna, że chce się spać.
Dla mnie książka absolutnie nieinteresująca, lecz może dla innej osoby równie dobrze mogłaby okazać się ciekawa, więc opinię o niej najlepiej jest wyrażać bardzo ostrożnie i patrzeć na nie postronnie.

Kolejny tom "Millenium"... dzieło Larssona nie ma się wcale najgorzej :)

Nieodżałowanej pamięci Larsson pozostawił po sobie pewien fenomen w postaci pierwotnej trylogii "Millenium"; fenomen, wydawałoby się, zamknięty jako całość... lecz wciąż ze sporym potencjałem. Zwłaszcza co do postaci (!) Lagercrantz kontynuuje to dzieło i... nie jest wcale tak źle!

"Mężczyzna, który gonił swój cień" to opowieść, głównie, o przeszłości Lisbeth Salander. Przeszłości, która być może nie zaskakuje, jednak... prowadzi do kolejnej, pełnej niebezpieczeństw i zagrożeń historii... ze sporą rolą w całości pewnego tatuażu w kształcie smoka ;) A jako, że w historię zaangażowany jest i Mikael Blomkvist, możemy być pewni sporej dawki emocji ;)

Ok, zgoda... to już z całą pewnością nie jest pierwotna trylogia. Inny autor, inny styl pisania... to widać. Inaczej się to po prostu czyta. Jeśli coś chwilami razi, to takie trochę... spłycenie postaci. Tych pełnych charakteru przez duże "ch" postaci, które czytelnicy pokochali dzięki Larssonowi. Mam wrażenie, że Lagercrantz nie wykorzystuje w pełni ich potencjału... Lub nie potrafi do końca go wykorzystać (?), co może - kto wie? - wynikać właśnie z nieco odmiennego stylu pisania obydwóch autorów. W każdym razie... to wciąż fajne kryminały :) I nie są one stratą czasu - niniejsza część również.

Zawsze znajdą się zwolennicy i przeciwnicy "Millenium" w nowych odsłonach, pod banderą innego pisarza... Zamiast wieszać jednak na tym wszystkim psy, proponowałbym wyrobić sobie zdanie samemu - poprzez najzwyczajniejsze w świecie przeczytanie tego samemu. Będzie bolało? Nie sądzę... Dla mnie nowe części są ok... To już nie to samo, to prawda, ale... wciąż jest dobrze. W inny może sposób... ale wciąż ok :)

Piąty tom przygód Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander pióra Lagercrantza jest dziełem nierównym. Nakreślona przez autora intryga tym razem zatacza szersze kręgi, w która uwikłane są państwowe służby, zajmujące się badaniem bliźniąt pod różnymi kątami często zahaczające o granice pseudonauki.
O ile powrót ulubionych i znanych postaci uważam za niewątpliwy plus tejże powieści o tyle sama historia, która była ciekawa to sposób jej poprowadzenia przez Lagercrantza uważam za nietrafiony a miejscami nieciekawy. Bolączką tejże książki jest brak skupienia na konkretnej historii i postaci, przez co główny wątek rozmywa się pośród innych mniej istotnych. O ile Larsson umiał poprowadzić kilka historii i połączyć ją w jedną ciekawą całość, która potrafiła mieć przysłowiowego kopa uderzającego czytelnika prosto w twarz, Lagercrantz nim nakreśli główny wątek gubi się między pomniejszymi, przez co po skończeniu czytania pozostawia on czytelnika z dużą dozą niedosytu.
Najbardziej rzucającym się szczegółem jest brak jakichkolwiek nawiązań do poprzedniej powieści oraz brak poprowadzenia wątku i relacji pomiędzy siostrami Salander co powinien uczynić już na samym początku. Brak skupienia na istotnych postaciach to jedna z większych wad tej książki gdyż mimo że Lisbeth i Mikael są obecni na kartach, to jednak odczuwa się brak interakcji i rozwoju relacji pomiędzy nimi jaka była we wcześniejszych tomach. Brakowało mi również przedstawienia życia w samej redakcji gazety Millenium, która stanowiła wcześniej centrum dowodzenia i pole do przemyśleń nad ważnymi sprawami prowadzonymi przez dziennikarzy skupionymi wokół Blomkvista.
Mimo swoich wad książkę czyta się zadziwiająco dobrze i szybko. Historia o ile ciekawa nie została poprowadzona w odpowiednim kierunku poprzez skupienie się na nieistotnych wątkach, które można było ograniczyć do kilku stron i skupić się na naszych ulubionych postaciach i ich osobistych historiach i dramatach. Osoby które chcą poznać dalsze losy powinny po nią sięgnąć chociażby w celu wyrobienia własnego zdania czy Lagercrantz nadaje się do kontynuowania losów Lisbeth i Mikaela, gdyż tą powieścią autora niestety zachwiał moim zaufaniem do niego i jego umiejętnością wczucia się w swoisty świat intryg rozpoczętych przez Larssona.