Lekka komedia

Autor opisuje Hiszpanię w latach czterdziestych, po zakończeniu II wojny światowej. Ale czy ten świat jest tak bardzo nam odległy? Te dwa cytaty, jako jedne z wielu, poddaję pod waszą ocenę:
„ Mężczyźni większą część dnia spędzali w biurze, niekiedy trochę pracując, a przeważnie gawędząc z kolegami, rozwiązując krzyżówki i wypełniając kupony totolotka” oraz „Patrząc na pracujących robotników [wykonujących roboty drogowe], można było łatwo zrozumieć przyczynę takiej zwłoki: jeden zawiązywał sobie sznurowadło, drugi skręcał papierosa, przysiadłszy na worku z cementem, a trzeci, w cieniu pod barakiem, pochłaniał ogromną pajdę chleba. Ponieważ remonty przeprowadzano głównie po to, aby zatrudnić bezrobotnych, a dniówka była śmiesznie mała, nikt się nie wysilał, aby ich popędzać przy pracy”. Brzmi znajomo? Bohaterem powieści jest Carlos Prullas, typowy przedstawiciel burżuazji, autor komedii teatralnych z wątkiem kryminalnym, który całe dni spędza na próżniactwie lub romansowaniu z kobietami. Czy skończy się to dla niego dobrze? O tym musicie się przekonać sami. Przyznam tylko, że nie takiej puenty oczekiwałam. Na dobrą sprawę autorowi nie specjalnie zależało na intrydze, jest ukazana jakby przy okazji, nie do końca wyjaśniona. Klimat książki jest senny, przywodzący na myśl senne letnie popołudnie. Wbrew pozorom czyta się dobrze, a pikanterii dodają notatki prasowe czytane przez głównego bohatera oraz myśli wypowiadane przez uczone postaci występujące na stronach powieści, na temat np. palenia papierosów czy też lobotomii. Również sztuka napisana przez Prullesa, cytowana fragmentami w książce, warta byłaby obejrzenia w teatrze.

Bezpieczny świat Carlosa Prullasa, znanego barcelońskiego komediopisarza, zostaje poważnie zagrożony przez jeden nierozważny krok. Z pozoru niewinny, błahy romans z początkującą aktorką, romans, jakich wiele już miał w swym życiu znany autor, sprawia, że frankistowski reżim poważnie zaczyna zagrażać owemu bezpiecznemu życiu don Carlosa. Zawiśnie nad nim groźba więzienia, utraty dobrego imienia, atmosfera skandalu, która zniszczy szczęśliwe ognisko domowe. W ciągu kilku tygodni upalnych wakacji, gdy rodzina odpoczywa na prowincji, Prullas słomiany wdowiec, dogląda codziennie prób swej najnowszej sztuki Pa, pa, cwaniaczku. Nie jest to ambitna komedia, ale jak dotąd tego rodzaju sztuki zapełniały skutecznie sale teatralne i przyniosły popularność zarówno twórcy, jak i aktorom. Don Carlos wiedzie beztroskie życie, korzystając z uroków posiadania bogatej żony, nie musi się kłopotać pustym żołądkiem ani nawet pustym łożem. No i właśnie jego skłonność do pięknych dziewcząt, a szczególnie do jednej z aktorek, ściąga mu na głowę podejrzenie o morderstwo. Kilka tygodni walki z upałem, z podejrzanymi typkami oraz z podejrzeniami władz, które dopatrują się już wielkiego spisku, zmusza don Carlosa do wielkich zmian, których już nie uda się uniknąć. Jego przygody, których również nie udaje się uniknąć warte są bliższego poznania i dadzą gwarancję, że nie znuży nas długa opowieść.
W Lekkiej komedii lekko zostaliśmy przeniesieni do Barcelony lat czterdziestych. Bo gdzieżby indziej skoro Eduardo Mendoza jest autorem niniejszej powieści?! Stolica Katalonii stała się już głównym i stałym bohaterem powieści hiszpańskiego pisarza. Za pośrednictwem swych książek znakomicie reklamuje miasto, aczkolwiek w niektóre zaułki lepiej się nie zapu[...]. Barcelonę mamy możliwość poznać w każdym okresie, w każdej perspektywie z dokładnym opisem. Poza reprezentacyjną częścią miasta, zamieszkałą przez bogaczy, poznamy również owe mroczne zaułki, gdzie króluje bieda, brud i przestępczy półświatek.
Ale nie ograniczajmy się do Barcelony. Na arenie międzynarodowej wciąż jeszcze trwają procesy norymberskie, gdzie rozlicza się już niemieckich przedsiębiorców z ich bezkrytycznego poparcia dla faszyzmu. Przemilcza się zbrodnie Sowietów. ONZ izoluje Hiszpanię, co świadczy, że rządy w tym kraju wciąż nie są demokratyczne. Na całym świecie swoje triumfy święci epoka kina. Ludzie chcą normalnie żyć bez opowiadania się po stronie jakiejkolwiek ideologii, pracować i móc kupować chleb. A jednak nie dla wszystkich jest normalne życie