Małżeństwo we troje (miękka)

www.magia-ksiazek.eu

• 31-01-2014
• 12:57

Znam dość dobrze poprzednie tytuły Schmitta i świadomie sięgnęłam po "Małżeństwo" w konkretnym celu. Potrzebowałam książki, która na chwilę odetnie mnie od szarej rzeczywistości i wyzwoli coś, co nazywam emocjonalną iskrą. Liczyłam na sporo, a dostałam jeszcze więcej, więc...z pełną odpowiedzialnością bardzo gorąco polecam! "Małżeństwo we troje" to zbiór opowiadań, które chociaż bardzo zróżnicowane fabularnie, traktują o jednym - uczuciu miłości. Tej dobrej i złej, namiętnej i zaangażowanej, dzikiej i zabronionej. Jednym słowem każdej. W każdym z rozdziałów poznajemy innych bohaterów, których los warunkowany jest przez miłość. Jej ogromna siła popycha ich do podejmowania konkretnych decyzji, które ciągną za sobą często nieodwracalne skutki. Mimo wszystko każda z postaci potrafi ryzykować, bo pragnienie uczucia przewyższa wszystko. Już na samym początku poruszona zostaje dość trudna tematyka związków homoseksualnych i ich sfery emocjonalnej, by potem przejść do miłości między człowiekiem, a zwierzęciem. Brnąc dalej przez karty powieści docieramy w końcu do uczucia, które zabrała śmierć oraz niejasnych relacji między byłymi partnerami. Dlaczego polubiłam tę książkę? Bo pozwala wierzyć w magię i moc miłości. Przede wszystkim pokazuje jak wielką siłą sprawczą są emocje, przed którymi nie sposób się bronić, ani uciekać. Co więcej - uciekać nie ma sensu, bowiem dążenie do nich jest równoznaczne z dążeniem do indywidualnego poczucia szczęścia. "Małżeństwo" to piękna książka, która uczy kochać. Uczy i pozwala kochać dając jednocześnie pewną iskrę, która rozpala na nowo często zapomniane uczucia. Schmitt nie daje prostych odpowiedzi na pytania dotyczące miłości. Opowiada historie, które są trudne, a jednocześnie pozostawia je jakby w pewnej przestrzeni niedopowiedzeń. Każdy z nas może sam odpowiedzieć sobie na nurtującego go pytania. Autor tylko delikatnie wskazuje drogę. "Małżeństwo we troje" to obowiązkowa pozycja dla tych, którzy trochę zagubili się w pędzącym świecie i zapomnieli o tym, jak odczuwać i jak kochać. Gorąco polecam!

Ewela

• 2-01-2014
• 12:50

Wzruszająco magiczne opowiadania! Strasznie mnie urzekł styl pisania, bo wszystkie prozaiczne rzeczy są tutaj wyciągnięte do rangi czegoś najgłębszego i najbardziej czarującego na świecie. Wszystko krąży wokół miłości, więc to bardzo optymistyczne i pocieszające historie. Nawet jeśli fabuła kilku z nich jest smutna to i tak wszystko kończy się pięknym happy endem. Piękna książka! Piękna!

Dżoana

• 6-12-2013
• 10:43

Schmitt jest świetny, a te opowiadanie są po prostu cud miód. Bardzo fajne postacie i jak zawsze każda ma zupełnie inną historię. Nie wiem skąd pomysły na to wszystko, ale oby się nie skończyły. Bardzo dużo o miłości i to tak, że poprawia humor, ale i tak, że wyciska łzy jak cytryna. Schmitt umie grać na emocjach, a Małżeństwo we troje jest tego dowodem.

Karla

• 22-11-2013
• 11:06

Wzruszyła mnie ta książka strasznie. Nie ze wszystkimi opowiadaniami mogłam się zgodzić, nie zawsze postąpiłabym tak jak bohaterowie, czasami było mi za nich wstyd, a czasami płakałam z tymi, którzy byli tą stroną skrzywdzoną. Ale mimo wszystko wzruszyło mnie przede wszystkim to jak bardzo każdy z bohaterów ceni sobie uczucie miłości. Nie ważne nawet czy dozwolnej czy zabronionej, do kobiety, mężczyzny, matki, ojca czy psa. Nie ważne, bo chodzi o miłość. Schmitt tak pięknie określa to uczucie w kilku zebranych w tej książce opowiadaniach. Chociaż każde z nich jest stosunkowo krótkie to mimo wszystko bardzo mocno oddziałowuje. Całość jest przesycona uczuciem tej obsesyjnej, szalonej miłości poza którą nie widać, a nic i która okazuje się najważniejszym wyznacznikiem, który określa wszystkie inne aspekty. W realnym świecie niewiele osób pozwala sobie tak bardzo oddać się uczuciu, a szkoda. Na szczęście Schmitt w Małżeństwie we troje uczy właśnie czegoś takiego. I mam nadzieję, że nauczy choć trochę każdego, kto sięgnie po tę książkę.

me

• 3-11-2013
• 21:22

Najnowszy zbiór opowiadań Schmitta, po kilku chyba odrobinę mniej udanych, znów jest dowodem na to, że francuski pisarz zna się na swoim rzemiośle. Historie opowiedziane w "Małżeństwie we troje" są jak zawsze bardzo proste, ale ilustrują najgłębsze i najpiękniejsze uczucia, z jakimi człowiek może się zetknąć. Tytułowy trzeci składnik małżeństwa jest często niewidzialny, czasem niezdefiniowany, ale zawsze odczuwalny. To ktoś, dla kogo mąż może zdradzić żonę i odwrotnie, tak naprawdę nikogo nie zdradzając. To trochę ktoś taki jak najważniejsze na świecie hobby, tyle że tym razem mamy do czynienia z realnymi osobami (lub psem ;)). Zbiór polecam, ponieważ dotyczy aktualnych spraw i budzi przekonanie, że podobnych ludzi spotkamy na ulicy. Nie ma w tym nic złego, wręcz przeciwnie - możemy się od nich bardzo wiele nauczyć.

