Kto, jak nie ja?

Książka rewelacyjna, wciąga bez reszty, jak się już zacznie ją czytać nie można przestać. Ja się przyznam, że kilka razy przez tę lekturę spóźniłabym się do pracy. Napisana jest przystępnym językiem, fabuła nie pozwala oderwać się nawet na moment . Książka nie tylko wzruszająca, ale i taka przez którą warto "zawalić" całą noc. Szczerze polecam!

Anna jest alkoholiczką, nie pracuje, nie wychodzi z domu, unika kontaktów z ludźmi. Życie kobiety zmienia się gdy pod jej dach trafia trzyletnia Ola. Problem polega na tym, że Anna nigdy nie chciała mieć dzieci, nie potrafi się nimi zajmować, a każda najmniejsza drobnostka urasta do rangi ogromnego problemu. Dopiero w obliczu zagrożenia, gdy opieka społeczna chce odebrać jej Olę, zdaje sobie sprawę jak bardzo pokochała dziewczynkę. Czy starczy jej sił żeby pokonać przeszkody i stworzyć dziecku prawdziwy dom? Zainteresowanych odsyłam do lektury. Tak dobrej książki dawno nie czytałam.

Jest taki typ książek, który uwielbiam i nienawidzę jednocześnie. Jest ich niewiele, ale jak już są... To książki, przez które zarywam noce, które zaprzątają moją głowę podczas jazdy samochodem, które prześladują mnie w pracy i nie pozwalają się skupić, których bohaterowie wyciągają z czytnika ręce i wciągają moje myśli do środka. "Kto jak nie ja" to jest właśnie TAKA książka.
Dzieci mają rodziców. Z zasady. Problem powstaje wówczas, gdy wskutek nieszczęśliwego splotu okoliczności maluch pozostaje sam. Taki los spotyka małą Olę. Jej rodzice giną w wypadku samochodowym. Załamani rodzice (dziadkowie małej) jadą do szpitala, gdzie zrozpaczona matka dostaje zawału serca. Cóż, wiadomo, że dziadek musi zająć się chorą i mocno osłabioną żoną... ale co z Olą?
Anna Słabkowska jest lekarzem przebywającym na bezpłatnym urlopie. Jej kariera legła w gruzach przez alkohol, a życie rodzinne nie istnieje. Kiedy poznajemy Annę jest samotną, załamaną kobietą wegetującą w brudnym mieszkaniu, brudną i nietrzeźwą, nieodróżniającą dnia od nocy... Anna jest cioteczną babką dla małej Oli i to właśnie ona podejmie trud wychowania małej dziewczynki.
Książka wciągnęła mnie podle i podstępnie zabierając dłuższe chwile z cennego czasu. Dzieciaki niezadowolone, mąż rozdrażniony, a ja czytam. Powieść jest opisem walki z samym sobą, ze swoimi słabościami. To obraz ludzkiej siły charakteru i tego, że jeżeli czegoś naprawdę chcemy, to na pewno nam się uda. To powieść o odpowiedzialności, wybaczaniu, miłości i odpowiedzialności. Mała Ola brutalnie przywraca Annę światu po to, aby kilka lat później Anna uczyniła to samo dla nastoletniej Oli i to ze zdwojoną siłą. Nawiasem mówiąc postanowiłam, że jak kiedyś Starsza w okresie buntu zacznie fikać, postąpię dokładnie tak samo.
Lektura tej książki budzi w czytelniku bardzo skrajne emocje. Czytając płacze nad losem Oli, wkurza się na nieporadną Annę, a kilka stron dalej to właśnie Anna budzi litość czytelnika, a Olę najchętniej przepuściłby przez wyżymaczkę.
Do tej huśtawki emocji należy dołożyć świetne pióro Autorki. Książka "Kto jak nie ja" jest debiutem Pani Katarzyny i aż strach pomyśleć, co uczyni z emocjami czytelnika w kolejnych swoich powieściach....
W szufladce książek opatrzonych etykietką "babskich czytadeł" - perełka.

W książce Katarzyny Kołczewskiej poruszył mnie sposób opowiadania o uczuciach. Nie ma w nim bowiem nadmiernej ckliwości, infantylizmu .Jest tu szczera, czasami bolesna prawda. Narodziny miłości pomiędzy dojrzałą , bezdzietną kobietą a trzyletnią dziewczynką zostało ukazane bez kolorowania, z całą gamą innych trudnych emocji. Jest to chyba największa wartość tej książki. Gdybym miała określić motto tej książki brzmiało by on mniej więcej tak: jeśli upadasz, musisz wstać i dalej robić swoje. Tak robi Anna główna bohaterka tej powieści i w jej sytuacji jest to chyba jedyna możliwość. Naprawdę warto sięgnąć po tę powieść.

