LISTY DO DANUTY PAWŁOWSKIEJ

Czytanie dla mnie listów zawsze było wejściem w najintymniejszy świat autora, intymniejszym od książek, wierszy czy nawet dzienników, w których tak łatwo ulec pokusie ulepszania samego siebie. Listy są najprawdziwsze. Zwłaszcza te, które piszę się do osoby bliskiej sercu. A taką osobą dla Edwarda Stachury była Danuta Pawłowska. Spotkali się u niej w domu, Sted był gościem jej rodziców. Od razu zwrócił na nią uwagę, jej zainteresowanie było zrozumiałe, był wszak znanym pisarzem. Stachura stawał się coraz częstszym gościem domu, aż wreszcie wyszły na jaw jego prawdziwe pobudki. Nie spotkało to się z entuzjazmem rodziców, Danuta była prawie 20 lat młodsza od Edwarda, bali się, że lata te staną się przepaścią nie do przejścia. Jednak nie mają zamiaru dysponować życiem córki, pozwalają na spotkanie, na wspólne wyjazdy. I tak to się właśnie zaczyna. Zbiór ten pozwala spojrzeć na Stachurę w nowy, nieznany dotąd sposób. Jest pogodny, zakochany, pełny nadziei i entuzjazmu. Odważny i śmiały. Niestety tylko przez pewien czas. Łatwo zauważyć w listach zmianę. Nie pisze już do czule do Danuty, jest czymś zajęty, zafrasowany. Listy stają się coraz krótsze, rzadsze. Aż musi przyjść dzień, gdy urwą się na zawsze. Stachura próbuje popełnić samobójstwo, po czym zostaje umieszczony w szpitalu psychiatrycznym. Czas ten poświęca głównie rozważaniom o cierpieniu i śmierci. Kilka miesięcy później podejmuje drugą próbę, tym razem udaną. Zbiór ten jest wyjątkowy pod wieloma względami, a wielbicielom poezji Stachury nie trzeba go reklamować.