List miłosny pismem klinowym

Są książki, których prawdopodobnie nigdy nie przeczytam do końca. Zżera mnie ciekawość jak się skończą, ale czy to ważne? Nie ważniejsze są emocje przeżywane z bohaterami, ich wzloty, upadki, chwile szczęścia i zwątpienia, które z nimi dzielimy? W życiu codziennym ciągle napotykamy historie bez endu, które gdzieś po prostu się urywają, rozmywają, ich niewyraźny koniec jest jednocześnie początkiem czegoś innego, nowego. Życie to nie fabuła, więc czemu nie miałoby tak być z książką? W przypadku Listu miłosnego pismem klinowym znalazłam na swoje potrzeby istną cezurę fabularną i gdy dobrnęłam do końca rozdziału, gdzie dwójka bohaterów wyjaśnia sobie między nimi przez niemal pół życia niewyjaśnione, coś we mnie pękło (w pozytywnym  znaczeniu tego sformułowania) i pomyślałam: basta! Nie chcę czytać dalej, ponieważ  historia z niedopowiedzeniem tego co autor miał do powiedzenia, zamyka się w pewną całość. I choć czekają mnie zapewne jeszcze chwile przyjemności obcowania z tą książką, jakoś wystarcza mi to, co przeczytałam do tej pory. Nie żeby powieści coś brakowało! Wręcz przeciwnie, autor robi co może byśmy się nie nudzili, przy jednoczesnym wymuszeniu na czytelniku refleksji nad opisywanymi zdarzeniami. I choć akcja umieszczona jest w szarej rzeczywistości komunistycznej Czechosłowacji, czytelnik czuje, że trafił do istnej kopalni złota niebanalnych historii. Uprzedzam jednak, że nie są one łatwe do przyjęcia. Mamy  na przykład do czynienia z jednym z rodzajów ucieczki od realnego świata, który tak się sprzykrzył, że trzeba wymyślić go na nowo- chorobą psychiczną. I choć fantastyczny świat schizofrenika zbudowany jest przez autora z dużą znajomością rzeczy, z finezją gawędziarza, bajarza, opowiadacza z nieograniczoną wręcz wyobraźnią, nie jest to jedyny atut książki, mimo że  pozornie jest autonomiczną częścią książki i poszerzony, mógłby stanowić oddzielny tom. Mnie najbardziej urzekła historia zwykłej miłości, która pokonana przez seksualną dewiację (będącą konsekwencją niełatwej sytuacji żony więźnia politycznego), prawdopodobnie nigdy nie będzie mogła się rozwinąć. Czy kochankowie, a dokładniej rzecz ujmując- mąż i żona, znajdą nić porozumienia? Czy i kiedy zdążą się pogodzić? Czy wyznają sobie jeszcze kiedykolwiek miłość? Czy wreszcie zwykła miłość nie jest najpiękniejszą, bo choć bez hollywoodzkiego blichtru, dotyka właśnie nas, zwykłych ludzi? Na ile nasze zwykłe historie są niezwykłe? Ja tego nie wiem, bowiem książki do końca nie przeczytałam, jednak historia Kwiety i Josefa pozostanie we mnie na bardzo długo!

Z pewnymi obawami kupiłam tą książkę. Myślałam, że będzie to kolejna książka której przeczytanie zajmie mi góra 4 dni i szybko o niej zapomnę. Jest jednak inaczej. Książka zapada w pamięć i nie daje się szybko czytać, gdyż to o czym czytamy jest prawdziwą literaturą. Rzadko się trafia taka dobra książka.