nie było takiej siły, która by oderwała mnie od tej książki. To debiutancka powieść autorki a ja już mam ochotę na kolejne, dlatego ucieszyłam się, gdy na stronie wydawnictwa przeczytałam, że pani Katarzyna pracuje nad kolejną powieścią.
Książka jest dla tych, którzy mają trochę wolnego czasu (a nawet i dużo, bo gdy już się zacznie czytać czyta się do ostatniej strony) i dla tych, którzy lubią sobie popłakać. Porusza wiele problemów, ale w gruncie rzeczy to ciepła powieść o heroizmie, rodzinie.
Annę, lekarkę poznajemy w najgorszym momencie jej życia- na urlopie bezpłatnym, uzależniona od leków i alkoholu. Wiele osób chce jej pomóc, ale ona czuje się, że na to nie zasługuje, prześladują ją wydarzenia z przeszłości. Jednak przyjaciele i rodzina postanawiają pokazać jej, jak się myli. Pierwszym krokiem jest spędzenie rodzinnych świąt Bożego Narodzenia, na co Anna godzi się, ale w pijackim ciągu zapomina. Rodzina jednak nie zapomniała, ba zrobiła wszystko, żeby nasza bohaterka się pojawiła na tej uroczystości. Po Annę ma przyjechać siostrzenica z mężem i trzyletnią córeczką. Po drodze wydarza się tragedia... Wypadek samochodowy zabiera małej Oli rodziców, nie ma się kto nią zająć po wyjściu ze szpitala. W normalnych warunkach powierzono by opiekę babci i dziadkowi, ale niestety nieszczęście goni nieszczęście no i gdy babcia dziewczynki dowiaduje się o stanie córki dostaje zawał. Jak to mówią- tragiczny zbieg okoliczności.
Książka jest podzielona na dwie części. Pierwsza część to opowieść o heroicznej walce Anny o dziecko, którym w sumie nawet nie chciała opiekować. A także zmaganie się z uzależnieniem od leków i alkoholu. Czy naszej bohaterce uda się nie pić i być dobrą ciocią, w sytuacji gdy nigdy nie chciała mieć dzieci i nawet ich nie lubi?
Druga część to życie Anny i Aleksandry dekadę po wydarzeniach opisanych w pierwszej części. Nie spodziewałam się tego, ale bardzo ciekawie się czytało. W tej części opisane są problemy jakie są z nastolatkami. Trudno z nimi walczyć matkom, a co dopiero Annie, która choć jest ciocią Oli to w momencie gdy następują te wydarzenia jest już starszą panią po sześćdziesiątce. Można więc poczytać o ciemnych stronach późnego macierzyństwa i pokazać, że nie zawsze mierzy się siły na zamiary i czasami człowiek może nie poradzić sobie (choć mu się wdaje inaczej). Ciekawe są niektóre rozwiązania, które Anna stosuje w "walce" z krnąbrną nastolatką (gdyby nie było problemów, to i nie byłoby drugiej części, prawda?). Niektóre rozwiązania są dobre, ale zdarzały się takie, których wcale nie pochwalam.
Jedyny minus- bardzo nie podobało mi się to, że Anna używała tylu przekleństw, nawet w obecności dziecka. Wiem, że to po prostu kreacja, postać stworzona przez autorkę, ale trochę realizmu też by się przydało- ile dorosłych przeklina przy dziecku, nie zwraca na to uwagi i nie zwraca uwagi gdy dziecko przeklina, nie karci go nawet?
Książkę polecam i polecać będę znajomym bo naprawdę warto przeczytać.

Właśnie skończyłam czytać książkę i jestem pod ogromnym wrażeniem, tej przejmującej i jakże głębokiej opowieści o ludzkim cierpieniu i ogromnej walce o drugiego człowieka.
Anna Słabkowska główna bohaterka to zgorzkniała kobieta, żyjąca samotnie w rodzinnym domu. Życie Anny to splot nieszczęśliwych zdarzeń, trudne dzieciństwo, śmierć matki, długotrwała choroba ojca , odejście męża. To wszystko spowodowało, że wykształcona Pani doktor sięgnęła po lekarstwo na wszelkie smutki - alkohol i leki uspakajające.
Anna w momencie gdy ją poznajemy stoczyła się na same dno, wydawałoby się, że nie ma już dla niej ratunku. Piła na umór odcinając się od rodziny i znajomych, prowadząc pustelniczy tryb życia. Wszystko zmieniło się w Święta Bożego, w wypadku samochodowym ginie jej siostrzenica z mężem, osierocając, trzy letnią Olę.
Splot wszystkich wydarzeń spowodował, że to właśnie Anna musi zająć się dziewczynką.
Nie będzie to łatwe ponieważ dziewczynka jest trudnym i zagubionym dzieckiem, a jej nowa opiekunka alkoholiczką, która ma omamy i lęki, które są konsekwencją mieszania alkoholu z lekami. Jednak z upływem czasu obydwie staną się sobie bliskie, Anna dzięki dziewczynce zacznie postrzegać życie w zupełnie inny sposób. Nasza bohaterka stanie przed największym wyzwaniem w swoim życiu, a to nie będzie łatwe, bo nieraz będzie zmuszona, aby zawalczyć o swoją podopieczną z całych sił.
Autorce książki gratuluję! I chce więcej?.