Martwy aż do zmroku

Książka 'Martwy aż do zmroku' opowiada o kelnerce Sookie , która ma pewną zdolność. Mianowicie - słyszy myśli ludzkie. W jej mniemaniu jest to przekleństwo nie dar, ponieważ przez to nie tylko nie poszła na studia ( nie mogla się skupić) , ale również ludzie uważają ją za wariatkę. Wszystko się zmienia kiedy dziewczyna poznaje przystojnego wampira - Billa. Zakoc[...]ą się w sobie. Jednak ostatnimi czasy w małym rodowitym mieście Sookie dokonano kilku strasznych morderstw. Kto za to odpowiada i jak potoczą się losy Sookie ? Przeczytaj , bardzo polecam!

Ambiwalentne uczucia, to chyba najwłaściwsze słowo określające moje wrażenia po przeczytaniu tej książki. Zacznijmy od minusów. ,,Martwy…" słabą książką jest, i już. I wielka, wielka szkoda, bo temat i ciekawy i dający duże pole do popisu. Niestety nawet takiej opowieści można w chcący lub niechcący sposób ukręcić głowę. Do lektury powieści zabrałam się zachęcona recenzjami serialu (przyznaję bez bicia…). Jakiś czas temu, powodowana ciekawością zerknęłam do słynnego ,,Zmierzchu…" tylko po by sprawdzić, kto ma rację – fani czy krytycy. Niestety, musiałam przyznać rację tym drugim. W porównaniu z powieścią Meyer dzieło Harris sprawiało wrażenie bardziej, hm, dojrzałego, wysmakowanego, w każdym razie intrygowało i kusiło a to już coś. Tym razem doczytałam książkę do końca i niestety po raz kolejny musiałam oddać honor tym którzy powieść skrytykowali. Wydaje się, że dzieło Harris nie powstawało bynajmniej z myślą o nastoletnich czytelnikach a na to wskazuje styl utworu. Razi nie tyle niewyszukany język co braki w fabule, skróty akcji, opisy oderwane od głównego toku wydarzeń. Wielu czytelników narzeka na zbyt prosty, żeby nie powiedzieć prostacki język głównej bohaterki. Nie byłoby w tym nic szokującego (prostota Sookie ma swój urok :] ), gdyby nie to że takim samym językiem - z drobnymi zmianami stylistycznymi - posługują się wszyscy bohaterowie utworu. Prosta a raczej przewidywalna jest fabuła, czytelnik właściwie od początku wie, kto będzie ostatnią ofiarą mordercy. Pozostaje jeszcze odnieść się do wątku miłosnego, przypominającego natrętnie stylistykę filmów erotycznych. Nie mam nic przeciwko tego typu scenom o ile pozostałe wątki nie służą za ,,wypełniacze” przerw pomiędzy jednym a drugim randes vous bohaterów. Cóż dodać. Aby zupełnie nie zniechęcić czytelnika mogę z ręką na sercu stwierdzić, że pomimo tych wszystkich niedoskonałości autorce nie udało się zabić najważniejszego – opowieści. Wydaje się, że autorzy i scenarzyści ,,True Blood” zrobili z tą książką to, do czego została tak naprawdę stworzona czyli zekranizowali ją :) Tym optymistycznym akcentem zachęcam – mimo wszystko - do wyrobienia sobie własnej, niezawisłej opinii na temat powieści pani Harris. Kto wie, może akurat wy odnajdziecie w niej to ,,coś”.