Malta

Opis produktu:

Kraj to wielkości naszego większego powiatu. W odmęty Śródziemnomorza wrzucone trzy zamieszkane wyspy, z czego na najmniejszej z nich przebywa stale pięć osób i jeden pies. W godle państwowym znajdujemy gałązki oliwki i palmy, dobitne świadectwo położenia kraju na przecięciu szlaków między Wschodem a Zachodem. Śniegu na wyspach nigdy nie widziano, a modlono się tu kiedyś do słońca i dlatego pewnie jest ono teraz codziennie na niebie. Morze wokół wysp ma temperaturę wyższą w styczniu od naszego Bałtyku latem, ale na tym nie kończą się porównania. Wystarczy bowiem polską flagę odwrócić na bok i od biedy będziemy mieli maltańską. Od biedy, ponieważ zabraknie małego krzyża w lewym górnym rogu. Krzyż jest ważny, dla większości z nas coś znaczy i naród nasz zawsze cenił odwagę. Ten mały krzyż w kącie maltańskiego sztandaru jest Orderem Jerzego, brytyjskiego króla, nadanym za męstwo wyspiarzy w czasie II wojny światowej. Maltańczycy często mówią o Drugim Wielkim Oblężeniu, kiedy na archipelag spadały tysiące ton bomb w trakcie nalotów włosko-niemieckich. Pierwsze Wielkie Oblężenie ma pewien związek z naszym krajem. Polska w wiekach średnich była na wschodzie przedmurzem chrześcijaństwa (Fide i propugnaculum), a w szerszym pojęciu stanowiła granicę dla pewnego spojrzenia na świat, które nam, mieszkańcom tego kontynentu, jest wspólne od czasów starożytnych Greków. Malta pełniła tę rolę na południu Europy.
Śmiali, odporni, o krótkich nogach i baryłkowatej klatce piersiowej (historyk Ernle Bradford) bili się Maltańczycy nie gorzej od naszych husarzy. W bitwie morskiej przeciwko Turkom pod Lepanto pchali się by być na czele szturmu. W trakcie Wielkiego Oblężenia roku 1565, ciężko ranni rycerze kazali wnosić się na krzesłach na mury i stamtąd siekali mieczami nacierających Osmanów. (...) niemożliwym było być bardziej odważnym - napisał hiszpański najemnik Balbi. Po zwycięstwie pod Wiedniem kawalerowie maltańscy weszli do sojuszu austriacko-polsko-weneckiego przeciwko sułtanowi tureckiemu, wysyłając galery z tysiącem woja do odbicia Morei.
Malta była kiedyś kolonią brytyjską i od tych czasów prowadzi się na wyspie pojazdy lewą stroną drogi. Najlepszym środkiem poruszania się po kraju są lokalne autobusy. Początkowo miały one różne kolory , w zależności od miejsca dokąd jechały. Np. autobus do Mellieha był biały z błekitnym pasem, do Hamrun jechały autokary o barwie karmazynowej,w rejon Cotonery dojeżdżało się samochodem seledynowym. Z czasem wszystkie zaczęto malować na zielono (nim przemalowano je na dzisiejszy żółtawy).Wydaje mi się, że było to zwiazane z kolorem nadziei. Bo czyż nie śpiewają niezamężne dziewczęta Malty w hymnie do św. Heleny:
"Pozwól mi we śnie ujrzeć me szczęście
I nie ma ono być czerwone
nie białe
a zielone" ?