KUPA przyrodnicza wycieczka na stronę (twarda)

A teraz, drogie dzieci, odkładamy kanapki, drugie śniadanie czy też deser. Spójrzmy z bliska na to, co zwierzątka zostawiają codziennie pod krzakami, w klatkach i akwariach. Pochylmy się nad tym, co spada, nierzadko w formie przykrej niespodzianki, w najmniej spodziewanych momentach z pobliskiego drzewostanu.

Temat odchodów jest konsekwentnie spychany do tabu nawet na lekcjach biologii, sprowadzony do marginalnej, dyskretnej notatki. W ślicznie wydanej książeczce wydawnictwa Dwie Siotry pt.„Kupa. Przyrodnicza wycieczka na stronę”, wreszcie temat zostaje postawiony jasno i przejrzyście, i może być uznany za rodzaj specyficznej encyklopedii.

Przysięgam, tak jak tu piszę, że dzięki tej książeczce pierwszy raz słyszałam o wielu przyrodniczych ciekawostkach. Tak więc: na pierwszych stronach naszym oczom ukazuje się spory katalog kup różnych właścicieli: od rybki przez nietoperza aż po hipopotama i słonia. Oprócz tego, że kupę można zrobić, można się też do niej upodobnić (gąsienica australijskiego motyla), nakarmić nią wdzięczne potomstwo (misie koala), zbudować z niej domek (stonoga), gniazdo (afrykańskie ptaki), ogródek do sadzenia grzybków (termity), zabezpieczyć nią teren (wydry), użyć do przesłania wiadomości reszcie stada (dzikie świnie pekari), wysiewu ziaren (nietoperze) i kamuflażu łowieckiego (psy).

Pytania, które mogłoby zadać sobie dziecko, wyrażone są w tytułach rozdziałów wprost. Nie bawimy się w niepotrzebne eufemizmy. Nie tracąc czasu przechodzimy do meritum: "Po co kupa?", "Co się dzieje z tą kupą?". Mały czytelnik często zamienia się w małego detektywa-naukowca, zwłaszcza w rozdziałach "Poszukiwacze zaginionej kupy" czy "Skamieniała kupa".

Moja dobra znajoma przejrzała książkę i skwitowała "Skoro można reklamować, że trzeba sprzątać po swoim piesku, to dlaczego nie pisać, że trzeba sprzątać....(spojrzała na okładkę)... po słoniu."