Mała księżniczka (twarda)

Siedmioletnia Sara zostaje przez swojego tatę wysłana z Indii do londyńskiej pensji panny Minchin. Dziewczynka jest rozpieszczana przez ojca do granic możliwości i tak ma też mieć w szkole. Przełożona choć niechętna, ale skuszona bogactwem zgadza się na takie warunki. Dodatkowym aspektem miała być informacja, że Sara ma dostać w majątku kopalnię diamentów. Wszyscy traktują ją jak księżniczkę. Jednak wszystko zmienia się gdy kopalnia staje się niewypałem, a ona z księżniczki staje się żebraczką. Czy zmiana statusu sprawi, że jej charakter się zmieni? Czy z dobrej, uroczej i uczynnej osoby, stanie się krnąbrna, wredna i marudna? Czy karma wraca?


Tak naprawdę ja rzadko staram się wypowiadać o klasykach, no chyba że w szkole tego od nas wymagano. Dla mnie choć mogą się nie podobać, to jednak muszą mieć coś w sobie, że zostały tak zapamiętane. W tym przypadku, na szczęście, i jest ważna i bardzo mi się podobała! To przepiękna historia, która nieraz mnie wzruszała i sprawiała, że robiło mi się cieplutko na serduszku!



Bohaterów jest tutaj ogrom! Każda osoba ma trochę innym charakter i czymś się wyróżnia. Wiele z nich można polubić i kibicować im. Wiadomo, na główny plan wychodzi Sara. Pomimo swojego wieku ma ogromną wiedzę i skromność. Swoim zachowaniem zaskarbia sobie ludzi, ale w żaden sposób nie próbuje się wywyższać, chwalić czy uważa się za lepszą. Jest miła, uczynna i pełna pomysłów. Jej wyobraźnia jest nie do opisania i to w wielu aspektach jej pomaga. Nigdy nikogo nie obraża i nie wdaje się w przepychanki słowne. Z godnością znosi to, co przynosi jej los. Rozumie powagę sytuacji i stara się nie narzekać.



Dodatkowo powieść, pomimo swoich lat, czyta się wyśmienicie i z wielkim zaangażowaniem. Przez nią się płynie i pochłania w zawrotnym tempie. To wydanie jest o tyle wyjątkowe, że ma przepiękne ilustracje. W powieści znalazłam wiele też cudownych cytatów, które przez cały czas są aktualne.



To przepiękna opowieść o dobroci, szczerości i serdeczności. Nie zrażajcie się jej wiekiem, bo cały czas ona jest aktualna i w każdym wieku można się z nią zapoznać. Na każdym etapie życia można coś z niej wyciągnąć i za każdym razem zwrócić uwagę na coś innego. Ja żałuję, że dopiero teraz się z nią zapoznałam, ale wiem, że z pewnością będę do niej wracać. Mam nadzieję, że także się z nią zapoznacie i też zachwycicie.

?Małą księżniczkę? do tej pory kojarzyłam głównie z filmów, których jakoś nigdy nie miałam okazji obejrzeć do końca. Z książką również nie było mi po drodze, aż w końcu Wydawnictwo MG stworzyło oprawę, która zadowoli nie tylko młodszych czytelników, ale również tych starszych. Mnie zachwyciła - twarda oprawa i ilustracje w środku.

Sara Crewe miała życie jak z bajki. Miała kochającego ojca, który rozpieszczał swoją jedynaczkę. Jednak mimo to nie była kapryśna. Wręcz przeciwnie. Miała dobre serduszko i każdemu służyła dobrym słowem i pomocą. Kapitan Crewe ubóstwiał swoją siedmioletnią córkę, która była jego największym powodem do radości. Jednak z powodu interesów w Indiach, pozostawia ją w szkole dla dziewcząt, pod opieką panny Minchin. Kobieta od razu czuje do małej dziewczynki niechęć, która nasila się, kiedy Sara traci wszystko i zostaje poslugiwaczką w jej szkole. Jednak pomimo trudności, głodu i samotności, dziewczynka się nie poddaje. I nawet w skrawku ubrań pokazuje innym, że bycie księżniczką, to nie piękne ubrania i zabawki, ale to jak traktujemy innych bez względu na sytuację, w jakiej się znajdujemy. Autorka stworzyła cudowną postać - rozumną dziewczynkę, dojrzałą jak na swój wiek. Miłośniczkę książek, pięknych historii, która uwielbiała przyswajać wiedzę. Nawet w beznadziejnej sytuacji, starała się znaleźć pozytywy. Nigdy nie narzekała na swój los.

Książka wzbudza wiele emocji, uśmiech, sympatię do Sary i współczucie, ale również niezrozumienie i złość na ludzi, którzy z powodu zawiści, traktowali dziewczynkę najgorzej jak mogli, tylko dlatego, że kiedyś miała więcej.
?Mała księżniczka? to historia o tym, że można być dobrym człowiekiem, pomimo tego ile posiadamy - mniej lub więcej; że nawet jeśli spotykamy złych ludzi, są też tacy, którzy wyciągną pomocną dłoń. I że warto marzyć, bo kto wie? Może marzenia się spełnią.
Jedyne do czego mogłabym się przyczepić, to fakt, że w Sarze było więcej dorosłego niż z dziecka. Mimo to nie ujmuje to uroku tej historii.