Malarz świata ułudy

Akcja dzieje siew Japonii po drugiej wojnie światowej. Bohater powieści to emerytowany malarz, który w dobie przewartościowań następujących w kraju po przegranej wojnie skupia się na własnym rachunku sumienia, próbując na nowo odnaleźć sens życia. "Malarz świata ułudy" to świetnie napisana powieść, jej autor Kazuo Ishiguro to artysta doskonale władającym pędzlem słowa i odmalowującym przed czytelnikiem głęboką interesująca postać. Szczerze polecam wszystkim spragnionym interesującej lektury.

Książka ta przyciągnęła moją uwagę ze względu na autora. Choć nie czytałam innych książek Kazuo Ishiguro, słyszałam o jego twórczości wiele pozytywnych opinii, głównie na temat powieści "Klara i Słońce". Wiedziałam też o tym, iż otrzymał od nagrodę Nobla w roku 2017. Kiedy więc zobaczyłam w okazyjnej cenie jego "Malarza świata ułudy", prędko zadecydowałam o kupnie.
Do czytania podeszłam z ogromną ciekawością, tym bardziej, że nawet po samym opisie fabuły spodziewałam się wiele. Niestety, książka ta okrutnie mnie męczyła. Jak bardzo mnie urzekł styl pisania autora, tak bardzo rozczarowała mnie treść. Moim zdaniem jest to książka, które miała być o wszystkim, a wyszła bardziej... o niczym. Być może jest to spowodowana tym, że nie ma tu czegoś takiego jak chronologia, wręcz przeciwnie - panuje istny chaos. Bardzo łatwo pogubić się w tym, co się kiedy działo - co dzieje się jakby w teraźniejszości, a co jest tylko przeszłością.
Mocno się rozczarowałam. Z pewnością nie sięgnę po tę książkę ponownie.

Tytułowy świat ułudy to noce w domach kurtyzan, które inspirowały malarzy japońskich w początkach dwudziestego wieku, a także wcześniej. Bo o malarzu właśnie jest ta książka. Starszym panu, zatem nieco chaotyczna, taka jak snują się wspomnienia, od skojarzenia do skojarzenia. Akcja rozgrywa się pod koniec lat czterdziestych, gdy Japonia próbuje rozliczyć się z traumą drugiej wojny światowej. Ciekawie jest spojrzeć na zachowanie tego społeczeństwa. Zarówno to globalne, gdy dawni przywódcy przepraszając za popełnione błędy popełniają samobójstwa, jak i na relacje rodzinne, tak zupełnie różne od współczesnych, europejskich. Nie można powiedzieć, by była to powieść porywająca, lecz z pewnością jest odmienna. I właśnie za to ją doceniłam.