Magdulka

• 25-10-2013
• 10:52

Ogólnie nie przepadam za opowiadaniami. Zazwyczaj odczuwam wewnętrzną potrzebę dłuższego przebywania z bohaterami, poznania ich wzajemnych relacji i zagłębienia się w ich psychikę. Co tu dużo mówić, zdecydowanie wolę powieści. Ale, ale? Zawsze jest przecież jakieś ?ale?. W moim przypadku jest nim Eric-Emmanuel Schmitt, a w zasadzie jego opowiadania, dla których lektury jestem w stanie zrobić wyjątek. Tym razem padło na ?Małżeństwo we troje? - nowość, której premierę zaplanowano na 4 listopada, ale można ją już zamawiać na stronie wydawnictwa. "Opowiadania to kolejne zwierzęta upolowane na danym terytorium. Nawet jeżeli historie zebrane w jednej książce różnią się od siebie, to mają ze sobą wiele wspólnego". ?Małżeństwo we troje? to pięć opowiadań, poruszających różnorodną tematykę. Ich łącznikiem jest jednak miłość w różnych jej obliczach. Mamy więc silną miłość rodzicielską, miłość do czworonogów, miłość do uwielbianego kompozytora muzyki czy trudną miłość homoseksualną. Mowa tutaj także o przebaczeniu, ludzkich dramatach i trudnych wyborach, które często rzutują na dalsze życie. Autor podejmuje trudne i kontrowersyjne tematy. Zagłębia się w uczucia osób homoseksualnych, przywołuje wspomnienia więzionych w obozach koncentracyjnych, a także zadaje pytania o sens badań prenatalnych i współczesną transplantologię. "Śmierć jest tylko przysługą oddaną życiu po to, by mogło się ono odnawiać i trwać". W charakterystyczny dla siebie sposób ukazuje skomplikowane relacje małżeńskie i rodzicielskie. Podkreśla przy tym obecność w życiu każdego człowieka życia wyobrażeniowego, złożonego z uczuć i emocji, które wpływa na życie rzeczywiste, realne. Książkę dopełniają fragmenty dziennika pisarza, w których autor zdradza twórcze inspiracje i wiele osobistych myśli. Z dodatku dowiadujemy się m. in. o miłości autora do czworonogów i Islandii, którą stara się odwiedzać jak najczęściej. Fascynują go nie tylko odmienna flora i fauna wyspy, ale także gwałtowne, niebezpieczne siły zamieszkujące tę ziemię, lawa, która potrafi rozpruwać lodowce i skały. Jak zwykle utwory Schmitta pełne są symboli i porównań. Dla miłośników opowiadań i fanów Schmitta jest to lektura obowiązkowa. Pozostałym również serdecznie polecam. http://pozeracz-slow.blogspot.com/2013/10/przedpremierowo-mazenstwo-we-troje-eric.html#more

Weronikkka

• 23-10-2013
• 09:44

Czekam na tę książkę z ogromną niecierpliwością. Jesień w pełni, zima niebawem, a co może być lepsze niż kubek gorącej herbaty z miodem, ciepły koc i dobra książka, gdy za oknem szybko robi się ciemno? Schmitt rozkochał mnie w swoich powieściach marzycielka z otendy i od dłuższego czasu pozostaję mu wierna. Lubię w jego książkach to, że pisze tak delikatnie o tak skomplikowanych rzeczach. Wszystkie reakcje i zachowania, działanie bohaterów i ich wybory są poparte emocjami i uczuciami, a wszystko kręci się wokół miłości. Miłości namiętnej, czasami szalone, a czasami wręcz obsesyjnej. Czytałam opisy małżeństwa we troje i wydaje mi się, że może to być naprawdę miłosna historia, która wzrusza dogłębnie i nadaje się na długie wieczory w fotelu. Nie mogę się doczekać i mam nadzieję, że zaraz po polskiej premierze wpadnie w moje ręce, tak jak wpadło już kilka poprzednich pozycji tego pisarza.

Gadula

• 17-10-2013
• 13:04

Na wstępie pragnę podziękować Wydawnictwu Znak za udostępnienie egzemplarza do recenzji. Twórczość E. E. Schmtta jest mi bliska od dłuższego już czasu, ponieważ dla mnie kryje ona w sobie całe mnóstwo różnorodnych emocji wyrażonych przez autora niezwykle barwnym, a zarazem subtelnym językiem... Tym razem czytelnik otrzymuje w swoje ręce zbiór opowiadań, z których każde traktuje na odrębny temat... Mowa w nich o miłości mającej różne oblicza, o przebaczeniu lecz także o ludzkiej obsesji i zaślepieniu, które mogą doprowadzić do tragedii... Dodatkowym atutem publikacji jest umieszczony w niej również dziennik autora, w którym opisuje on swoje inspiracje oraz przemyślenia towarzyszące mu podczas tworzenia niniejszej książki... Całość doskonale oddaje wysublimowany styl pisania Pana Schmitta znany czytelnikom z tytułów takich jak "Pan Ibrahim i kwiaty Koranu" czy "Marzycielka z Ostendy"...